Başlıkta yazdığım gibi çocuklarıma kızdıktan sonra aşırı vicdan yapıyorum ağlıyorum üzülüyorum
Haksız yere asla kızmam bağırmam çağırmam hatta herkes de der çok sabırlısın diye,çünkü çocuklarım ikiz ve 2,5 yaşındalar,karakterleri apayrı ve bu daha çok yoruyor...Biri kitap okumamı isterse diğeri onla koşmamı ister,ona rağmen hep ayak uydururum,zaten okul öncesi öğretmeniyim,hep dolu dolu vakit geçiririz ancak bazen kızabiliyorum,misal bugün arkadaşla avmde bulunan oyun alanına gittik,orda oyun alanına girdiler azıcık oynayıp başka bir alana doğru koştu benimkiler ben de haliyle konuştum anlattım “karşımda yetişkin biri varmış” gibi anlattım,önce orada oynayalım saatimiz dolsun sonra diğer alana geçebileceğimizi söylemeye çalıştım,yok olmadı,o halde geri gitmeyiz dedim,dediğimi de yaptım,yeni istedikleri alana soktum,tekrar diğer alana götürmedim.”Tutarlı olmak” gerekiyor ya..İkisi birden yerlere yatsa bile tutarlı olurum ama yanımdaki arkadaş da sürekli müdahale edince ve para yüzünden inat ettiğimi söyleyince tamam deyip istedikleri alana soktum..Ama onda da çok az durup başka yere gitmek istediler,işte o zmn kızdım,bi daha da getirmem dedim..(tehdit ve bağırma ile olmaz farkındayım ama normal göz seviyesinde sakin konuşmak da olmuyor)
Öğrendiğim ne varsa uyguluyorum yok
En son kızıyorum sonra da böyle uykusuz kalıyorum,ağlıyorum.Teori ve pratik başkadır tamam da bnle gelen arkadaşın dahil alanda kaç çocuk vardı benimkiler gibi kimse annesini üzmedi,kıyaslamayı içimden yapıyorum çocuğuma tabii ki söylemiyorum ama hem onlara kızıyorum hem sonra onlara kızdım diye kendime...