anı yaşamaya cok alışmıştım, hatta ölüm varsa daha güzel yasamaliyim diyordum. ama şimdi her şey boş geliyor, en sevdiğim şeyler, deniz, yeşil..hic birinin anlami.yokmus gibi, cok kötü bi bosluk..hepsinden sıkılmışım gibi..sonra da daha ne kadar dayanicam diyorumCanim, basimiza bir olumsuzluk gelmeden önce, onun icin kaygilanmak sonucu degistirmez. Ornegi benim mesela 99 depremini gordum, annemi babami farkli yillarda kaybettim, evimizde yangin cikti...
Allah beterinden korusun ama simdi ya basima bir sey gelirse diye şu animi da mi zehir edeyim?
İlerisi icin kaygilandiginda onceden bedel odedigini zannetme canim. Tam aksine, su anki halimize sukredicez. Allah bugunumuzu aratmasin. Kaderimizde ne yazilmişsa onu yasayacagiz.
Buarada darbe gecesi sonrasinda cogu kisinin psikolojisi bozuldu. Haberleri izleme, baska seylere odaklan.
yani sadece annem boğulma tehlikesi geçirdi tatilde. ama şükür bir sey olmadi. bilincaltimda cok mu etkilendim bilmiyorum. 1 gün sonra hayat bendeki anlamini yitirdi..sanki başka türlü bakmaya başladım. rengi gitti hayatın, doğanın, zevk aldigim her seyinBu durumu tetikleyen şey ne? Kafana bir şeyi takmış olmalısın durduk yere olmaz bu.
Ben 4 yıldır anksiyeteyle mucadele ediyorum. Lutfen konumu tasimayin, cok ihtiyacim var goruslere, ilac da kullandim, ataklarim tamamen gecince doktor kontrolunde biraktim. ancak memleketteki olan bitenden cok etkilendim, ölüm korkusu saldı yine, ataklarim basgosterdi.
Sonra bir gün yeter bu kadar korktugun, hayat bu, fani her şey, ölüm de bizim için diye kendimi telkin ederken, cok buyuk boşluğa düştüm.
İnanin şu an cok kötüyüm. hayat cok anlamsiz, yaptığım hic bir sey zevk vermiyor, canına kiyanlar bu yüzden mi kiyiyorlar diye delirecektim, doktora gittim, ilaç basladik, yan etkilerle beraber iyice umutsuzluga kapildim.
Bu arada her gün bir arkadasim zorla yürüyüş yaptırıyor, sevgilim hep yanimda ama kendime zarar vermemden korkuyor, ailemin haberi yok burada degiller simdilik, disari cikip geziyorum, temizlik yapiyorum, kitaba konsantre olamiyorum, hic bir sey dikkatimi cekmiyor. psikologa gittim p.tesi yine gideceğim.. Birden hic bir hedefim, amacım kalmadi..çok garip bir buhrana düştüm. onumdeki 50 60 yil nasil geçer???? diye deliriyorum!!
LÜTFEN BUNLARIN AYNISINI YASAYAN VE ATLATAN VARSA BENİ TELKİN ETSİN. HİÇ IYI DEĞİLİM..
Bu arada uzun bir tatil yaptim deniz kıyısında, orada başıma geldi bu buhranlar
@Asminimdelilim bende bi bebegim olsun cok istiyorum ama bu ilaci birakamiyorum.birkez birakmayi denedim ama daha kötü oldum.ilac alirkende bebek olursa bebege zarar veriyormus.siz ilac kullaniyor muydunuz.bende bi bebegim olsun cok istiyorum bi bebege hasretimBende de vardibu illet evlendim ve bi kizim var onlara odaklaniyorum. Gecti sanirim arada gecici oluyo ama idare ediyorum. Sems-i tebrizi okuyun Hz Mevlana kendinizi Allaha adayin korkularinizi Yeneceksiniz. Ona siginin.
