Ben babamı 2010 senesinde kaybettim..
Hayati boyu hep farklı hastalıklar, ameliyatlar geçirdi.
En son ameliyatinda gidip yaninda olmak istedim ki 2 ay önce yanindaydım zaten.
Bu nedenle eşim dediki, zaten sürekli hastalanıyor her defasında gidiyosun ben burda kalıyorum budefa gitmeni istemiyorum..
Annem, kardeşlerimde gelme kış günü 2 yaşındakı bebekle diyince gitmedim, babamla zaten surekli görüşüyordum o nedenle içim rahatti birazda..
Meğer sadece 3 aylık ömrü kalmışta kardeşlerim bana söylememiş sürekli almanya-turkiye mekik dokumayım diye..
Daha sonra acil çağırdılar, hastanede sadece son 5 gününü (çok ağır hasta) halde görebildim..
Helalleştimmi evet.. ama yıllar geçmesine rağmen affedemediğim tek kişi yine eşim'dir..
Sonrasında öleceğini nerden bilebilirdim,okadar az ömrü olduğunu bilsem hiç gitme dermiydim, 1 yıl öncesinden gönderirdim desede..
Tamam hakkını yiyemem her defasında herzaman gitmeme destek oldu,izin verdi ama o son kez de verseydi keşke..
Anlayacağınız sonradan ne kendinizi, ne de eşinizi suçlayacak, affedemeyecek kararlar vermeyin..
Bazı şeyler insanin içinden çıkmıyor malesef..