3 aylık anneyim kızlar. ailemden uzak bi şehirdeyim.doğum yaptım erte si gün işlerden dolayı kimse yoktu. akşam doğum yaptım sabah herkes işinin başına döndü. ne eşim ne kv. sadece kardeşim vardı. yanımda destek olmak için.o da 1 hafta sonra işlerinden dolayı döndü. kv de 1 hafta sonra gelmedi. 1 haftalık hayatında eline bebek almamış bir anne olarak kaldım tek başıma. baktım olacak gibi değil ailemin yanına gittim. orada çok rahatladım. 40 ım çıktı geldim tekrar. her neyse havalar iyiyken biraz çıkıp dolaşıyordum eşim geliyordu bebeği arabasıyla gezdiriyordum. hava alıyordum. ama son 2 haftadır çok daralıyorum. havalar soğuyunca herkes de grip olmuş korkumdan br yere çıkamıyorum. bebeğim gündüz uyumuyor. en çok 20-25 dk kestirip başlıyor aglamaya. çogunlukla yanında oluyum istiyor. evin hali zaten içler acısı. hayatımda evim hiç bu kadar pis olmamıştı. temizlik yapmaya başlasam 5 dk sonra uyanıyor. yarıda kalıyor. içimden temizlik yapmak gelmiyor. kimse yok kv ler dışında burada tanıdıgım biri gelsin oturup dertleşiyim konuşuyum. kv ler zaten kb merdiveni çıkmakta zorlandıgı için bebeği görmeye bile gelmiyor.eşim kendi işi ve tamamen izinsiz çalışıyor. hani bir gün olsa o çocuga baksa ben evi temizlesem bakım yapsam çıkıp biraz dolaşsak falan.bebeğim akşam 9 gibi uyuyor gece uykumuz iyi çok şükür. sabah 9 buçukta en çok uyanıyor oğlum. sonra bir odaya geçip oturuyoruz. yemeği bile yaparken kaç kez bagırıyor ağlıyor. mutfak soğuk olduğundan onu yanıma da alamıyorum. kendime bakım yapamıyorum. aynaya bakınca çok çirkin görüyorum kendimi. aldığım kilolar saç baş dagınık. bakımsız şişko çirkinleşmiş evi dagınık kendi dagınık. insan yüzü göremeyen biri oldum. ve artık hep böyle olmasından korkuyorum. aralıkta ailemin yanına gitcem tekrar. biraz kendime gelirim. ama sonrası yine aynı olacak. bana geçeceğini söyleyin lütfen. eskisi gibi kendimi güzel hissedeceğimi mis gibi evimde huzur bulacagımı söyleyin lütfen.