Mrb kizlar araniza yeni katildim..bütün yazilanlari okudum hepsini bende yasiyorum.hayata tahammülüm kalmadi artik.ve ben 1yildir evliyim evlendigimin 3.günü bu illet hastalik yakaladi beni.artik intihar etme girisimini yasadiktan sonra ilaca basladim.5ay kullanip iyiyim dedim ve ilaci biraktim.bevegim olsun istedim ama bu illet hastalik yine pesime yapisti. 4ay önce yeniden ilaca basladim ve ben artik bebegim olsun istiyorum.gorevden dolayi ailemden uzagim cok yalniz hissediyrm kendimi.en azindan bi bebegim olsa diyorum.ama ilaci birakamiyorum biraksam yeniden kötü olmaktan korkuyorum.ilac kullanirken hamile kalan var mi benm gibi caresiz olan var mi. Rabbim hepimizin yardimcisi olsun ne zor bi hastalikmis bu
hamileyken bazi ilaclar verilebiliyor. siz neden intihar etmek istediniz? ne hissettiniz?Mrb kizlar araniza yeni katildim..bütün yazilanlari okudum hepsini bende yasiyorum.hayata tahammülüm kalmadi artik.ve ben 1yildir evliyim evlendigimin 3.günü bu illet hastalik yakaladi beni.artik intihar etme girisimini yasadiktan sonra ilaca basladim.5ay kullanip iyiyim dedim ve ilaci biraktim.bevegim olsun istedim ama bu illet hastalik yine pesime yapisti. 4ay önce yeniden ilaca basladim ve ben artik bebegim olsun istiyorum.gorevden dolayi ailemden uzagim cok yalniz hissediyrm kendimi.en azindan bi bebegim olsa diyorum.ama ilaci birakamiyorum biraksam yeniden kötü olmaktan korkuyorum.ilac kullanirken hamile kalan var mi benm gibi caresiz olan var mi. Rabbim hepimizin yardimcisi olsun ne zor bi hastalikmis bu
aynı hisleri yaşamışiz. ilaç da kullansak, yillar da gecse, hayati eskisi gibi ciddiye alamıyorsunuz degil mikızlar selamlar, benzer bir illetle yaklaşık 3 sene yaşamış biri olarak deneyimlerimi ve hislerimi yazmak isterim.
zor bir gençlik ve sonrası yaşadım. sanırım yaşıtlarımın 40 larında yaşadıkları travmatik süreçleri ben 19 larımda başlamıştım. üstelik kendi seçimlerimden kaynaklanan sıkıntılar da değildi. o zamanlarda son yıllardakinin aksine çok da dayanıklıydım. neşeliydim. her sabaha ümitle uyanmayı biliyordum. gerçi gün içinde her şey yeniden tepetaklak olsa da ben ümit etmekten hiç vazgeçmiyordum.
kendimce okul-iş gibi konularda başarılar elde etmeye başladım. artık hayatım diğer insanlar gibi rutine girmeye başladı. ama o da ne? artık sihirli bir el dokunmuş gibi hiç bir şey keyif vermiyordu. hiç bir şeyden tat alamıyordum. inatla insanların keyif olarak adlandırdıkları her şeyi yapmaya ve keyif alamamaya devam ettim. taaa ki bir şubat sabahı kafamda net "intihar" düşüncesiyle uyanana dek. aslında bu düşüncenin birden bire gelmediğini fark ettim. zamanla oturmuştu bende. defalarca denemiştim neşeli ve huzurlu olmayı ama olmuyordu. bu bilince ulaşınca koşarak bir uzmanın kapısını çaldım. elbette ilaç+terapi tedavisi başladı.
terapi esnasında hiç bir zaman yaşadıklarımın yüzde yüzünü anlatamadım çünkü konuşmanın gereksizliğine inanıyordum ve hala da öyle. yani geçimişe dönüp hiç bir şeyi değiştiremem. bu nedenle anlatmak da rahatlamıyor. suçluluk veya kin-nefret gibi hislerim de yok. sadece hatırlamak bile yorucu, anlamsız, gereksiz çaba gibi.
şu an o şubat gününe göre daha iyiyim. ölmeyi düşünmüyorum. ama çok da uzun uzadıya yaşamasam hayırlı olur gibime geliyor. uzun yaşayan insanların bunu nasıl becerebildiklerine hayret ediyorum. ilaçları bıraktım. terapiler devam.
bu süreçte ailemin çok desteğini gördüm. beni sevdiklerini ve bana olan en ufak olumsuzluğun onları üzdüğünü fark ettim. eskisi gibi hayat dolu değilim asla. o sanki bir peri tozuydu ve silindi, uçtu, gitti gibi. geri yerine gelmesi imkansız bence ama yaşamak gerek diye düşünüyorum. mutlaka bu hayatta bir misyonum var ve ben o misyonu bulmadan ölmemeliyim diyorum.
sevdiklerinizden uzaklaşmayın. sesleri kafanızda uğultular oluştursa da sırf onları mutlu etmek için bile yanlarında olun. kendinize küçük hedefler edinin. çok basit, komik hedefler de olur ama bunu yapın.
