Bu sorunun cevabını ben de çok merak ediyorum. Uç yıldır ite kaka devam ettirdiğim bir evliliğim var. Her seferinde bosandim iste şimdi avukata gidiyorum diyorum bitecek kurtulacağım diyorum bosandigimi hayal ederken buluyorum bazen kendimi. Uç yılda çok sıkıntı yaşadım ve bende bir birikim oluştu. En ufak bir tartışmada eşimin bana yaptıkları aklıma geliyor delirecekmiş gibi oluyorum. Zamanında alttan aldığım sabrettigim konular aklıma gelince cildiriyorum. Eşimden sogudum bu yaşanılanlar yüzünden sevmiyorum diyorum. Evden kovuyorum. Sonra çocuğu görmeye geliyor çocuk kucağından inmemek için ağlıyor yerle bir oluyorum. Etrafımda boşanmış kim varsa pişman. Bir arkadaşım bana oğlunun anne babasının elinden tutan çocuklara baktığını çocuğun bu halini görduğunde ağladığını falan anlatti. Başka bir arkadaşım oğlunun oynamak için dayisinin peşinde dolaştığını dayisinin onunla oynamak istemedigini çocuğun baba figürü aradığını bulamadığını falan anlattı. Sonra burada bir konu okudum uvey kızı eve geliyor kadın rahatsız oluyor falan. Bunlar beni caydiran faktörler. E ben ne yapayım şimdi? Evet eşim normal değil, atarlı bir insan, takıntıları var huzursuzuz. Bana hayatı zehir etti hala da düzelme niyeti yok. Ama iyi bir baba kızımla çok iyi anlaşıyor oynuyor. İhtiyaçlarını göruyor. Biz birbirimizi sevmiyoruz ama kızım ikimizi de seviyor. Offf gerçekten ne yapmalı bilmiyorum.