- 25 Haziran 2010
- 5.346
- 5.388
- 723
Yoktur elbette..Bn de bu vicdan azabını anlamıyorum işte
Yoktur elbette..Bn de bu vicdan azabını anlamıyorum işteHiç kızmamış anne olabilir mi ?
Af buyrun anlamadigimdan soruyorum. Xanım ne demek ?
X ğ ise o zaman öğretmen ğanım mi demek istiyorlar? Ay ben anlamadimKürtçede x=ğ sesini temsil eder :) doğuda öğretmenim,seslenirken de oğretmenxanım diye seslenirler :) ordan geliyor.
Evet :) öğretmenxanım diyeni çok..Hatta yaşlı kısım söylüyor. Gençler hocam diyor.Gençler de genelde şehir dışında olunca (iş sebebiyle) yaşlılarla muhatabız geneldeX ğ ise o zaman öğretmen ğanım mi demek istiyorlar? Ay ben anlamadim
Bende dogudayim ban direkt örtmen diyor yerli halk hic hanim diyen yok bana
Ne güzel şeyler demişsiniz,sağolun ve çok amiinyeni nesil cocuk psikolojisi hakkında demeçler veren uzmanlar (!) , annelere kendini çok kotu hissettiriyor maalesef..
hatta bazilarinin kitaplarını okuyunca, ' ben nasil bir anneymisim boyle " diyerek, depresyona giriyorsunuz..
bence gereksiz yere , sürekli olarak ayni olay icin azarlanıp , kizilmadikca beyninde çok fazla yer etmez diye dusunuyorum. ( ornegin tuvalet eğitiminde altına kacirinca kızmak gibi hayat icerisinde mühim yer tutan durumlar gibi )
hadi biz ailesi olarak cocuklarimiza hiç kızmadık , hep el bebek gel bebek oldular... e okula gittiğinde öğretmeni, 30-40 cocukla bas edecek; orada sesler yükseldiğinde , çocuğa bir ceza verildiginde çocuğun durumu ne olacak ? bir sekilde hayatin öteki yüzünü de öğrenmesi lazım.
insan psikolojisi. su an bize dayatılan bilgilerdeki gibi of deyince yikilacak olsa, 90'larda cocuk olan bizler ve bizden önceki eski nesiller olarak, akil hastanesinde olurduk topluca.
hepimiz ; annelerimizden yediğimiz bir terliği, onları çileden cikarttigimizda bize kizmalarini vs simdi gülerek anariz .(sistematik olarak eziyet eden, olmadık sebeplerden bahaneler yaratıp doven ebeveynleri kastetmiyorum elbette )
insallah hayirlisiyla, kendimizi ve cocuklarimizi yipratmadan sağlıkla buyutup yetiştiklerini goruruz...
yeni nesil cocuk psikolojisi hakkında demeçler veren uzmanlar (!) , annelere kendini çok kotu hissettiriyor maalesef..
hatta bazilarinin kitaplarını okuyunca, ' ben nasil bir anneymisim boyle " diyerek, depresyona giriyorsunuz..
bence gereksiz yere , sürekli olarak ayni olay icin azarlanıp , kizilmadikca beyninde çok fazla yer etmez diye dusunuyorum. ( ornegin tuvalet eğitiminde altına kacirinca kızmak gibi hayat icerisinde mühim yer tutan durumlar gibi )
hadi biz ailesi olarak cocuklarimiza hiç kızmadık , hep el bebek gel bebek oldular... e okula gittiğinde öğretmeni, 30-40 cocukla bas edecek; orada sesler yükseldiğinde , çocuğa bir ceza verildiginde çocuğun durumu ne olacak ? bir sekilde hayatin öteki yüzünü de öğrenmesi lazım.
insan psikolojisi. su an bize dayatılan bilgilerdeki gibi of deyince yikilacak olsa, 90'larda cocuk olan bizler ve bizden önceki eski nesiller olarak, akil hastanesinde olurduk topluca.
hepimiz ; annelerimizden yediğimiz bir terliği, onları çileden cikarttigimizda bize kizmalarini vs simdi gülerek anariz .(sistematik olarak eziyet eden, olmadık sebeplerden bahaneler yaratıp doven ebeveynleri kastetmiyorum elbette )
insallah hayirlisiyla, kendimizi ve cocuklarimizi yipratmadan sağlıkla buyutup yetiştiklerini goruruz...
