İlk paragrafta 'aman kaç yıl geçmiş takılma ' diye dusundum ama devamında cidden çok uzuldum
Annen hayatta mı? Artık aklı başında eğitimli bir kızsin eğer hayattaysa konuş yoksa bir ömür içinde kalacak belli ki
Sana katacagi tek olumlu şey senin cook iyi bir anne olman olacaktır , beyi yapmayacağını bileceksin en azından ve evladının neylerden darilacagini
Allah yardımcın olsun kendi hayatını kurunca bunlar hafifi hafif silinir kafandan ister istemez
Yalnız birşey sorcam baban , abin Ablan annenin bu tavrına ne tepki veriyordu seni koruyup kollayan biri oldu mi ev içinde
Maalesef Anne olunca isler sara sarpiyor.Toplu cevap veriyim burdan. Babam annemi defalarca aldatmış eve gelip uyuyan biridiydi ne benimle ne diğer kardeşlerimle ilgilenmezdi. Ama Allah var annemle ilgilenir severdi hediyeler alırdı tatile giderlerdi. Ablamın konusunu yazmıştım zaten beni kendi esiri olarak görürdü annem bir yere gitse ben artık senin annenim deyip temizlik yaptırır emirler verir işkence yapardı. Bir keresinde ayağını ağzıma zorla sokmuştu annem evdeydi. Anneme bu yıl bunu hatırlattım ve dediği şey "napiyim?" Oldu. Bir iki kerede diğerlerini değil ama beni dövdüğünü ve hakaret ettiğini söyledim sen hayal görüyorsun dedi her söylediğimde. Bu saatten sonra hesap sorsam bile diceği şeylerin hiç bir anlamı yok zaten mazeretide olmaz. Küçükkende çok farkında değildim yaşadıklarımın üzüntüden başka. Şimdi bakıyorum bir anne çocuğuna bakmak zorunda kahvaltı harçlık ve diğer ihtiyaçlarını karşılamak zorunda. Bu dünyaya gelmek hiçbir çocuğun seçimi değil. Hiç durumu olmayan bile yılda bir pantolon iki tişört alıp çocuğunu mis gibi giydiriyor
En büyük korkum bu zaten. Psikolojimi düzeltmeden evlenirsem başıma daha büyük dertler almaktan korkuyorum. Burdada çok var öyle dayak yediği halde aldatıldığı halde kocasına bağımlı olan.canim benim bende 23 yaşındayım ve aynısı benim babam da böyleydi ş.refzsiz annemde onun beni ezmesine izin verirdi bi an herşey gözümde canlandi
sırf onlardan kurtulmak için evlendim
Babam baba gibi değildi zaten eve otel gibi gelirdi annemle ilgilenirdi sadece. Ve annemde hep bizi suçlamıştır ben sizin için katlanıyorum diye. Ben bebekken çalışıyormuş zaten çalışsaymış boşansaymış ona dur diyen oldu sanki. Açıkçası kendisi koca delisi ve bunun suçunu bize atıyor.Iyi de baba odun mu topluyordu? Boyle kadinlari hala bastaci eden adamlarin da soyu tukensin insallah.
Başkasına anlatsak anne o öyle yapmaz der ya da psikolojisi bozuktur oda çok çekmiştir der. Ben asla buna katılmıyorum. Benimde psikolojim bozuk ve çocuk yapmamam gerektiğini ona bu şartlarda iyi bir anne olamicağımı biliyorum. Bunun için illa bir yerden okumaya gerek yok. Aldan bir adamdan bile bile neden üçüncüyü peydahladı aklım almıyor. Şimdi söylesen asla kabul etmez hatta duygu sömürüsü yapar ben fedakar anneyim sizin için saçımı süpürge ettim babanıza katlandım diye. Oysa kendi evi vardı ve istese çalışırdı. Ama işte insan koca manyağı olunca... Bir çözümü var mı bilmiyorum bulursam söylerim tabiYa ben isyan etmekistemiyorumama senin benim ve bizim gibilerin gunahi neydi bilmiyorum hayat boyunc duzelmeyen psikolojimizin hesabini kimden soracgiz onuda bilmiyorum. Bi cozum yolu bulursan banada soyle olurmu
23 yaşında üni okumuş iyi kötü çalışan biriyim. Günlük hayatımda çok büyük problemler yaşamamama rağmen hep mutsuzum hiçbir şey yapmak istemiyorum hiçbir şeyden tad alamıyorum. Çocukken yaşadıklarım aklıma geliyor sürekli ve buna engel olamıyorum. Bütün günlerim bununla geçiyor ve gerçekten elimde değil. Psikiyatriste gittim ya ben kendimi anlatamadım ya da o yardımcı olamadı bilmiyorum.doktor bile çözüm bulamayınca iyice içime gömüldüm. Yaşadığım binlerce şey var ama ben buraya birkaçını yazıcam.
Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.
Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.
Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.
Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.
Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.
Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.
Toplu cevap veriyim burdan. Babam annemi defalarca aldatmış eve gelip uyuyan biridiydi ne benimle ne diğer kardeşlerimle ilgilenmezdi. Ama Allah var annemle ilgilenir severdi hediyeler alırdı tatile giderlerdi. Ablamın konusunu yazmıştım zaten beni kendi esiri olarak görürdü annem bir yere gitse ben artık senin annenim deyip temizlik yaptırır emirler verir işkence yapardı. Bir keresinde ayağını ağzıma zorla sokmuştu annem evdeydi. Anneme bu yıl bunu hatırlattım ve dediği şey "napiyim?" Oldu. Bir iki kerede diğerlerini değil ama beni dövdüğünü ve hakaret ettiğini söyledim sen hayal görüyorsun dedi her söylediğimde. Bu saatten sonra hesap sorsam bile diceği şeylerin hiç bir anlamı yok zaten mazeretide olmaz. Küçükkende çok farkında değildim yaşadıklarımın üzüntüden başka. Şimdi bakıyorum bir anne çocuğuna bakmak zorunda kahvaltı harçlık ve diğer ihtiyaçlarını karşılamak zorunda. Bu dünyaya gelmek hiçbir çocuğun seçimi değil. Hiç durumu olmayan bile yılda bir pantolon iki tişört alıp çocuğunu mis gibi giydiriyor
Terapı gibi yani. Terapıste giddiyor ve yuZleşiyoruz. Demek yazmak da bir nebze de olsa yuZleştırıcı oluyor.Yeniden yazmalıyız,yazdıktan sonraki günler okuyup korkularımızın kaygılarımızın üzerine gitmeliyiz. Karşında bir insanla dertleşir gibi yazabilirsin, asıl derman insanın beyninde,sen neyin sana iyi geleceğine o sana şifa olur.
Nasıl olsa yardım alamam ben böyleyim diye düşünüyordum ama tekrar denemeye karar verdim.Ne diyeyim bilemedim ki annenin cektirdigini bizede babam misliyle cektirdi kendisi en iyi kiyafetleri goyerken kiyafetleri dolaplara sıgmazken yazin kislik kisin yazlik giydigimi bilirim
Ne yazik ki bunlar insanda omurluk hasarlar birakiyor ayni seyleri yasamis biri olarak seni nasil teselli edebilirim hic bilmiyorum
Insallah huzuru mutlulugu tez zamanda yakalarsin gecmisin hatiralari hile hafizandan silinir
Çocukken eşyalarım didik didik aranıp günlüğüm okunduğu için vazgeçmiştim yazmaktan. Ama tuvalet kağıtlarına yazıp üstüne su dökerdim. Etkisini şimdi hatırlamıyorum sma burda yazıp insanlarla paylaşmak bile bir nebze olsun iyi geliyorTerapı gibi yani. Terapıste giddiyor ve yuZleşiyoruz. Demek yazmak da bir nebze de olsa yuZleştırıcı oluyor.
Nasıl olsa yardım alamam ben böyleyim diye düşünüyordum ama tekrar denemeye karar verdim.
