Çok mutsuzum. Eşimle tanıyarak evlendim fakat evlilikten önce de anlaşamıyorduk ve büyük bir hata yaptım nişanı atmaya cesaret edemedim. Evlendim ve her şey çok kötü. Yapamıyorum. İki çocuğumuz var ve gittiğimiz yerlerde sürekli çocuklara bak bak düşecek, oğlan nerde falan sürekli direktif veriyor çocukları bir saniye bile gözümden ayıramıyorum çocuklara da zarar veriyor evin içinde bile sürekli o nerde işte bebek düşecek gibi şeyler söylüyor ki ben çok dikkatli bir anneyim ama o çok boğuyor. Balkonda otururken bile kısık sesle konuşmamı istiyor. İnsanlardan çok çekiniyor beni çok yoruyor. Akrabalarda bir geçmiş olsuna gidilecekse falan benimle gelmiyor. Çocuklara sürekli abur cubur getiriyor ne kadar uyarsam da dinlemiyor ve ne yazık ki çok pasaklı bir insan. Ekonomik olarak sürekli bizi sıkıntıya sokuyor. Evliliğimizin ilk zamanlarında bir gün geldi çok borcumuz var dedi çok kötüydü altınları verdim. Sonra aynı şey devam etti. İki memuruz ama sekiz yıl sonra ancak ev alabildik. Şimdi yine sadece kartlara on bin kadar borç var ev kredisi var. Ve boşanamıyorum. Katlanamıyorum da artık ama elim kolum bağlı.