Ben eski neslin yaptığı yanlış davranışları övmüyorum, annelerimizin bize kızması derken de ; sürekli sürekli yapılan ,çocuğu diğer insanların yanında rencide eden durumları kast etmiyorum .Öyle değil iste. Ben de 90 larda çocuk oldum annemin terligini hiçte gulerek hatırlamıyorum. Bana kizmasi bagirmasi hele. Nefretten baska hicbir duygu uyandırmıyor bende.. ve sistematik olarak eziyet ve dayakta görmedim ben yani.
Her cocuk bir degildir. Bazi çocuklar biriktirir ve,bunlardan beslenebilir. Benim gibi.
Konuyla alakasi yok ama ben yengec burcuyum,muhtemelen benim cocugumda oyle dogcak zamaninda doğarsa insallah. O kadar tedirginim ki. Edeceğim bir yanlış kelime bile onda iz birakabilir.
Eskiler cahildi. Hem de inanilmaz. En kulturlusu bile cahildi bana göre. Bozuk bi nesil yetisti. 90larin cocuklarinin kaçının psikolojisi iyiki?
Öyle değil iste. Ben de 90 larda çocuk oldum annemin terligini hiçte gulerek hatırlamıyorum. Bana kizmasi bagirmasi hele. Nefretten baska hicbir duygu uyandırmıyor bende.. ve sistematik olarak eziyet ve dayakta görmedim ben yani.
Her cocuk bir degildir. Bazi çocuklar biriktirir ve,bunlardan beslenebilir. Benim gibi.
Konuyla alakasi yok ama ben yengec burcuyum,muhtemelen benim cocugumda oyle dogcak zamaninda doğarsa insallah. O kadar tedirginim ki. Edeceğim bir yanlış kelime bile onda iz birakabilir.
Eskiler cahildi. Hem de inanilmaz. En kulturlusu bile cahildi bana göre. Bozuk bi nesil yetisti. 90larin cocuklarinin kaçının psikolojisi iyiki?
Hayır tabii ki..Ama oyun alanında çok inatla fikir değiştirince (birkaç defa ) ve ödemeleri yaptıktan sonra yapınca tutamadım kızdım söylendim..Ya da dediğim gibi ikisi çok farklı karakterler yine de sabırlıyımdır,bugün sadece öğlene kadar 4 kitap okuduk beraber,diğeriyle de yapboz oyunu..İkisini de dahil ettiğim oyunlar dışında..İkisinin de tercihlerine isteklerine sonuna kadar sabır gösteririm önem veririm..Bazen de hiç kızmadığım için oluyor diyorum..Misal arkadaşlarımda çok görüyorum çocuk oyun istedi diye bile kızarlar..Ya da anneyle oynamak istiyor diye bile kızanı gördüm..Yani ilgiliyiz de anlamıyorum
Benim de kızmalarım çok azdır,bir elin parmağını geçmez,ikiz olunca bi de :) ama dediğiniz gibi bn de unutamıyorum uyuyamıyorum ağlıyorum..Namaz kılarken dualar ediyorum kızmak üzmek istemiyorum çocuklarımı,dilimi tutmam için mukayyet ol Allahım diyebu akşamki kızmam en çok üzeniydi gittikçe daha mı kötü kızarım korkusu da sardı
Başlıkta yazdığım gibi çocuklarıma kızdıktan sonra aşırı vicdan yapıyorum ağlıyorum üzülüyorum
Haksız yere asla kızmam bağırmam çağırmam hatta herkes de der çok sabırlısın diye,çünkü çocuklarım ikiz ve 2,5 yaşındalar,karakterleri apayrı ve bu daha çok yoruyor...Biri kitap okumamı isterse diğeri onla koşmamı ister,ona rağmen hep ayak uydururum,zaten okul öncesi öğretmeniyim,hep dolu dolu vakit geçiririz ancak bazen kızabiliyorum,misal bugün arkadaşla avmde bulunan oyun alanına gittik,orda oyun alanına girdiler azıcık oynayıp başka bir alana doğru koştu benimkiler ben de haliyle konuştum anlattım “karşımda yetişkin biri varmış” gibi anlattım,önce orada oynayalım saatimiz dolsun sonra diğer alana geçebileceğimizi söylemeye çalıştım,yok olmadı,o halde geri gitmeyiz dedim,dediğimi de yaptım,yeni istedikleri alana soktum,tekrar diğer alana götürmedim.”Tutarlı olmak” gerekiyor ya..