Bana hayat o kadar anlamsiz geliyordu ki hicbirsey yapmak istemiyordum.kafamin icinde sürekli ben birgün ölcem dünya boş ben neden yaşıyorum ki gibi sorular dönüp duruyorsu ve ben artik kendimi kontrol edemiyordum cildircak gibiydim evde sürekli agliyordum artik dayancak gücum kalmamisti ve ihtihar etmek istiyordum.ilaca basladigimdan beri cok sükür iyiyim ama kafaya birseyi cok takarsam ve sıkılırsam tekrar cok az o anlara geri dönüyorumhamileyken bazi ilaclar verilebiliyor. siz neden intihar etmek istediniz? ne hissettiniz?
şimdi keyif alabiliyor musunuz hayattan? ilac işe yaradi mi? eskisi gibi boslukta misiniz?Bana hayat o kadar anlamsiz geliyordu ki hicbirsey yapmak istemiyordum.kafamin icinde sürekli ben birgün ölcem dünya boş ben neden yaşıyorum ki gibi sorular dönüp duruyorsu ve ben artik kendimi kontrol edemiyordum cildircak gibiydim evde sürekli agliyordum artik dayancak gücum kalmamisti ve ihtihar etmek istiyordum.ilaca basladigimdan beri cok sükür iyiyim ama kafaya birseyi cok takarsam ve sıkılırsam tekrar cok az o anlara geri dönüyorum
Kesinlikle eskisi gibi olamiyorumşimdi keyif alabiliyor musunuz hayattan? ilac işe yaradi mi? eskisi gibi boslukta misiniz?
ama ne güzel bakin, bebeğiniz olsun istiyorsaniz dünya sizin icin hala biseyler ifade ediyor. benim icin bebek v.s hic heyecanlandırmiyor..hamilelerin kullandığı ilaclari kullanarak devam.edebilirsiniz benceKesinlikle eskisi gibi olamiyorumcok güclü olan ben hatta efedersiniz bazen kendime helal olsun sana be öküz gibi kızsin diyen ben artik en ufak seyde yikiliyorum. Arkadaslarimin her sorununu cözen ben simdi psikolog pesinde kosuyorum.ama suna inaniyorum ki bu birazda bizim kafamizda bitiyor.suan ben ilac aliyorum ama oturup düsünsem o kötü günleri yeniden fenalasirim. Sürekli kendime moral vermem gerekiyor ve buda beni yipratiyor bi bebegim olsun istiyorum simdi.belki iyi gelir bana diyorum ama hapi birakamiyorum.1gün bile icmesem basim dönüyor ve yeniden kötü olcam diye panikliyorum
bebek kararını iyice düşünün. doktorunuzla konuşun. çünkü lohusalık sendromu denen şeyler de var. o nedenle bir de o dertlerle uğraşmayın.Kesinlikle eskisi gibi olamiyorumcok güclü olan ben hatta efedersiniz bazen kendime helal olsun sana be öküz gibi kızsin diyen ben artik en ufak seyde yikiliyorum. Arkadaslarimin her sorununu cözen ben simdi psikolog pesinde kosuyorum.ama suna inaniyorum ki bu birazda bizim kafamizda bitiyor.suan ben ilac aliyorum ama oturup düsünsem o kötü günleri yeniden fenalasirim. Sürekli kendime moral vermem gerekiyor ve buda beni yipratiyor bi bebegim olsun istiyorum simdi.belki iyi gelir bana diyorum ama hapi birakamiyorum.1gün bile icmesem basim dönüyor ve yeniden kötü olcam diye panikliyorum
peki sizin hayalleriniz var mi? evlilik cocuk v.s ? ben de evlilik arifesindeyim işin kötüsü, cok heyecanliydim ama fiss söndü hersey..bebek kararını iyice düşünün. doktorunuzla konuşun. çünkü lohusalık sendromu denen şeyler de var. o nedenle bir de o dertlerle uğraşmayın.
