- 28 Şubat 2008
- 1.121
- 1.229
- 658
evet bir oğlum var. 10 yaşına girecek.
Çocuk varmıydı
ilk zmanlar hep bir acaba dedim , keşke dedim , eşim bana göre daha pasif sorumluluk almayan biriydi , onun dışında alkol ,kumar kadın ,kız olmadı evliliğimniz sürece , hiç hayatta yapamam boşanamam sülalede hiç boşanan yok derdim ona ne sevgim ne aşkım nede güvenim kalmıştı 3 sene çok mücadele ettim kendimle vicdanımla ve tam 1 sene olacak şubatta boşanalı .kimse yok ardımda ailem vs.. 18 yaşında oğlum 13 yaşındaki oğlum dostlarım arkadaşlarım haricinde . şimdi iyiki boşanmışım diyorum . ve çocuklarımın babası ile evliliğimizden daha iyiyiz arakdaş olarak görüşüyoruz :) ve onada diyorum hayatına birini alıp evlenebilirsin yuvanı kurabilirsin diyorum.. çocuklar herşeyi anlıyabiliyorlar çünkü senin mutsuzlugun onlarada yansıyor ,şimdi evime huzurla gidiyorum evliğimizde ruh gibiydim . keşke yıllar öncesi boşansaymışım..dipnot ; büyük oğlumda küçükte anne senin hayatın senin kararların sen mutlu isen bizde mutluyuz diyorlar belkide babaları ile rahatça görüştükleri ve benim babalarını hiç kötülemediğim içindir ......sevgilerÇocuklu olupta bosananlardan fikir alabilir miyim? Pişman oldunuz mu, iyi ki boşandım mi dediniz? Çocuğunuz nasıl etkilendi bu durumdan? Yardımcı olanlara şimdiden teşekkürler. Beni en çok düşündüren şeylerden biri eşimin yeniden evlenmesi ve evleneceği kadının çocuğuma kötü davranma ihtimali. Yani sonuçta bende olacak çocuk ama en azından hafta sonları görüştüklerinde falan.
katılıyorum size , ben de nefes almaya başladım ; istediğim adam , hayat o değildi .Gururla söylüyorum
Boşandım ve yaşadığımı nefes aldığımı hissettim !
Aynen bende böyle gözlemledim maalesef. Boşandıktan sonra hiçbişey güllük gulistanlik olmuyor bence. Hele çocuk çok çok etkileniyor.Ben boşanmış bir ailenin çocuğuyum. İnan herkesin annesi kendine dünya güzeli gelir ya bunun için söylemiyicem annem hakikaten çok güzel ve alımlı bir kadındı hayatta babamdan başka bir çok seçeneği var olmasına rağmen boşandıktan sonra maddi imkanları bile çok iyiyken bile, boşandıktan tam 12 yıl sonra yani şuan hala ayrılıklarında yüzde yüz haklı fakat keşke ayrılmasaydım diyor. Çevrede de gördüğüm kadarıyla boşanan çiftler dikiş tutturamıyor. Canım hayat her şekilde sabr'ı/tahammül'ü sınar. Eğer ortada büyük bir zulm yoksa boşanmayı düşünme. Asla 4'4 lük insan yok asla 4'4 lük bir yaşam yok..
Hepinize fikirleriniz için teşekkür ederim. Kısa bir süre de olsa bu fırsat bulup konuştum eşimle. Mutlu olmadığımı, yaptığın hatayı (eski nişanlısı ile mesajlaşma) unutamadığımi, mutlu olmak için 3 aydır çaba sarfettigimi ama başarılı olanadigimi söyledim. O da bana ben sana gerekli tüm aciklamami yaptım, daha napayım nasıl çözelim dedi. Bilmiyorum dedim, psikolog bana unutturabilir mi geçmişi, senin laflarını unutturabilir mi dedim. Bosanalimmi o zaman dedi. O da bi alternatif ama çare olacakmi derdime bilmiyorum dedim. Çok bozulmuş benim bu lafıma. Alt tarafı bu msjlasmayi boşanmaya kadar getirmisim ben, bu kadar basitmis yani evlilik benim için. Tek gerçek şu ki, unutamıyorum, sindiremiyorum ve mutlu olamıyorum.
