- 23 Mayıs 2014
- 295
- 101
- 48
- Konu Sahibi karmakarisik56
-
- #21
Doğuda şark görevini yaptık bizde 90-91-92 senelerinde babam polisti( şimdi emekli) Lojmanda oturuyorduk,dışarıda oturmak yasak değildi ama çok daha tehlikeli deniyordu.. balkonumuzda kocaman delik vardı,normal bir perdemiz yoktu polislere kumaş verilirdi üniforma diktirilsin diye siyah( hala verilirmi bilmiyorum) onu perde yapmştık dışarıya ışık sızmaması için..okula polis abiler götürür getirirdi bahçenin dışına çıkmak yasak ,zaten merkez değil köydü çarşı falanda yok.. ayda 1 kere merkeze polis evine giderdik dualarla..babam diğer çocukların babaları gibi pusuya giderdi geceleri, panzerciydi..annem babam gelene kadar gözünü kırpmazdı,kimse kırpmazdı ki..birgün bir çatışma çıkmış yan köyü basmışlar ..öyle uzakta değil ha..hamile genç yaşlı dememişler..sonra birgün silah sesleri duyulmaya başlandı geceydi hep olurdu ama bu çok yakındı .. taramalı seslerini duyuyorduk herkes panikti lojmanın bodrum katı bekar polislere aitti,karakolda lojmanın altı zaten..o abiler çıktılar yukarı hepimizi toparladılar sığınaklara diye ben hariç.. annemi bulamıyordum bir abi beni 1. kattaki komşumuzun evine bıraktı gitti komşumuzu tanıyordum ama korkuyordum herkesin annesi yanındaydı benimki yok.. meğer annemi aşşağı indirirken sibelde arkada x getiriyor demişler aşşağda annem beni bulamamış ama çıkmasına izin vermemişler,,o evde hissettiğim çaresiz ve kimsesizlik.. sonra annem geldi babam için dualar ettik..meğersem olay yanlış anlaşılmaymış dağda birşey görmüşler askerler ateş etmiş askerleri polisler saldırı ateşi sanıp karşılık vermiş falan filan.. Çocuktum halkının bir kötülüğünü görmedim ,annemde arkadaş edinmişti halktan .. ama peynirin bozuğunu vs yada kat kat pahalı olarak sattıklarını hatırlarım..aradan bukadar zaman geçti onca memleket gezdik,büyüdüm yaşlandım neredeyse hala gökgürültüsünü duyduğumda korkarım ve istemsiz yaşlar dökülür gözümden..anneme sorsanız oradaki o dostluk birdaha hiç olmamış o kenetlenme o herkesin birbirini aile görmesi durumu..sizin neler hissettiğinizi anlayabiliyorum, Ama geçecek inşaALLAH :) eşinize de çok kızmayın o sitres çok farklılaştırıyor insanı.. ben bunu neden anlattım bilmiyorum ama yazarken bile boğazım düğümlendi gözlerim doldu,,sabır sabır sabır
Seni cok cok cok iyi anlıyorum ..Doğuda şark görevini yaptık bizde 90-91-92 senelerinde babam polisti( şimdi emekli) Lojmanda oturuyorduk,dışarıda oturmak yasak değildi ama çok daha tehlikeli deniyordu.. balkonumuzda kocaman delik vardı,normal bir perdemiz yoktu polislere kumaş verilirdi üniforma diktirilsin diye siyah( hala verilirmi bilmiyorum) onu perde yapmştık dışarıya ışık sızmaması için..okula polis abiler götürür getirirdi bahçenin dışına çıkmak yasak ,zaten merkez değil köydü çarşı falanda yok.. ayda 1 kere merkeze polis evine giderdik dualarla..babam diğer çocukların babaları gibi pusuya giderdi geceleri, panzerciydi..annem babam gelene kadar gözünü kırpmazdı,kimse kırpmazdı ki..birgün bir çatışma çıkmış yan köyü basmışlar ..öyle uzakta değil ha..hamile genç yaşlı dememişler..sonra birgün silah sesleri duyulmaya başlandı geceydi hep olurdu ama bu çok yakındı .. taramalı seslerini duyuyorduk herkes panikti lojmanın bodrum katı bekar polislere aitti,karakolda lojmanın altı zaten..o abiler çıktılar yukarı hepimizi toparladılar sığınaklara diye ben hariç.. annemi bulamıyordum bir abi beni 1. kattaki komşumuzun evine bıraktı gitti komşumuzu tanıyordum ama korkuyordum herkesin annesi yanındaydı benimki yok.. meğer annemi aşşağı indirirken sibelde arkada x getiriyor demişler