Seni çok iyi anlıyorum konu sahibi çünkü benzer bir durumdayım. Ama ben şikayetçi değilim bu durumdan. Benim kayınvalidem özünde iyi biri, fakat her insan gibi onun da yoran tarafları var. Benim eşim de kök ailesiyle pek görüşmek istemiyor çünkü her görüşmemizde enerjisinin düştüğünü, mutsuz olduğunu söylüyor. Annesiyle benim aram gayet iyi fakat ben ara bulmaya çalışmıyorum. Mesela annesi beni arayıp oğluyla alakalı bir şey söylerse, anne sizin aranızda beni karıştırmayın diyorum. Böyle yapa yapa zamanla beni arada bırakma çabası azaldı. Hatta kalmadı. Şimdi bizim bir aile olduğumuzun bilincinde, ona göre davranıyor. Biz ilk evlendiğimizde de sürekli aramamı isterdi, aramayınca sitem ederdi. Bu konuyla ilgili hiç açıklama yapmadım çünkü benim de işim gücüm, bir hayatım var. Kendi ailemi dahi 3-4 günde bir arıyorken, kayınvalidemi her gün arayamam. Zamanla benim böyle bir insan olduğumu kabul etti. Elbette benden yardım istediğinde elimden geldiği kadar geri çevirmedim fakat eğer gerçekten başka bir işim varsa da kırmadan söyledim. Mesela şu an hamileyim ve hamilelik iznindeyim. İşe geri dönüp dönmeyeceğimi soruyor. Bunun kararını zamanı gelince ben eşimle veririm diyorum ve konuyu kapatıyorum. Uzatırsa konuyu değiştiriyorum. Bir iki kez uzatmak istedi, baktı olmuyor vazgeçti. Sınırları belirlemek gerçekten bizim elimizde. Yıllarca farklı şehirde yaşadıktan sonra hamileliğimle birlikte aynı şehire taşındık. Bir konum var hatta izinsiz dolaplarımı açıyor diye dert yanmıştım. Kötü bir niyeti yok biliyorum ama uzakta olmakla yakın olmak çok farklıymış. Burda da o mesafeyi tutturdum sonunda. Ayrı ayrı eşim konuştu, ben konuştum bir şekilde anlattık.
Fikrini sormadan bize lütfen söyleme dedik çünkü o kuşak hep bu şekilde yönetmek istiyor aslında. Mesela şunu şöyle mi yapsak diyor, aslında demek istediği bunu böyle yapalım. O anda tereddüte düşüp olabilir dersem hemen devamı geliyor, bunu farkettim. O yüzden hayır böyle yapmayacağım diyorum. Benim için rahat olmaz diyorum mesela. O zaman onun değil, benim ailemi ilgilendiren konularda benim kararımın geçerli olduğunu anlıyor ve mecburen kabul ediyor. Sizin de kararlı olmanız, net cümleler kurmanız gerekiyor anladığım kadarıyla. Ne kadar çok açıklama yapmaya çalışırsanız o kadar çok kafanızın karışık olduğu mesajını veriyorsunuz. Aslında vermiyorsunuz ama o kuşağın anladığı bu.
Kendinizi kötü hissetmeyin. Bu ülkede bir de erkek annesi gerçeği var. Genellikle eşler kıskanılıyor. Ne kadar modern olursa olsun, oğlumun parasını yiyor diyebiliyor mesela. Önemli olan sizin net bir çizgi çizebilmeniz. Eşiniz görüşmek istemiyorsa zorlamayın, ara bulmaya da çalışmayın. Önemli olan onların gönlünü hoş tutmak, onları mutlu etmeye çalışmak değil; eşinizle sizin mutlu olmanız.
Hayır demeyi öğrenin. Aradığında açmamazlık yapmaktan ziyade açıp anne müsait değilim, seni yarın ararım diyebilin ve soru sormasına fırsat vermeden kapatıyorum diyebilin. Sizin de bir hayatınız olduğunu gösterin. Zamanla düzelecektir. 6 senelik evliyim, hala bazen sınır sorunları yaşıyorum. Fakat eskisi kadar değil tabii ki. Tavrımdan taviz vermeye vermeye bu noktaya geldim. Kolay olmadı ama şimdi keyfini sürüyorum diyebilirim.
madem öyle oğlunu evlendirmeseydin diyesim geldi de hoş hiçbir şeyimize yardım etmediler bir eşyası dahi yok evimde bunları önemsiz gördüğüm için bir şey demedim ama davranışları o kadar beni yoruyor ki çoğu zaman bende diyorum ne diye evlendim de kendime dert edindim diye.