Msjlasmasindan ziyade beni üzen şey onun lafları ve tavırları oldu. Fatura dökümünü aldım usulca yanına koydum, o benim suratıma fırlattı bunlar benim için bişey ifade etmiyor diye, bosanmasi gereken benken o bana trip atıyorum diye gemileri yaktirtacaksin bana diye tehditler savurdu. Neden yazdın diye sordum, karı olaydin da yazdirmayaydin dedi. Belki ağzından yanlışlıkla çıkmıştır dedim, sinirden söylemiştir dedim. Bi kaç gün sonra o lafına çok kirildigimi söyledim, yine tekrarladı aynı cümleyi. Demek sinirle söylememiş, gayet bilinçli söylemiş. İşte ben bunları unutamıyorum. Sinirlenmissin gereken benken o sinirden kizimin plastik sandalyesini yere vura vura kırdı.Bosanmicaksan bile cok kati kurallar koyman lazim
Bi kere amaaannn nolcak yaw bi iki mesaj attiysam tavrina girmicek. Eviligi senin degil onun ilk attigi msj sayesinde bittigini anlayip kabul etmesi lazim.
Bir digeride sabahdan aksama kadar yayil yayila yatmayaca aninda iyi veya kötü demeden bir ise girecek.
Oh beeee hem taksin boynuzlari (affedersin) hemde yan gelip yatsin karisinin parasini yesin.... sende de amma sabir varmis
Cocugunuz kac yasinda? Bosandinizmi asamadamisiniz?Çocuklu olupta bosananlardan fikir alabilir miyim? Pişman oldunuz mu, iyi ki boşandım mi dediniz? Çocuğunuz nasıl etkilendi bu durumdan? Yardımcı olanlara şimdiden teşekkürler. Beni en çok düşündüren şeylerden biri eşimin yeniden evlenmesi ve evleneceği kadının çocuğuma kötü davranma ihtimali. Yani sonuçta bende olacak çocuk ama en azından hafta sonları görüştüklerinde falan.
3 yaşında. Boşanmadik. Ama büyük soğukluk var artık aramızda. Sevgi ve saygı eksikliği var. Tahammülsüzlük var.Cocugunuz kac yasinda? Bosandinizmi asamadamisiniz?
Bakin once evliliginia hakkinda dusunun yani sirf bosanirsal esim evlenir cocugum yanina gider uver anne dover falan bahanesiyle evli kalinmaz oncelikle evliliginize odaklanin nasil cozeriz sorunumuzu veya ayrilirsak hersey iyimi olucak diye. Ben ayrildigimda cocugum 6 aylikdi babasi evleneli 1 yil olmus ayda 1 gidiyo mesafeden dolayi. Simdilik bi sorun olmadi.. Olursada ona gore bi cozum bulunur. Yani bosuna oturupda sorun yapmam kendime soyle yaparmi yaptimi diye cocugum 8 yasinda bise olursa anlatacak yasta senin cocugunda 3 yasindaymis oyle bise olasiya cocuk kendini ifade edecek yasa gelir.3 yaşında. Boşanmadik. Ama büyük soğukluk var artık aramızda. Sevgi ve saygı eksikliği var. Tahammülsüzlük var.
O kadar güzel yazmissinizki zahmet Edip vakit ayırdığınız için öncelikle teşekkür ederim. Evet aynen dediğiniz gibi kızım gözlerimden anlıyor herşeyi. Ve sık sık bana anne neden üzgünsün, şimdi aglamiyosun dimi anne diye soruyor. Çok etkileniyor. Bağırış çağıris kavgalarımiza da çok şahit oldu. Şimdi yüksek sesle konuşulmasına bile tahammül edemiyor. Zamanında çok korktu çünkü.Senelerdir KK forumu takip ederim. İlk defa bir konuya yazmak isteği oluştu içimde ve sırf bu yüzden kayıt oldum. Çünkü bence sorunuzu, çocuğu varken boşanma sürecinden geçmiş hanımlar yerine, problemli ailelerle çocukluğunu geçirmiş olanlara sormalısınız.
