Çok yalnız hissediyorum

agresifkiz

Güzelbirşeylerolsun
Kayıtlı Üye
17 Şubat 2013
3.154
1.778
333
İstanbul
3 yıl önce hiç ayrılmadığım aile evinden çıkıp başka bir şehire tayin oldum. Son 3-4 aya kadar ya iş temposundan ya da bir arkadaş grubum vardı artık yoklar onlardan dolayı bilmiyorum çok hissetmiyordum bir şey. Tabi geceleri evde tek olduğum zamanlar hariç. Ama son zamanlarda o kadar bunaldım ki evimi, ailemi,odamı eski alışkanlıklarımı, çevremi, arkadaşlarımı çok ama çok özledim. Her fırsatımda ailemin yanına gidiyorum . büyük şehirde doğdum büyüdüm küçük bir şehirdyim şu an. Tayin olmama koca bir yıl daha var ve o bir yıl o kadar gözümde büyüyor ki her sabah işe ayaklarım geri geri gidiyorum. Çalışmak zor geliyor. Geceleri evde sürekli zaten ağlıyorum. Psikoloğa başladım bu yüzden. Aslında çok bilincinde değildim. Ruh halim kötüydü son zamanlarda ama ben bunu hiç yalnızlığa bağlamıyordum. Sağlıkçıyım yoğun iş temposuna ya da erkek arkadaşım başka bir şehirde onu özlememe bağlıyordum ya da tatışmalarımıza. Ama psikoloğum yalnızlıkla başa çıkamadığımı söyledi. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Bir sene nasıl geçecek hiç bilmiyorum. Bugün antepte vefat eden benden yaşça küçük öğretmen kardeşimi görünce daha da kötü oldum. Ne yapıyoruz biz böyle, ne için? Ailemizden uzak. Gitmek istiyor gidemiyoruz. Boğazım düğüm düğüm oluyor. Üstüme üstüme geliyor her şey. Günler çabuk geçsin diye hep bir şeylerle meşgul olmaya çalışıyorum ama geceleri zor geçiyor işte. Ailemi üzmemek adına onlara bir şey de diyemiyorum. İçime ata ata kötü oldum iyice. Birileriyle paylaşmak konuşmak iyi gelir diye düşündüm. Biliyorum derdimin çözümü sadece zaman ama sabredemiyorum işte. Özlem çok zor yalnızlık çok zor :(
 
3 yıl önce hiç ayrılmadığım aile evinden çıkıp başka bir şehire tayin oldum. Son 3-4 aya kadar ya iş temposundan ya da bir arkadaş grubum vardı artık yoklar onlardan dolayı bilmiyorum çok hissetmiyordum bir şey. Tabi geceleri evde tek olduğum zamanlar hariç. Ama son zamanlarda o kadar bunaldım ki evimi, ailemi,odamı eski alışkanlıklarımı, çevremi, arkadaşlarımı çok ama çok özledim. Her fırsatımda ailemin yanına gidiyorum . büyük şehirde doğdum büyüdüm küçük bir şehirdyim şu an. Tayin olmama koca bir yıl daha var ve o bir yıl o kadar gözümde büyüyor ki her sabah işe ayaklarım geri geri gidiyorum. Çalışmak zor geliyor. Geceleri evde sürekli zaten ağlıyorum. Psikoloğa başladım bu yüzden. Aslında çok bilincinde değildim. Ruh halim kötüydü son zamanlarda ama ben bunu hiç yalnızlığa bağlamıyordum. Sağlıkçıyım yoğun iş temposuna ya da erkek arkadaşım başka bir şehirde onu özlememe bağlıyordum ya da tatışmalarımıza. Ama psikoloğum yalnızlıkla başa çıkamadığımı söyledi. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Bir sene nasıl geçecek hiç bilmiyorum. Bugün antepte vefat eden benden yaşça küçük öğretmen kardeşimi görünce daha da kötü oldum. Ne yapıyoruz biz böyle, ne için? Ailemizden uzak. Gitmek istiyor gidemiyoruz. Boğazım düğüm düğüm oluyor. Üstüme üstüme geliyor her şey. Günler çabuk geçsin diye hep bir şeylerle meşgul olmaya çalışıyorum ama geceleri zor geçiyor işte. Ailemi üzmemek adına onlara bir şey de diyemiyorum. İçime ata ata kötü oldum iyice. Birileriyle paylaşmak konuşmak iyi gelir diye düşündüm. Biliyorum derdimin çözümü sadece zaman ama sabredemiyorum işte. Özlem çok zor yalnızlık çok zor :KK43:
Ailenden birisini yanına cagirma imkanın var mı? Çok iyi gelirdi bence. Baktığın zaman bir sene çok bir zaman değil ama şuan size çok uzun gelmesini anlıyorum. Hafta sonu ise gitmediginizi düşünüyorum kursa yazilsaniz bence iyi gelir İSMEK gibi kurslara. Hem arkadaş edinirsiniz hem hobi
 
Benzer durumda yaşamış biri olarak konuşuyorum ki o dönemler çok zorlanmış olsam da hiç pişman olmadım. Hala geçmişe dönüp baktığımda mücadele ettiğim zorlukların beni güçlendirdiğini düşünüyorum. Ekmek elden su gölden olsaydı ilk zorlukta yıkılırdın. Bu günler sana güç aşılıyor umutlu ol.
 
