Depresyona doğru gidiyorum galiba...

İşe başladığımda oğlum 10 günlüktü. Annem baktı 2 yaşına kadar. Sonra da kreşe vermiştim. Annemin yanında olduğu için gözüm hiç arkamda değildi.
Çalışan annelerin çocukları hayata daha erken başlıyorlar, bunu bir avantaj gibi düşünmek lazım bence. Kendi kendilerine yetebilmeyi, okul ortamına daha erken adapte olabilmeyi öğreniyorlar. Oğlum mutlu bir çocuk olduğu sürece çalışıyorum diye hiç suçluluk hissetmedim. Çalışan anneler olarak çocuklarımıza daha iyi bir gelecek için çalışıyoruz zaten.

damdan .!.:

Ben de çalışan annen yok sanmıştım; sen de çalışan anne çocuğu imişsin. Ama benim hiç aklıma sofra da kalıyordu yerde diye hayıflanmak gelmedi.

Annem kahvaltıyı hazırlar giderdi evet; kalsın sofra ne olacak ki.. Orta okuldan itibaren de evde en erken ben kalktım ve okula gittim; onlar benden geç kalktı.

Kendime yahut çevreme zarar vermedim; vermemem gerektiği konusunda eğitildim çünkü. Bir de ben tek çocuğum evde yalnız kaldım kardeş vs de yok.

Dip not 2 sene anaokuluna gittim; ilk okuldan önceki sene de evde yalnız kaldım. Annem ve babam dönüşümlü çalıştı ama ben sabah kalktığımda evde olmuyorlardı; kahvaltımı vs yapıyordum yani.

İlkokul ve sonrasında ise yalnız kaldığım günleri daha severdim...

Genişletmek için tıkla...

Benim annem de çalışırdı doğru. Yazdıklarımdan sanırım yanlış sonuç çıkardınız,sofranın yerde olmasından hayıflanma değil, ya da bizim çevreye zarar vermeme konusunda eğitilmemiş olmamız değil konu. Bizim yaramazlığımıza rağmen annemin ne kadar güçlü ve ayakları üzerinde duran bir kadın olduğunu belirtmek istedim. Biz bu zamanda ufak çocuğumuzu evde bırakıp gidebiliyor muyuz, hayır. Ya kreşte ya bakıcıda ya anneanne babanneyle bırakabiliyoruz.

blue_ismyheart .!.:

h.sonları arasıra kızınız annenizde falan kalıyor mu? siz eşinizle başbaşa kalıyor musunuz? inanın bunlar da çok öenmli durumlar..kızınıza bu kadar bağlı iseniz diğer insanları da ihmal ediyor olabilrsiniz??

Genişletmek için tıkla...

Eşimle baş başa kalabiliyoruz,çok şükür bir sıkıntımız yok.Alışverişe,sinemaya gideriz,ortak paylaşımımız zevklerimiz çoktur. Her evde olduğu gibi tuz biber olan tartışmalar da vardır ama ihmal edilme konusunda bir sorun olduğunu sanmıyorum.Zaten kızım ve eşim dışında diğer kişileri ihmal ediyorum daha çok,yani ailemi akrabalarımı arkadaşlarımı vb.
Yatağı ayırma konusunda haklısınız.

CeYz .!.:

Küçükken anahtarı boynuma bağlardım ki kaybolmasın. Annem kahvaltı hazırlar yere serer,çayı da termosa koyup işe giderdi.Akşama kadar o sofra yerde kalırdı ya da mutfakta tezgahta. Kardeşimle divan altında ateş mi yakmadık,balkonda mermer üzerinde öğretmencilik mi oynamadık.Çoğunu hatırlamıyorum bile o kadar ufakmışız. Gereğinden fazla sorumluluk oluyor doğru, keşke annem kızıma değil de bize bakabilseydi.Kızıma ben bakabilseydim diyorum. Başka bir zaman iyiki ayakları üzerinde durmuş,bize böyle güzel gelecek sunmuş. Ben de annem gibi güçlü bir anne olacağım diyorum... Ama evlenene kadar insan annesini çalıştığı için suçluyor bu bir gerçek

Genişletmek için tıkla...

gerçi benim annem işkolik ve yeryer bencildi. hiç yeterince ilgili olmadı bana karşı. akşamları 8-9 a kadar çalışır. konuşurum başım ağrıyo der. işte birine kızar bana bağırır falan. Bu yaşıma geldim hala öyledir. yeterli özveriyi gösterebiliyorsan çalışmanda sorun yok. ama maddi durumun el veriyorsa ve istiyorsan bırak işi gücü derim.

Suçlu anne !!
Bu duyguyu hala atamadım üzerimden. Oğlum 3 yaşına girecek.
2 aylıktı bıraktım döndüm işe ağlaya ağlaya.
her sabah ağlayarak evden çıkar, günde 3 posta süt sağar babası ile yollardım.Bi gün sütümü sağarken kap elimden kaydı süt döküldü. Kafamı duvarlara vurdum. Size komik gelecek belki ama;süt sağma makinesinin sesini duyunca gözlerim dolar benim.Ona benzer bir ses duyduğumda hep o şirketin deposunun en ücra köşesindeki pis küçük oda gelir aklıma.Orada gider sütümü sağardım.Öyle pis gelirdi ki o oda bana ödüm kopardı süt kabını biyere değdiricem diye.
Sütümü sağdıktan sonra önce poşetler,sonra kumaşlara sarardım soğumasın diye. İşyerim eve 10 dk eşimin kendi işi. Günde 3 posta gelir sütü alır oğluma götürürdü. Dükkanda işi hafifledikçe giderdi oğlumuzun yanına.Annem kendi evimizde baktı. Hala da bakıyor. Benim gözüm hiç arkada kalmadı. Çok şanslıydım. Çocuğuma bakılıyor. Misler gibi yemeklerim yapılıyor. Evim temiz. Ama ben çok çok yıprandım. Hatta ben acı çektim resmen. Çok özledim, eve girer girmez kucağıma aldım,uyuyana kadar hiç bırakmadım. Yemek yiyemedim,duş alamadım,dişimi fırçalayamadım. 1 dk nın hesabını yaptım.
Bu durumu benim kadar ağır geciren yoktur heralde. Hala suçlu anneyim.