Ben insanlara akıl vermekten pek hazzetmem. O yüzden kendi deneyimlerimi, düşüncelerimi aktaracağım size.
Benim ailemde sorunlu olan taraf annemdi. Ciddi anlamda psikolojik problemleri olan ve bunu hala kabul etmeyen bir anne ile büyüdüm ben. Çocukluğum kavgalarını dinleyerek geçti ve o kadar mutsuz bir çocukluk geçirdim ki, geçen seneye kadar psikologlar, psikiyatristler ile epeyce muhatap olmak zorunda kaldım hatıraları yüzünden. Çocukken her kavga sırasında ayrılacaklar diye korkardım fakat aklım erecek yaşa geldiğimden beri keşke ayrılsalardı dedim hep.
Çocuğunuz o evin içinde ne kadar mutlu olduğunuzu sizin kadar iyi biliyor inanın. Siz ne kadar gizlemeye çalışsanız da mutsuzluğunuzu gözlerinizden dahi anlayabiliyor ve rol model olarak sizi aldığı için ilişki denilen şeyin, sizin babasıyla kurduğunuz gibi bir şey olduğuna inanacak ileride.
Tam iki sene boyunca bana zerre kadar kıymet vermeyen, bulduğu her fırsatta içimi oyan bir adama tahammül ettim ben. Bundan önceki ilişkimde ise roller tam tersiydi fakat bir o kadar sağlıksızdı ilişkim. Çünkü sağlıklı bir ilişki nasıl kurulur bilmiyordum. İlişkinin tahammül etmek üzerine kurulduğunu sanıyordum ve inanın o adamdan ayrılabilmek için cesaretimi toplayabilmem çok uzun sürdü, beni ona bağlayan yasal hiçbir bağ olmamasına rağmen.
Ayrılın ya da birlikte olun diyemem size. Ama bu ilişki sizi mutsuz edecekse, eşinizin suratına sevgiyle bakamayacaksanız, o evde huzursuz olacaksanız, çocuğunuza bu kötülüğü yapmayın. Sizin izinizden gidecek o. Ona yapacağınız en büyük iyilik kendine güvenen, ayakları üstünde durabilen, zor zamanların üstesinden gelebilen bir rol model nasıl olur, bunu öğretmek. Babama annemin karakterinde bir eşim olsa, ona çocuklarım için tahammül ettiğimi söylesem ne hissedersin diye sorduğumda ne kadar sarsıldığını hatırlıyorum.
Ayrılık elbette zor bir süreç olur onun için. Fakat onu seven ve onunla anladığı dilden konuşabilen bir ebeveyni varken inanın altından kalkabilir bu sürecin.
Karar verirken, çocuğunuzun aynı durumda, sizin hissettiklerinizi hissederken ne yapmasını istersiniz, bunu düşünerek karar verin bence. Umarım en doğru kararı verirsiniz.
Msjlasmasindan ziyade beni üzen şey onun lafları ve tavırları oldu. Fatura dökümünü aldım usulca yanına koydum, o benim suratıma fırlattı bunlar benim için bişey ifade etmiyor diye, bosanmasi gereken benken o bana trip atıyorum diye gemileri yaktirtacaksin bana diye tehditler savurdu. Neden yazdın diye sordum, karı olaydin da yazdirmayaydin dedi. Belki ağzından yanlışlıkla çıkmıştır dedim, sinirden söylemiştir dedim. Bi kaç gün sonra o lafına çok kirildigimi söyledim, yine tekrarladı aynı cümleyi. Demek sinirle söylememiş, gayet bilinçli söylemiş. İşte ben bunları unutamıyorum. Sinirlenmissin gereken benken o sinirden kizimin plastik sandalyesini yere vura vura kırdı.