İkisi birden yerlere yatsa bile tutarlı olurum ama yanımdaki arkadaş da sürekli müdahale edince ve para yüzünden inat ettiğimi söyleyince tamam deyip istedikleri alana soktum..Ama onda da çok az durup başka yere gitmek istediler,işte o zmn kızdım,bi daha da getirmem dedim..(tehdit ve bağırma ile olmaz farkındayım ama normal göz seviyesinde sakin konuşmak da olmuyor)
Öğrendiğim ne varsa uyguluyorum yokEn son kızıyorum sonra da böyle uykusuz kalıyorum,ağlıyorum.Teori ve pratik başkadır tamam da bnle gelen arkadaşın dahil alanda kaç çocuk vardı benimkiler gibi kimse annesini üzmedi,kıyaslamayı içimden yapıyorum çocuğuma tabii ki söylemiyorum ama hem onlara kızıyorum hem sonra onlara kızdım diye kendime...
Alanınıza müdahale etmek istemem ama çocukların her duygu ile tanışması lazım. Kızabilirsiniz çok normal. Bu çok insani bir şey. Yarın öbür gün arkadaşları da kızacak kızlarınıza öğretmenleri de iş vereni de işçisi de! Fanusta yetiştirmeyin çocukları. İnsanlar sinirler; insanlar ağlar; insanlar üzülür. Çok normal. Benim de kızım var ben de sinirlenince sesimi yükseltiyorum. Sonra da açıklıyorum. Eğer korkuyorsa yapmayacak o davranışı o kadar. Bir de sanmıyorum ki siz her şeye kızıp bağırın. Ben de her şeye kızmam ama kızmam gereken yerde de durmam.Hele o laflar yok muikizlerimden biri bu akşam öyle kızınca “anne kızma korkuyorum” dedi..o zmn oturup ağlayacaktım da dışardaydım
Çocuklar sandığınızdan çok daha güçlü. Muhtemelen aynı jenerasyonuz ve evet çevremdeki bir çok arkadaşım oldukça güçlü. Birçok işi başarabilmiş insanlar. Zaten burada sürekli bağırmaktan bahsedilmiyor. O ayrı bir durum fakat çocuğunuza kızılmasını engelleyemezsiniz. Üniversitede akademisyenim ve öğrenciler bazen o kadar haddini bilmiyor ki laflarımla yerin dibine sokuyorum. Sadece ben değil diğer hocalarda öyle. Çocuğunuzu her zaman koruyamazsınız. Ben de koruyamam. Yeri geliyor eşime kızıyorum yeri geliyor o bana kızıyor. Hayat bu. Sürekli güllük gülistanlık olamaz. Mümkün değil.Öyle değil iste. Ben de 90 larda çocuk oldum annemin terligini hiçte gulerek hatırlamıyorum. Bana kizmasi bagirmasi hele. Nefretten baska hicbir duygu uyandırmıyor bende.. ve sistematik olarak eziyet ve dayakta görmedim ben yani.
Her cocuk bir degildir. Bazi çocuklar biriktirir ve,bunlardan beslenebilir. Benim gibi.
Konuyla alakasi yok ama ben yengec burcuyum,muhtemelen benim cocugumda oyle dogcak zamaninda doğarsa insallah. O kadar tedirginim ki. Edeceğim bir yanlış kelime bile onda iz birakabilir.
Eskiler cahildi. Hem de inanilmaz. En kulturlusu bile cahildi bana göre. Bozuk bi nesil yetisti. 90larin cocuklarinin kaçının psikolojisi iyiki?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?