aşşağda annem beni bulamamış ama çıkmasına izin vermemişler,,o evde hissettiğim çaresiz ve kimsesizlik.. sonra annem geldi babam için dualar ettik..meğersem olay yanlış anlaşılmaymış dağda birşey görmüşler askerler ateş etmiş askerleri polisler saldırı ateşi sanıp karşılık vermiş falan filan.. Çocuktum halkının bir kötülüğünü görmedim ,annemde arkadaş edinmişti halktan .. ama peynirin bozuğunu vs yada kat kat pahalı olarak sattıklarını hatırlarım..aradan bukadar zaman geçti onca memleket gezdik,büyüdüm yaşlandım neredeyse hala gökgürültüsünü duyduğumda korkarım ve istemsiz yaşlar dökülür gözümden..anneme sorsanız oradaki o dostluk birdaha hiç olmamış o kenetlenme o herkesin birbirini aile görmesi durumu..sizin neler hissettiğinizi anlayabiliyorum, Ama geçecek inşaALLAH :) eşinize de çok kızmayın o sitres çok farklılaştırıyor insanı.. ben bunu neden anlattım bilmiyorum ama yazarken bile boğazım düğümlendi gözlerim doldu,,sabır sabır sabır
Esimle birlikte Güney dogunun bir ilindeyiz 3 yildir.. esimin Şark görevi icin geldik.. ikimizde çalışıyoruz. . Ben bankaciyim o polis.. o kadar yoruldum ki.. bankadayim hala kasada acik cikti nerde oldugu bulunmadan cikis yok bize.. gece 12 yi bulabilirsiniz dedi müdür. .
Her sabah emniyet in servisiyle gidiyorum ise aksamda servisle dönüyorum. . Her sabah insallah bugun servisi patlatmazlar diyerek biniyorum o servise.. aksam daCok şükür patlatmadilar bugunde diyerek iniyorum.. bir bucuk sene once burada servsii bombayla patlattilar çünkü. . Esimin polis oldugunu bilen burali bazi insanlar esim beni bazen almaya geldiginde nefretle bakiyorlar esime bana.. bana da sogukluklarini hissettiriyorlar sagolsunlar.. mudurum de burali.. iki lafindan biri siz zaten belli tarafi destekliyorsunuz (hukumeti) diyor gülerek. . AAmaben anlıyorum. .
Lojmanda oturuyoruz evim zemin bodrum balkonu bile yok hic sevmiyorum evimi fare kedi bocek ne ararsaniz var.. burda disarda oturmak yasak.. cunku diaarda oturanlarin evlerine molotof atildigi olmus.. burada teroriste terörist demeniz yasak.. çünkü gerilla onlar kahraman halkin gözünde. . Bizim gibi polis aileleri ise parayla tutulmus köpek. . Halkin gozunde..
Ben neden bu kadar kotu oldum. . Kardesim Whatsaptan annemin babamin kendisinin evimizin resimlerini atmisaklima eski gunlerimiz geldi .. esime aradim dertlesmek icin .. neyin var dedi.. kardesim boyle boyle resimler atmis dedim e ne var bunda bende bisey oldu sandim dedi fircayi basti dinlemedi bile.. dinlemedin bile lanet olsun ki kendimi yalbiz hissedip seni aradım dedim .. gozyaslarimi tutamiyorum su an odamda..
Buradan sag salim gidebilecekmiyiz onu da bilmiyorum cok yoruldum artik ....... aglamama engel olamıyorum. .. esim mi o aailesicakligini veremedi bana bilmiyorum. .. kendimi cok cok yalnız hissediyorum. ......
Sadece icimi dokmek istedim .. okudugun icin tesekkur ederim. ....
gerçekten çok şaşırtıcı bu kadar aleni partizanca olması..1 senemiz kaldi..
Sonra bi nebze olsun rahat edeceğiz belkide..
O umutla yaşıyor insan iste..
Birgün gelecek yolda sagimi solumu kollamadan yuruyecegim..
Birgün gelecek rahatca gelebilecegim yolda..
Birgün gelecek kuafore gittigimde esin ne is yapiyo dediklerinde meslegini saklamayacagim..
Birgün gelecek calisrigim bankadakiler ben anlamayayim diye kendi aralarinda kürtçe konusup beni bu kadar yabancı hissettirmeyecekler..
Hastaneye yattigimda sirf polis esiyim diye serum takmak icin gelen hemsireler kolumu delik desik edip sonrada koridorda nasil bagirttim polisinkini duydunuz mu deyip kikirdamayacaklar.........
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?