- 24 Şubat 2008
- 377
- 10
- 643
- Konu Sahibi nanelinargile
- #1
Çok sıkıldım, yazarsam belki rahatlarım diye düşündüm..:çok üzgünüm:
Bir özet geçeyim, 26 yaşındayım, depresyon hastalığına yakalandığım ve uzun yıllar tedavi gördüğüm için okulumu bitiremedim henüz, 2010 yılı haziranında mezun olmayı umut ediyorum. Ailemden uzak bi şehirde yaşıyorum, tek başıma eve çıkmaya param yetmediği ve iyi anlaştığım bütün kızlar mezun olduğu için sadece bir odasını kiralayabildiğim bir evde yaşıyorum. Evin diğer üç odasında kalan kızlar üniversiteye yeni başlayan 19-20 yaşında kızlar, eve çağırdıkları arkadaşlardan temizliğe, mutfak eşyalarının kullanımından yaptıkları gürültüye her şey sorun oldu başlarda ama şimdi biraz daha iyiyiz..
Çok sevdiğim bir bölümde okuyorum, girmek için çok çabaladım. Süper geçen birinci sınıftan sonra ikinci sınıfın başında depresyona girdim ve hayatım allak bullak oldu. Tam dört yıl okula doğru düzgün devam edemedim. Şimdi okulda, zamanında devam edemediğim derslere gitmeye çalışıyorum, depresyonun nasıl bir hastalık olduğunu, insan hayatını nasıl ve ne şekilde etkilediğini bilmeyen hocalarım ve okul arkadaşlarımla uğraşıyorum.
Sevdiğim ama dini nedenlerle kavuşamadığım bir sevgilim vardı, onu çok özlüyorum.. Aslında depresyon öncesi hayatımda olan herşeyi özlüyorum. Sorunlarla başa çıkabilme gücüm ve insanlara sabrım azaldı. Gördüğüm tedavi beni hayata döndürdü ama eski benden eser yok.. Yaşadığım hayat depresyon tedavisi gören birinin yaşamaması gereken şartlarda ama çıkış yolum yok. Ne okulum bana depresyon tedavisi gördüğüm dönemde destek verdi ne de arkadaşlarım.. Tek başıma okulumu bitirmek ve sağlığıma kavusabilmek için çırpınıyorum.. Kendimi çok yalnız hissediyorum.. Depresyon sonrası bu kadar sorumluluk, bu kadar sorun bana çok ağır geliyo..Rahatlamak için odamla, odamın temizliğiyle ilgileniyorum, kitap okumayı çok seviyorum, okumaya çalışıyorum. Hayatımdaki herkesin benden bişeyler beklemesi beni çok yoruyor ama biliyosunuz kendimizi insanlardan soyutlayamıyoruz. Çok yoruldum arkadaşlar, gerginliklerden, yetiştirilmesi gerekenlerden, anneme babama telefonda sesimi iyi duyurmaya çalışmaktan (çünkü okulun bana ağır geldiğini düşünebilirler ve eve dönmemi isteyebilirler).. Gücüm yettiğince yetişmeye çalışıyorum okula ve hayattaki diğer sorumluluklara.. Neşem, mutluluğum, huzurum bana okulu bitirince dönecekler, bekliyorum onları dört gözle.. Bunları okumak içinizi sıktıysa, kararttıysa özür dilerim, yazmanın bana iyi geleceğini düşündüm ben..
Daha sonra eklemeler yaparım belki yine..
Bir özet geçeyim, 26 yaşındayım, depresyon hastalığına yakalandığım ve uzun yıllar tedavi gördüğüm için okulumu bitiremedim henüz, 2010 yılı haziranında mezun olmayı umut ediyorum. Ailemden uzak bi şehirde yaşıyorum, tek başıma eve çıkmaya param yetmediği ve iyi anlaştığım bütün kızlar mezun olduğu için sadece bir odasını kiralayabildiğim bir evde yaşıyorum. Evin diğer üç odasında kalan kızlar üniversiteye yeni başlayan 19-20 yaşında kızlar, eve çağırdıkları arkadaşlardan temizliğe, mutfak eşyalarının kullanımından yaptıkları gürültüye her şey sorun oldu başlarda ama şimdi biraz daha iyiyiz..
Çok sevdiğim bir bölümde okuyorum, girmek için çok çabaladım. Süper geçen birinci sınıftan sonra ikinci sınıfın başında depresyona girdim ve hayatım allak bullak oldu. Tam dört yıl okula doğru düzgün devam edemedim. Şimdi okulda, zamanında devam edemediğim derslere gitmeye çalışıyorum, depresyonun nasıl bir hastalık olduğunu, insan hayatını nasıl ve ne şekilde etkilediğini bilmeyen hocalarım ve okul arkadaşlarımla uğraşıyorum.
Sevdiğim ama dini nedenlerle kavuşamadığım bir sevgilim vardı, onu çok özlüyorum.. Aslında depresyon öncesi hayatımda olan herşeyi özlüyorum. Sorunlarla başa çıkabilme gücüm ve insanlara sabrım azaldı. Gördüğüm tedavi beni hayata döndürdü ama eski benden eser yok.. Yaşadığım hayat depresyon tedavisi gören birinin yaşamaması gereken şartlarda ama çıkış yolum yok. Ne okulum bana depresyon tedavisi gördüğüm dönemde destek verdi ne de arkadaşlarım.. Tek başıma okulumu bitirmek ve sağlığıma kavusabilmek için çırpınıyorum.. Kendimi çok yalnız hissediyorum.. Depresyon sonrası bu kadar sorumluluk, bu kadar sorun bana çok ağır geliyo..Rahatlamak için odamla, odamın temizliğiyle ilgileniyorum, kitap okumayı çok seviyorum, okumaya çalışıyorum. Hayatımdaki herkesin benden bişeyler beklemesi beni çok yoruyor ama biliyosunuz kendimizi insanlardan soyutlayamıyoruz. Çok yoruldum arkadaşlar, gerginliklerden, yetiştirilmesi gerekenlerden, anneme babama telefonda sesimi iyi duyurmaya çalışmaktan (çünkü okulun bana ağır geldiğini düşünebilirler ve eve dönmemi isteyebilirler).. Gücüm yettiğince yetişmeye çalışıyorum okula ve hayattaki diğer sorumluluklara.. Neşem, mutluluğum, huzurum bana okulu bitirince dönecekler, bekliyorum onları dört gözle.. Bunları okumak içinizi sıktıysa, kararttıysa özür dilerim, yazmanın bana iyi geleceğini düşündüm ben..
Daha sonra eklemeler yaparım belki yine..