Cok guzel yazmisin tebrik ediyorum. Soylediklerine kesinlikle katiliyorum. Benimde annem babam 17 yasima kadar birbirleriyle bitmzk bilmeyen kavgalarindan surat asmalarindan ibaretti. Annem bir cok kez ayrildi birlesti, cok seyler yasadi.. Aldatma, kumar, siddet ne ararsaniz vardi.. Tam ayrildilar diye dusunurken bigun beklemedim bir gun babami yine evde buldum iste hersey ozaman basladi.. Okula konsantre olamadim ve sevgiyi disarda aradim 18 yasinda ilk sevgilimle evlenmek istedim ama bu arada annemlerin kavgalari savaslari hep devam etti. 19 yasinda evlenip o evden kurtuldum derken daha kotu bi ortam a gelmistim.. Kotu evlilik ! Yanlis kisi ! 20 yasima geldigimde hamileyken biten evliligimde bebegim icin sans verdim. Dogdugunda hic bise duzelmiyo hersey kotuye gidiyodu 6 aylikdi ayrildim. Cocugum gayet rahat bi hayat surduruyo cok sukur.. Bu arada ben ayrilip geldim annemde ayrildi... Bunu kesin olarak onceden yapmis olsaydi hicbirsey boyle olmayabilirdi.. Simdi ise cocuklarim icin katlandim deniliyo ama ben buna katilmiyorum.. Ben cocugum icin yalnizliga, hayatima kimseyi almamaya katlaniyorum iliskilerim oldu ama uzun surmedi hepsindede ciddi, evlilik yolunda idim olmayacagini anladigim anda bitti.. Suan kizim nezman benim evimden evlenir gidrr iste ozaman evlenirim diyorum. Ben cocugum icin 20 yasinda bosanmis yalniz yasamisliga katlandim.Senelerdir KK forumu takip ederim. İlk defa bir konuya yazmak isteği oluştu içimde ve sırf bu yüzden kayıt oldum. Çünkü bence sorunuzu, çocuğu varken boşanma sürecinden geçmiş hanımlar yerine, problemli ailelerle çocukluğunu geçirmiş olanlara sormalısınız.
Ben insanlara akıl vermekten pek hazzetmem. O yüzden kendi deneyimlerimi, düşüncelerimi aktaracağım size.
Benim ailemde sorunlu olan taraf annemdi. Ciddi anlamda psikolojik problemleri olan ve bunu hala kabul etmeyen bir anne ile büyüdüm ben. Çocukluğum kavgalarını dinleyerek geçti ve o kadar mutsuz bir çocukluk geçirdim ki, geçen seneye kadar psikologlar, psikiyatristler ile epeyce muhatap olmak zorunda kaldım hatıraları yüzünden. Çocukken her kavga sırasında ayrılacaklar diye korkardım fakat aklım erecek yaşa geldiğimden beri keşke ayrılsalardı dedim hep.
Çocuğunuz o evin içinde ne kadar mutlu olduğunuzu sizin kadar iyi biliyor inanın. Siz ne kadar gizlemeye çalışsanız da mutsuzluğunuzu gözlerinizden dahi anlayabiliyor ve rol model olarak sizi aldığı için ilişki denilen şeyin, sizin babasıyla kurduğunuz gibi bir şey olduğuna inanacak ileride.
Tam iki sene boyunca bana zerre kadar kıymet vermeyen, bulduğu her fırsatta içimi oyan bir adama tahammül ettim ben. Bundan önceki ilişkimde ise roller tam tersiydi fakat bir o kadar sağlıksızdı ilişkim. Çünkü sağlıklı bir ilişki nasıl kurulur bilmiyordum. İlişkinin tahammül etmek üzerine kurulduğunu sanıyordum ve inanın o adamdan ayrılabilmek için cesaretimi toplayabilmem çok uzun sürdü, beni ona bağlayan yasal hiçbir bağ olmamasına rağmen.
