- 11 Kasım 2019
- 15
- 11
- 1
- 41
- Konu Sahibi hayattankoptum
-
- #1
Merhaba,
Ben 2 yıldır depresyondayım hayattan gram zevk almıyorum hiçbir aktiviteye ilgim yok. 2 yıl önce majör depresyon tanısıyla özel hastanede yattım 4 hafta kaldım sonra çıktım ilaçlara devam ettim ama hep kötüydüm. Özel çok pahalı olduğu için devam edemedim oraya devlete gittim devlette de ilgilenmediler tedavim yapılamadı. Ataklar geliyor hiçbir şeye konsantre olamıyorum. Neden böyle oldun derseniz bir ayrılık yaşadım benim hatalarımdan bitti ama sonra onun ne kadar iyi ve eşsiz bir insan olduğunu anladım dönmek istedim ama o istemedi ve ondan sonra hayattan koptum. Kimseyle görüşemiyorum, hiçbir yere çıkamıyorum, asla gezmek süslenmek içimden gelmiyor ve erkeklerden nefret ediyorum onun kadar iyi bir insan dünya üzerinde olduğuna inanmıyorum ve ben o insanı kaçırdım diye kendimi suçluyorum sürekli kendimden nefret ediyorum. O insan gibi benim olduğum gibi kabul eden biri asla bulunmaz çok merhametli tertemiz bir insandı. Piyasadaki erkeklerden çok farklıydı ve bundan sonra kimse olmayacak olamaz zaten ben bu haldeyken. Ömür boyu yalnız kalıcam ve yaşananların geçmişin ağırlığıyla ölicem biticem. Önüme falan bakamıyorum çünkü o insanı kaybetmenin telafisi yok burda neler okuyorum o asla bunları yapacak biri değildi. Yaşamak bana zul geliyor ve kendimden nefret ediyorum. Size içimi dökmek istedim. Saolun okuduğunuz için.
Ben 2 yıldır depresyondayım hayattan gram zevk almıyorum hiçbir aktiviteye ilgim yok. 2 yıl önce majör depresyon tanısıyla özel hastanede yattım 4 hafta kaldım sonra çıktım ilaçlara devam ettim ama hep kötüydüm. Özel çok pahalı olduğu için devam edemedim oraya devlete gittim devlette de ilgilenmediler tedavim yapılamadı. Ataklar geliyor hiçbir şeye konsantre olamıyorum. Neden böyle oldun derseniz bir ayrılık yaşadım benim hatalarımdan bitti ama sonra onun ne kadar iyi ve eşsiz bir insan olduğunu anladım dönmek istedim ama o istemedi ve ondan sonra hayattan koptum. Kimseyle görüşemiyorum, hiçbir yere çıkamıyorum, asla gezmek süslenmek içimden gelmiyor ve erkeklerden nefret ediyorum onun kadar iyi bir insan dünya üzerinde olduğuna inanmıyorum ve ben o insanı kaçırdım diye kendimi suçluyorum sürekli kendimden nefret ediyorum. O insan gibi benim olduğum gibi kabul eden biri asla bulunmaz çok merhametli tertemiz bir insandı. Piyasadaki erkeklerden çok farklıydı ve bundan sonra kimse olmayacak olamaz zaten ben bu haldeyken. Ömür boyu yalnız kalıcam ve yaşananların geçmişin ağırlığıyla ölicem biticem. Önüme falan bakamıyorum çünkü o insanı kaybetmenin telafisi yok burda neler okuyorum o asla bunları yapacak biri değildi. Yaşamak bana zul geliyor ve kendimden nefret ediyorum. Size içimi dökmek istedim. Saolun okuduğunuz için.