- Konu Sahibi agresifkiz
- #1
3 yıl önce hiç ayrılmadığım aile evinden çıkıp başka bir şehire tayin oldum. Son 3-4 aya kadar ya iş temposundan ya da bir arkadaş grubum vardı artık yoklar onlardan dolayı bilmiyorum çok hissetmiyordum bir şey. Tabi geceleri evde tek olduğum zamanlar hariç. Ama son zamanlarda o kadar bunaldım ki evimi, ailemi,odamı eski alışkanlıklarımı, çevremi, arkadaşlarımı çok ama çok özledim. Her fırsatımda ailemin yanına gidiyorum . büyük şehirde doğdum büyüdüm küçük bir şehirdyim şu an. Tayin olmama koca bir yıl daha var ve o bir yıl o kadar gözümde büyüyor ki her sabah işe ayaklarım geri geri gidiyorum. Çalışmak zor geliyor. Geceleri evde sürekli zaten ağlıyorum. Psikoloğa başladım bu yüzden. Aslında çok bilincinde değildim. Ruh halim kötüydü son zamanlarda ama ben bunu hiç yalnızlığa bağlamıyordum. Sağlıkçıyım yoğun iş temposuna ya da erkek arkadaşım başka bir şehirde onu özlememe bağlıyordum ya da tatışmalarımıza. Ama psikoloğum yalnızlıkla başa çıkamadığımı söyledi. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Bir sene nasıl geçecek hiç bilmiyorum. Bugün antepte vefat eden benden yaşça küçük öğretmen kardeşimi görünce daha da kötü oldum. Ne yapıyoruz biz böyle, ne için? Ailemizden uzak. Gitmek istiyor gidemiyoruz. Boğazım düğüm düğüm oluyor. Üstüme üstüme geliyor her şey. Günler çabuk geçsin diye hep bir şeylerle meşgul olmaya çalışıyorum ama geceleri zor geçiyor işte. Ailemi üzmemek adına onlara bir şey de diyemiyorum. İçime ata ata kötü oldum iyice. Birileriyle paylaşmak konuşmak iyi gelir diye düşündüm. Biliyorum derdimin çözümü sadece zaman ama sabredemiyorum işte. Özlem çok zor yalnızlık çok zor 
