2 yıllık evliyim 1 yaşında oğlum var (edebiyat fakültesini okudum. ama şuan ağlıyorum hiç düzgün bir Türkçe beklemeyin.)üniversiteyi bitirince evlendik.ve üniversiteyi okuduğum şehirde kalmış oldum ben de. eşimin annesi babası alt katımızda üst katımızda da eltim oturuyor. üniversite bitince bütün dostlarım arkadaşlarım çevrem hepsi memleketine döndü. kimsem kalmadı. ne eltimle kafa uğdurabiliyorum ne de kayınvalidemle.etrafımda hiç kimse yok. çok yalnızım.kadın danışma derneklerine üye oldum oğlum benden ayrılmadığı için onu da götürdüm bi kaç kez sorun oldu. artık onlara da gidemiyorum. kocamla da tartışınca iyice tek başıma kalıyorum. bi sıkıntımı ya da mutluluğumu paylaşacak bir Allahın kulu yok hayatımda. eltim çok başka onunla konuşunca olmuyo. kocamla kavga etsek herkes kapmıza üşüşüyo. meraktan çatlyorlar. normal günlerde hep ikisi birlikte bir şeyler yapıyorlar.kapımı çalan olmuyor. yanlarına gitsem rahat edemiyorum. ayak uydurmaya çalıştım olmuyor. bana hiç ama hiç uymuyor. küfürlü,gürültü konuşuyorlar. kültürsüzlükten midir cahillikten midir bilmiyorum ne desem alay konusu oluyor. çok kargaşa bir yaşam tarzları var. kitap okusam dalga geçiyorlar.el işi yapsam dalga geçiyorlar. evden çıkmıyorum. kimseyi görmüüyorum. çıldıracak gibiyim..bazen kocam da beni hiç ama hiç anlamıyor. tartışmamız bile çok yersiz hadsiz hududsuz oluyor.. tek hayatım oğlum.. onun dışında kendimi el işine verdim.. ama bi süre sonra çok saçma geliyor yaptıklarım...kimseyle paylaşamadıktan sonra..kusura bakmayın belki saçma bi dert bu ama çok bunaldım.. hayatım sanki boşlukta.. zaten çok duygusal takıntılı biriyim..nese yeter...