Çocuktan sonra evlilik

Spizella .!.:

Umarım hayatınız şimdi daha güzeldir...
Çocuktan sonra senden soğumuştum nedir ya, evlilik sadece sıcaklık soğukluk meselesi sanki... Boşverin herşeyin hayırlısı

Genişletmek için tıkla...

Esra .!.:

Kaş yapayım derken göz mü çıkardım ne kadarlık sizinki? Belli olmaz tabi inşallah daha erken kendi başına oynamaya başlar. En azından sorunun farkındasınız, ben öyle olması gerekiyor sanıyordum Annem sürekli derdi bırak sıkılsın biraz da diye ama ben ama yalnız kalıyor ama şöyle ama böyle. İdrak edebilmem biraz geç oldu

Genişletmek için tıkla...

Cersei92 .!.:

Benim kızımda hic kendi başına oyun oynamaz. 3 yaşı bitiyor temmuzda ama hala bağimsiz değil. Ben onunla cok oyun oynadıgim icin böyle oldu sanırım. Eltim çocuklarıyla hic oyun oynamaz ve çocukları bağimsiz oyun oynuyor. Misafir agirladigım zaman bile onca isimin arasında 1 saat kızımla oynadım. Annem kızıyor artık oynama diye ama vicdanen rahatsız oluyorum sanki kızımı bosluyormusum gibi hissediyorum. Cocukla fazla ilgilenmek de ayrı bir sorun gercekten.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.

Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)

Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?

Genişletmek için tıkla...

su alem .!.:

Yani arada oynanabilir tabi ki benim kardeşim de böyleydi aman yanlız işte diye ama çok çektiriyor.Bir yerde okumuştum siz onun arkadaşı değil annesiniz oyun olacak ama sürekli başında oyun arkadaşı gibi değil vicdan yapmayın bu konuda diye söylemek istedim

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.

Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)

Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?

Genişletmek için tıkla...

Bidar Sultan .!.:

Çok komik yaa
Kedi bile bıkmış..
Önerim şu onun odasına ilgisini çekicek birşey yapın yatağına mesela tüllü güzel bişeyler yapın pembiş pembiş. Ve orada yatmayı isteyeceği şekilde.. Belki en sevdiği çizgi film karakterli nevresim olabilir.. Ve kendi kendine oyun oynamasını öğretin.. Sen ben gelene kadar resim çiz ben gelinceye kadsr bu resmi bitirirsen sana ödül vericem diyin. Bana süpriz yap resmi o yüzden ben şimdi çıkıyorum dersin. 1 saat oyalansın. Bakalım ben gelene kadar bu legolardan ev yapabilecekmisin gibi... Yani o siz gelene kadar yapmaya çalışacak siz mesela geliyorum desenizde bence gelmee bitmedi daha diyecek bence... Aöa ilk önce kendi kendine oyun oynamayı öğrenmeli.. Oyunlarda bile sorumluluk verin. Görevler verün mesela onun hoşuna gidecektir..

Genişletmek için tıkla...

kahvetelvesi .!.:

Ama çocuk 2,5 yaşında.
O yaşta hadi 5 dakika oyalasın, 10 dakika oyalasın.
1 saat nasıl oyalanabilir?

Genişletmek için tıkla...

Bidar Sultan .!.:

Yani aynen çok küçük.. Ama 4 5 yaşında bu dediğimi yapabilir konu sahibi.. Ama kendi kendine oyun oynamayı öğretmeye çalışın bence... Yoksa hep sizinle oynamak isteyecek.

Genişletmek için tıkla...

kahvetelvesi .!.:

Bu öğrenilebilen bir şey mi emin değilim, karakterle de ilgili diye düşünüyorum yalnız oynamak/oynamamak.
Ama evet katılıyorum, arada reddedip ufak ufak alıştırmak gerekiyor.
Ben 3 yaşından sonra yapabilmiştim.

Genişletmek için tıkla...