3 yıl önce hiç ayrılmadığım aile evinden çıkıp başka bir şehire tayin oldum. Son 3-4 aya kadar ya iş temposundan ya da bir arkadaş grubum vardı artık yoklar onlardan dolayı bilmiyorum çok hissetmiyordum bir şey. Tabi geceleri evde tek olduğum zamanlar hariç. Ama son zamanlarda o kadar bunaldım ki evimi, ailemi,odamı eski alışkanlıklarımı, çevremi, arkadaşlarımı çok ama çok özledim. Her fırsatımda ailemin yanına gidiyorum . büyük şehirde doğdum büyüdüm küçük bir şehirdyim şu an. Tayin olmama koca bir yıl daha var ve o bir yıl o kadar gözümde büyüyor ki her sabah işe ayaklarım geri geri gidiyorum. Çalışmak zor geliyor. Geceleri evde sürekli zaten ağlıyorum. Psikoloğa başladım bu yüzden. Aslında çok bilincinde değildim. Ruh halim kötüydü son zamanlarda ama ben bunu hiç yalnızlığa bağlamıyordum. Sağlıkçıyım yoğun iş temposuna ya da erkek arkadaşım başka bir şehirde onu özlememe bağlıyordum ya da tatışmalarımıza. Ama psikoloğum yalnızlıkla başa çıkamadığımı söyledi. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Bir sene nasıl geçecek hiç bilmiyorum. Bugün antepte vefat eden benden yaşça küçük öğretmen kardeşimi görünce daha da kötü oldum. Ne yapıyoruz biz böyle, ne için? Ailemizden uzak. Gitmek istiyor gidemiyoruz. Boğazım düğüm düğüm oluyor. Üstüme üstüme geliyor her şey. Günler çabuk geçsin diye hep bir şeylerle meşgul olmaya çalışıyorum ama geceleri zor geçiyor işte. Ailemi üzmemek adına onlara bir şey de diyemiyorum. İçime ata ata kötü oldum iyice. Birileriyle paylaşmak konuşmak iyi gelir diye düşündüm. Biliyorum derdimin çözümü sadece zaman ama sabredemiyorum işte. Özlem çok zor yalnızlık çok zor :KK43:
Aslında şanslısınız 1 koca yıl dediğiniz çabuk geçer 4 5 yıl beklemek zorunda kalanlar var bunu düşünüp motive edin kendinizi. Arkadaş çevreniz elbet gelişir daha yeni başlamışsınız düşünmemeye çalışın.
 
Ailenden birisini yanına cagirma imkanın var mı? Çok iyi gelirdi bence. Baktığın zaman bir sene çok bir zaman değil ama şuan size çok uzun gelmesini anlıyorum. Hafta sonu ise gitmediginizi düşünüyorum kursa yazilsaniz bence iyi gelir İSMEK gibi kurslara. Hem arkadaş edinirsiniz hem hobi
Nöbet şeklinde çalışıyorum haftan sonu hafta içi değişiyor. Ailem şu sıra gelemez ne yazık ki hepsi işiyle gücüyle meşgul. Evet bir sene az düşününce ama bana çok işte :(
 
Benzer durumda yaşamış biri olarak konuşuyorum ki o dönemler çok zorlanmış olsam da hiç pişman olmadım. Hala geçmişe dönüp baktığımda mücadele ettiğim zorlukların beni güçlendirdiğini düşünüyorum. Ekmek elden su gölden olsaydı ilk zorlukta yıkılırdın. Bu günler sana güç aşılıyor umutlu ol.
Kesinlikle katılıyorum. Burada geçen her günüme müteşekkirim. O kadar çok şey kattı ki bana. Ama artık gitmek istiyorum hemen hemde. Dayanacak gücüm kalmadı sanki.
 
Aslında şanslısınız 1 koca yıl dediğiniz çabuk geçer 4 5 yıl beklemek zorunda kalanlar var bunu düşünüp motive edin kendinizi. Arkadaş çevreniz elbet gelişir daha yeni başlamışsınız düşünmemeye çalışın.
Öyle tabi ama bende 4 yıl bekleyeceğimi bilerek geldim yani biliyorum o hissi ama ne olduysa son bir yıl kala oldu ya zaman azaldıkça geçmiyor bilmiyorum. Ya da bu dönemde her şey zor geliyor insana tek başınayken.
 
Kesinlikle katılıyorum. Burada geçen her günüme müteşekkirim. O kadar çok şey kattı ki bana. Ama artık gitmek istiyorum hemen hemde. Dayanacak gücüm kalmadı sanki.
Dört yılın üçü bitti biri mi kaldı doğru mu anladım? Ben de son bir sene çok üzgün gezmiştim, çünkü sabır da tükenen bir şey yani. Takvim alıp çentik falan at, günlük tut, orada gezmediğin yer varsa gez…
 
Öyle tabi ama bende 4 yıl bekleyeceğimi bilerek geldim yani biliyorum o hissi ama ne olduysa son bir yıl kala oldu ya zaman azaldıkça geçmiyor bilmiyorum. Ya da bu dönemde her şey zor geliyor insana tek başınayken.
İlk zaman öyle oluyor. Bende lisede bankada staj yaparken bir yıl üç yıl gibi geçmişti ağlayarak giderdim ama şimdi iyi ki diyorum. O kötü günler bile sana çok şey öğretiyor aslında. O yüzden bi yıl geçer gider.
 
bir hobi edinebilirsiniz ya da dizi/film/kitaplara sarabilirsiniz. çünkü ‘yalnızlık ömür boyu ‘ 🥹
 
Back
X