Ayrılın ya da birlikte olun diyemem size. Ama bu ilişki sizi mutsuz edecekse, eşinizin suratına sevgiyle bakamayacaksanız, o evde huzursuz olacaksanız, çocuğunuza bu kötülüğü yapmayın. Sizin izinizden gidecek o. Ona yapacağınız en büyük iyilik kendine güvenen, ayakları üstünde durabilen, zor zamanların üstesinden gelebilen bir rol model nasıl olur, bunu öğretmek. Babama annemin karakterinde bir eşim olsa, ona çocuklarım için tahammül ettiğimi söylesem ne hissedersin diye sorduğumda ne kadar sarsıldığını hatırlıyorum.
Ayrılık elbette zor bir süreç olur onun için. Fakat onu seven ve onunla anladığı dilden konuşabilen bir ebeveyni varken inanın altından kalkabilir bu sürecin.
Karar verirken, çocuğunuzun aynı durumda, sizin hissettiklerinizi hissederken ne yapmasını istersiniz, bunu düşünerek karar verin bence. Umarım en doğru kararı verirsiniz.
Evet arkadasimiz çok güzel bir yazı yazmış. Ben sizin yaşadıklarıniza da çok üzüldüm. Bilmiyorum konularımı okudunuz mu bende 27. Yaşımdayım. Oğlum 2 yaşına girmek üzere ve bende 8 ay olacak neredeyse boşandım. Ve evlenmeyi düşünmüyorum. Oğlum için. Bilemiyorum ne kadar sağlıklı bir düşünce. Etrafimdaki herkes yanlış olduğunu söylüyor bu düşüncemi n ama ben doğru olduğu kanaatindeyim..Cok guzel yazmisin tebrik ediyorum. Soylediklerine kesinlikle katiliyorum. Benimde annem babam 17 yasima kadar birbirleriyle bitmzk bilmeyen kavgalarindan surat asmalarindan ibaretti. Annem bir cok kez ayrildi birlesti, cok seyler yasadi.. Aldatma, kumar, siddet ne ararsaniz vardi.. Tam ayrildilar diye dusunurken bigun beklemedim bir gun babami yine evde buldum iste hersey ozaman basladi.. Okula konsantre olamadim ve sevgiyi disarda aradim 18 yasinda ilk sevgilimle evlenmek istedim ama bu arada annemlerin kavgalari savaslari hep devam etti. 19 yasinda evlenip o evden kurtuldum derken daha kotu bi ortam a gelmistim.. Kotu evlilik ! Yanlis kisi ! 20 yasima geldigimde hamileyken biten evliligimde bebegim icin sans verdim. Dogdugunda hic bise duzelmiyo hersey kotuye gidiyodu 6 aylikdi ayrildim. Cocugum gayet rahat bi hayat surduruyo cok sukur.. Bu arada ben ayrilip geldim annemde ayrildi... Bunu kesin olarak onceden yapmis olsaydi hicbirsey boyle olmayabilirdi.. Simdi ise cocuklarim icin katlandim deniliyo ama ben buna katilmiyorum.. Ben cocugum icin yalnizliga, hayatima kimseyi almamaya katlaniyorum iliskilerim oldu ama uzun surmedi hepsindede ciddi, evlilik yolunda idim olmayacagini anladigim anda bitti.. Suan kizim nezman benim evimden evlenir gidrr iste ozaman evlenirim diyorum. Ben cocugum icin 20 yasinda bosanmis yalniz yasamisliga katlandim.
