Çok sıkıntılı günler geçiriyorum psikolojim tamamen bozuldu ağlama krizleri geçiriyorum tek tek anlatıyım
1.evleneli 2 sene oldu çocuğum olmuyor eşimde de bende sorun var
2. Kaynımın nişanı vardı bu hafta gidemedik eşimin işinden dolayı 800 km uzak bir ilde oldu nişan..kaynanam çok cimri bir insandır ben öyle biliyordum bu nişana kadar bana nişan yapmadılar alışverişe çıktığımızda bir elbise beğenmiştim anneme dedim ki nasıl güzel mi diye kaynanam demezmi sen bizi batıracaksin diye elbise 100 tl küsürdü bütün hevesim kaçmıştı doğru dürüst hiç bi istediğim olmadı ben aileye dışardan giren ilk gelinmişim evlendikten sonra haberim oldu ama kaynımın nişanina sadece kızın elbisesine süsüne püsüne 8 milyar harcanmış dış çekim yapılmış benim gelinligime 2 milyar verildi diye hala konuşur ne dış çekimim oldu ne iç.
3.kaynanam bana seni döverim demisligi var kaynım X şehirden gelin aldık hizmet et bize demeleri bana çok yavaş hareket ediyosun demesi vs çok canımı sıktı ama cevap vermedim kendi kendimi yedim durdum.
4.Eşimin ailesi hep akraba evliliği yani herkes herkesin birşeyi oluyor o yüzden dedikodu çok oluyo ve hemen herkes duyuyor benim çocuğum olmadığında herkes biliyor ve acıyan gözlerle bakıyorlar bana benden sonra evlenen eşimin akrabalarının çocukları oldu bende tık yok
tüp bebek tedavisine başlıycam ankarada ben başka bir şehirdeyim ankarada kaynanamlar var tedavi boyunca onlarda kalcam mecbur ama hiç istemiyorum orda kalmayı çünkü herkes öğrenecek ogrenilmesini istemiyorum ne yapıcam bilmiyorum çok köşeye sıkışmış hissediyorum kendimi.
5.son olarak yine bir kriz anımı anlatıyım eşimle avm ye gitmiştik herşey çok güzel gidiyordu neyse yoruldum ben biraz oturacam dedim eşime eşim oturmamı istemedi inat ettim oturdum o mağaza gezmeye gitti bende tel de oyun oynuyorum eşim mağazanın kapasindan bana seslenmiş ama duymadım beğendiği gömleği gosterecekmis neyse geldi yanıma hakaret etti moralim bozuldu ustelemedim biraz daha gezdik acıktık yemek yerken bişey daha dedi başladım ağlamaya kalktım masadan avm den cikacam arkamdan geldi masaya oturtmaya çalıştı felan delirdim resmen sen kimsin bırak beni diye bağırdım herkes bize bakıyordu oturmadım çıktık avm de sakinleştirmeye çalıştı gönlümü aldı
İçimi dökmek istedim kendi ailemden kimseye anlatamıyorum herkese mutluymuşum gibi davranıyorum ama hergün ağlıyorum...Ayrıca ne kaynımı ne eltimi kıskanıyorum sadece haksızlığa dayanamıyorum ben akrabaları olmadığım için dislandigimi hissediyorum...ailemden çok uzağım yılda 2-3 defa görebiliyorum sadece yaşadığım yerde arkadaşım komşum yok çalışmıyorum bu yüzden fazla düşünüyorum herşeyi.