Eşimin kuzenin nişanına gittik. Ankaradan İstanbula. Cuma gittik. Bu sabah 5de Ankaraya döndük. Ve sabah 7de işe geldim. Zaten giderken plan böyleydi.
Herşeye yardım ettim. Hakkını helal et dedi giderken. Benden başka bir gelin daha vardı. Ama hanımefendi pazar sabahı geldiler. Uyandılar. Balkon keyfi yapıp direk herkesten önce kahvaltıya oturdular. Ben, kayınvalidem, anneanne mutfağı topladık. Kahve yaptım herkese. Öğlen yemeğine yardım ettim. Kuaföre gittik. Gelincede yardım ettim. Eğlence yaptık evde. Sadece kayinvalidem gel oyna dedi. Ama geriye kalan akrabalar diğer gelini çağırdı. Oynadılar. Bende çıkmadım. Akşam nişanda da öyle. Herşeye koşturan ben ama eğlenceye gelince çağırılan o oldu. Akşam nişanda da öyle oldu. Kuzenin hatırı için oynadım. Akşam yemeğinde bende oturdum. Melek gel dediler. Bahane buldum. Kimse birşey yapmadığı için çağırılan yine ben oldum. Bu duruma bozuldum. Parmağını bile kaldırmayan koltuğa kurulan o, eğlenceye çağrıldı, gözleri aradı. Ama koşturan, herşeyi bana sorulan, en son evden ben çıkıp kapılarını kilitleyen ben işleri düşünce çağırıldım. Kendimi de kullanılmış gibi hissettim. Ben mi yanlış düşünüyorum ve hissediyorum.
Ben 25 diğer kız 24 yaşında bu arada. Ve onun çocuğu var. Nişanda çocuğu yoktu.