Biraz uzun oldu kbakmayin ama aciklama cok guzel oldugu icin kendimi gordugum icin belki arkadasa yardim olur diye ornek vermek istedim. Insallah senin ve cocugun icin saglikli bi karar alirsin
Herkesin dogrusu kendine ama soyle bir gercek var ben evliligi dusunuyodum ama soyle 1bucuk yildir dusunmuyorum. Cunku ortam cok kotu insanlara hic guvenmiyorum bosandiktan sonra 3 tane iliski yasadim en fazlasi 6 ay surdu.. Aradimi kimsede bulamadim. Bi kitapda okumustum, evlenmek istedigin insani hayal et iste tamda o hayal ettigin kisi gibi ol.. Ol ki dogru insan sana gelsin.. Soyle bisede soyluyorum evliligi dusunmuyorum ama Allaj yazdiysa elbette olur hayirlisi olsun insallah diyorum.. Senin konularina bakmadim bi goz aticam.. Suan yeni ayrildigin icin dusunmuyorda olabilirsin ben ayrilali 7 bucuk yil oldu..Evet arkadasimiz çok güzel bir yazı yazmış. Ben sizin yaşadıklarıniza da çok üzüldüm. Bilmiyorum konularımı okudunuz mu bende 27. Yaşımdayım. Oğlum 2 yaşına girmek üzere ve bende 8 ay olacak neredeyse boşandım. Ve evlenmeyi düşünmüyorum. Oğlum için. Bilemiyorum ne kadar sağlıklı bir düşünce. Etrafimdaki herkes yanlış olduğunu söylüyor bu düşüncemi n ama ben doğru olduğu kanaatindeyim..
İşte aynı kafa karışıklığına sahip birini buldum. O kadar katılıyorum ki yazdıklarına, birebir. Benim kızım çok babaci değil ama. Yani evde değilse bir kez sorar babam nerde diye, dışarda derim, çok üstünde durmaz. Çok zor bir karar. Bende hep bosandigimi ve çok mutlu olduğumu hayal ediyorum. Eşim evde değilken kendimi daha mutlu huzurlu hissediyorum. Tahammül etmek zorunda kalmak ne zor dimi?Bu sorunun cevabını ben de çok merak ediyorum. Uç yıldır ite kaka devam ettirdiğim bir evliliğim var. Her seferinde bosandim iste şimdi avukata gidiyorum diyorum bitecek kurtulacağım diyorum bosandigimi hayal ederken buluyorum bazen kendimi. Uç yılda çok sıkıntı yaşadım ve bende bir birikim oluştu. En ufak bir tartışmada eşimin bana yaptıkları aklıma geliyor delirecekmiş gibi oluyorum. Zamanında alttan aldığım sabrettigim konular aklıma gelince cildiriyorum. Eşimden sogudum bu yaşanılanlar yüzünden sevmiyorum diyorum. Evden kovuyorum. Sonra çocuğu görmeye geliyor çocuk kucağından inmemek için ağlıyor yerle bir oluyorum. Etrafımda boşanmış kim varsa pişman. Bir arkadaşım bana oğlunun anne babasının elinden tutan çocuklara baktığını çocuğun bu halini görduğunde ağladığını falan anlatti. Başka bir arkadaşım oğlunun oynamak için dayisinin peşinde dolaştığını dayisinin onunla oynamak istemedigini çocuğun baba figürü aradığını bulamadığını falan anlattı. Sonra burada bir konu okudum uvey kızı eve geliyor kadın rahatsız oluyor falan. Bunlar beni caydiran faktörler. E ben ne yapayım şimdi? Evet eşim normal değil, atarlı bir insan, takıntıları var huzursuzuz. Bana hayatı zehir etti hala da düzelme niyeti yok. Ama iyi bir baba kızımla çok iyi anlaşıyor oynuyor. İhtiyaçlarını göruyor. Biz birbirimizi sevmiyoruz ama kızım ikimizi de seviyor. Offf gerçekten ne yapmalı bilmiyorum.
Benim kızım daha ufak bir yaşinda belki de bunun için duskundur bilemiyorum. Gerçekten çok zor. Tek başına olsan çeker gidersin çocuğum için hangisi daha doğru diye dusunmek karar vermemek. Çok zor gerçekten.İşte aynı kafa karışıklığına sahip birini buldum. O kadar katılıyorum ki yazdıklarına, birebir. Benim kızım çok babaci değil ama. Yani evde değilse bir kez sorar babam nerde diye, dışarda derim, çok üstünde durmaz. Çok zor bir karar. Bende hep bosandigimi ve çok mutlu olduğumu hayal ediyorum. Eşim evde değilken kendimi daha mutlu huzurlu hissediyorum. Tahammül etmek zorunda kalmak ne zor dimi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?