- 27 Aralık 2016
- 1.909
- 3.121
- 53
- 28
- Konu Sahibi withoutyou
- #1
Merhaba hanımlar,
Bana ne oluyor cidden bilmiyorum. En ufak şeyleri takıntı haline, böyle hayat meselesi kıvamına getiriyorum ben ya.
Devamlı olarak onu düşünüyorum. Mesela burada saçlarımın boyuna taktığımı belirttiğim bir konu açmıştım, işte o geçmiyor bir türlü. Eski saçlarım çok güzeldi,upuzun ve sarıydı yani hayranlık duyardı insanlar. Şimdi saçlarım omzumdan biraz aşağıda, koyu tarçın ve kolay şekil almayan bir hal aldı. Sürekli bakım yapıyorum ama sanki inadıma uzamıyor
Bu konu yüzünden depresyona girdim resmen. Allah korusun hayatım bitmiş gibi davranıyorum.
Her gün sinir krizi geçiriyorum, ağlama krizleri, kendime bakamama gibi durumlar yaşıyorum asla bunu yaşamadığım gün olmuyor. Muhakkak her gün bir kez bu konu yüzünden ağlıyorum.
Takıntım oldu ya, utanıyorum resmen kendimden. Koskoca kızım şu tavırlara bak.
Aslında olay kuaförün tamamen istediğim saç kesimini yapmamasıyla koptu. Dümdüz kes dedim öyle kötü duruyor deyip dalıverdi saçıma önleri kısa arkaları uzun Hepsi aynı olsaydı yine içim böyle yanmayacaktı.
Sürekli kendime öğüt veriyorum, dur kızım saçmalama Allah korusun insanların ne hastalıkları var saçlarını tamamen kaybediyorlar, şımarıklık yapma diyorum. Yani bana söylenebilecek her şeyi biliyorum aslında. Ama insanın içinden gelen bir dürtü var ya bırakamıyorum bunu. Mesela az önce hiçbir şey yoktu, aynanın önünden geçiyordum, saçlarımı gördüm resmen bir anda bütün vücudum karıncalandı inanılmaz bir öfkeyle doldum böyle elime ne geçse kırar atarım yani o derece. Bu saç konusu kafamı o kadar meşgul ediyor ki inanamazsınız. Saçma bunu ben de biliyorum ama olmuyor atamıyorum içimden. Burada belki içimi dökmek beni biraz olsun rahatlatır diye düşünerek bu konuyu açtım :'(
Bana ne oluyor cidden bilmiyorum. En ufak şeyleri takıntı haline, böyle hayat meselesi kıvamına getiriyorum ben ya.
Devamlı olarak onu düşünüyorum. Mesela burada saçlarımın boyuna taktığımı belirttiğim bir konu açmıştım, işte o geçmiyor bir türlü. Eski saçlarım çok güzeldi,upuzun ve sarıydı yani hayranlık duyardı insanlar. Şimdi saçlarım omzumdan biraz aşağıda, koyu tarçın ve kolay şekil almayan bir hal aldı. Sürekli bakım yapıyorum ama sanki inadıma uzamıyor
Bu konu yüzünden depresyona girdim resmen. Allah korusun hayatım bitmiş gibi davranıyorum.Her gün sinir krizi geçiriyorum, ağlama krizleri, kendime bakamama gibi durumlar yaşıyorum asla bunu yaşamadığım gün olmuyor. Muhakkak her gün bir kez bu konu yüzünden ağlıyorum.
Takıntım oldu ya, utanıyorum resmen kendimden. Koskoca kızım şu tavırlara bak.
Aslında olay kuaförün tamamen istediğim saç kesimini yapmamasıyla koptu. Dümdüz kes dedim öyle kötü duruyor deyip dalıverdi saçıma önleri kısa arkaları uzun
Hepsi aynı olsaydı yine içim böyle yanmayacaktı.Sürekli kendime öğüt veriyorum, dur kızım saçmalama Allah korusun insanların ne hastalıkları var saçlarını tamamen kaybediyorlar, şımarıklık yapma diyorum. Yani bana söylenebilecek her şeyi biliyorum aslında. Ama insanın içinden gelen bir dürtü var ya bırakamıyorum bunu. Mesela az önce hiçbir şey yoktu, aynanın önünden geçiyordum, saçlarımı gördüm resmen bir anda bütün vücudum karıncalandı inanılmaz bir öfkeyle doldum böyle elime ne geçse kırar atarım yani o derece. Bu saç konusu kafamı o kadar meşgul ediyor ki inanamazsınız. Saçma bunu ben de biliyorum ama olmuyor atamıyorum içimden.
Burada belki içimi dökmek beni biraz olsun rahatlatır diye düşünerek bu konuyu açtım :'(
:)
