arkadaşlar, nişanlımla uzun yıllardır beraberiz ve garip bir şekilde bir anda nişanlandık. ama nişan öncesinde hiç değişmeyeceğiz birbirimizin hep dostu, sevdiği, değer verdiği insan olarak kalacağız diye.. aslında öyleyiz de ama eksik bir şeyler var. nişanlım o eksiğin hislerimizde olduğunu düşünüyor.
şöyle bir şey mesela biz beş yıl farklı şehirlerdeydik. o dönem iniş çıkışlar bir süre de ayrılık yaşadık. ama o süreçte bile birbirimizin başına kötü bir şey gelse hissederdik. direk arar sorardık. şimdi o bağ kalmadı gibi hissediyoruz.
şöyle ki küçük bir örnek dün gece benim bulunmasını çok istemediğim bir ortamda imiş, arkadaşlarıyla çıkacağını söylemişti zaten ben de uyudum. normalde kötü bir şey hissettiğimde arardım mesaj yazardım...
arkadaşlarının bir çoğu liseden bildiğim insanlar ama yine de ben olsam gitmezdim oraya... bunu biliyor ama güvenimi kıracak bir şey yapmayacağını da biliyorum. Allah şaşırtmasın elbette.
bende uyurken çok fazla kabus gördüm uyandım ama arayamadım uyku haliyle elim kolum kalkmadı tabiri caizse arayamadım..
Sabah konuşurken artık hiç hissetmiyorsun nişanlandıktan sonra değiştin şımarır oldun vs... şöyle de böyle de diye söyledi. ne bileyim aslında bir taraftan haklı da.. eskiden üzerine çok titrerdim şimdi içimdeki telaşı susturabiliyorum. belki büyüyoruz bu yüzdendir. o da nişanlandıktan sonra üstüme daha çok titrer oldu.
benim yaşam şartlarım eskisine nazaran değişti çok fazla buhranlı bir dönem geçirdim. bir de o sorumlulukları üzerine almaya başlayınca ağır gelmeye başladı biliyorum. eskiden hep birlikte sırtlanırdık. şimdi öyle değil gibi hissediyormuş.
dediğim gibi haklı yerleri var. ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. garip bir boşluk hissi, rehavet var üzerimde...