Yazın kışlık kışın yazlık giyerdim dedin de ben de hatırladım şimdi temmuzun ortasında ayağımda kışlık botla geçiyordum. O botu 8 sene giydim. Bir pantolonum vardı sadece aynı şekilde 7 yıl giydim onu. Karne günleri benim için işkence günüydü hiç gitmezdim karnemi almaya bu yüzden.
İnşallah bundan sonraki hayatımız güzel olur. Allah bütün çocukları ve masum insanları korur inşallah böyle zalimlere de vicdan verir
Evet canımTerapı gibi yani. Terapıste giddiyor ve yuZleşiyoruz. Demek yazmak da bir nebze de olsa yuZleştırıcı oluyor.
Yorum yazıp yanımda olan herkese çok tşk ederim. O kadını psikolojisi bozuk demek benim gibilere hakaret olur. Ne onunla ne bir başkasıyla yüzleşmiyorum yüzleşmek istemiyorum. Mesai saatlerim uzun eve gelince kimsenin yüzüne bakmadan uyuyorum. Hatta mesleğim olmasına rağmen iş aramak yerine sırf uzak durmak için kasiyerlik yapıyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse yaşadıklarıma bakıp ağlayıp sızlamıyorum. Üzüntüden başka duygu hissetmiyorum o da onlara karşı değil. Yaşadığım bütün şeyler içime işlemiş düzelmez gibi geliyor. Bazen keşke depresyonda olsam ilaç vs ile tedavi olabilirdim en azından diyorum. Konuşmuyorum gülmüyorum ağlamıyorum o kadar tuhaf bir hali ki ve bu yıllardır var.
Birini sevdiğinde evlendiğinde çocuğun olduğunda her şey düzelicek diyenler olmuş. Karşımdaki ne kadar iyi olursa olsun sevildiğime inanmıyorum ona güvenmiyorum evlenmekten ayrıca korkuyorum. Evlensem bile bir evin sorumluluğunu alıcak enerjim yok. Aynı şey çocuk içinde geçerli. En büyük korkum iyi bir anne olamamak yetişkinken ne yaşamırsa yaşansın atlatılabiliyor ama bebeklik ve çocukluk sorunlu geçtiyse telafisi çok zor.
Terapi yapan bir psikiyatrist buldum ona gidicem. Gittikten sonra konuyu güncellice
Çocukken eşyalarım didik didik aranıp günlüğüm okunduğu için vazgeçmiştim yazmaktan. Ama tuvalet kağıtlarına yazıp üstüne su dökerdim. Etkisini şimdi hatırlamıyorum sma burda yazıp insanlarla paylaşmak bile bir nebze olsun iyi geliyor
23 yaşında üni okumuş iyi kötü çalışan biriyim. Günlük hayatımda çok büyük problemler yaşamamama rağmen hep mutsuzum hiçbir şey yapmak istemiyorum hiçbir şeyden tad alamıyorum. Çocukken yaşadıklarım aklıma geliyor sürekli ve buna engel olamıyorum. Bütün günlerim bununla geçiyor ve gerçekten elimde değil. Psikiyatriste gittim ya ben kendimi anlatamadım ya da o yardımcı olamadı bilmiyorum.doktor bile çözüm bulamayınca iyice içime gömüldüm. Yaşadığım binlerce şey var ama ben buraya birkaçını yazıcam.
Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.
Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.
Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.
Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.
Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.
Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.
Buraya yazman bile içindekilerden kurtulmak istediğinin göstergesi ve adımı. Sen istedikten sonra herşey yoluna girecektir emin ol. Ben çok ağır anksiyete(kaygı bozukluğu) panik atak geçirdim yakınımı kaybettikten sonra. Hayatım mahvoldu işimden oldum o psikolojik rahatsızlık yüzünden kendi kendime baş etmeyi öğrendim sonra ve şu an çok şükür daha iyiyim. Çünkü kendim iyileşmeyi çok istedim.Çocukken eşyalarım didik didik aranıp günlüğüm okunduğu için vazgeçmiştim yazmaktan. Ama tuvalet kağıtlarına yazıp üstüne su dökerdim. Etkisini şimdi hatırlamıyorum sma burda yazıp insanlarla paylaşmak bile bir nebze olsun iyi geliyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?