eskisi gibi olacaksınız bence. ama şu var, eskisi gibi derken hiç bir zaman o saf, masum, neşeli kişilik tekrar yerine gelmiyor. garip bir farkındalık sendromu insanın yakasını bırakmıyor. sanki herkes bir boşluğun ve hiçliğin peşinden koşuyor ama kimse bunu bilmiyor gibi geliyor insana. hatta ben ilk zamanlar çevremdekileri de bu düşünceye iknaya çabaladım. yani "her şey bomboş ve anlamsız, neden bunları dert ediniyorsun?" gibi veya ne bileyim insanların hayatlarında yaşadıkları üzüntüler ve mutluluklar çok basit anlamsız geliyordu.
şimdilerde bu konuda onlar için daha duyarlı olmaya çabalıyorum. evlenecek bir arkadaşımın evlilik heyecanı bana basit gelse de, onunla birlikte heyecanlanmaya çabalıyorum. veya ölümler bana çok sıradan gelse bile kendimi tek bir insanın bile hayatının çok benzersiz olduğu fikrine inandırmaya çabalıyorum. ilaçlardan bağımsız olarak kendin de sanki bir dersi öğreniyor gibi öğrenmeye çalışacaksın hayatı yeniden sevmeyi.
bir de önemli not: mutluluğunuzu dış güçlere-etkilere-insanlara endekslemeyin. o zaman kaçınılmaz bir boşluk hissi doğuyor. eğer o kişiler veya olaylar beklenen tepkiyi vermezse depresyonda daha da diplere iniyor insan.
Evet cok haklisiniz ben o hatayi yapiyorum.kendimle mutlu olmaya cabalamsk yerine mutlulugumu baskalarina endeksliyorum ve bekledigimi göremeyince daha da bir bosluk anlamsizlik ve yalnizlik yasiyorum.bebek kararını iyice düşünün. doktorunuzla konuşun. çünkü lohusalık sendromu denen şeyler de var. o nedenle bir de o dertlerle uğraşmayın.
eskisi gibi olacaksınız bence. ama şu var, eskisi gibi derken hiç bir zaman o saf, masum, neşeli kişilik tekrar yerine gelmiyor. garip bir farkındalık sendromu insanın yakasını bırakmıyor. sanki herkes bir boşluğun ve hiçliğin peşinden koşuyor ama kimse bunu bilmiyor gibi geliyor insana. hatta ben ilk zamanlar çevremdekileri de bu düşünceye iknaya çabaladım. yani "her şey bomboş ve anlamsız, neden bunları dert ediniyorsun?" gibi veya ne bileyim insanların hayatlarında yaşadıkları üzüntüler ve mutluluklar çok basit anlamsız geliyordu.
şimdilerde bu konuda onlar için daha duyarlı olmaya çabalıyorum. evlenecek bir arkadaşımın evlilik heyecanı bana basit gelse de, onunla birlikte heyecanlanmaya çabalıyorum. veya ölümler bana çok sıradan gelse bile kendimi tek bir insanın bile hayatının çok benzersiz olduğu fikrine inandırmaya çabalıyorum. ilaçlardan bağımsız olarak kendin de sanki bir dersi öğreniyor gibi öğrenmeye çalışacaksın hayatı yeniden sevmeyi.
bir de önemli not: mutluluğunuzu dış güçlere-etkilere-insanlara endekslemeyin. o zaman kaçınılmaz bir boşluk hissi doğuyor. eğer o kişiler veya olaylar beklenen tepkiyi vermezse depresyonda daha da diplere iniyor insan.
bana zaten bu hastalıktan sonra dünyadaki en gerçekçi varlıklar bebekler ve hayvanlar gibi gelmeye başladı. ikisini de çok seviyorum ama şu an hayvan sahiplenme veya evlenip bebek sahibi olmak konusunda kendimden emin hissedemiyorum. sanki yapmak istediğim daha çok şey var gibi ve korkuyorum da açıkçası... dünya eskisi kadar güvenli bir yer değil.peki sizin hayalleriniz var mi? evlilik cocuk v.s ? ben de evlilik arifesindeyim işin kötüsü, cok heyecanliydim ama fiss söndü hersey..
yapmak istediginiz çok sey mi var?? siz hayat dolu olmussunuz..hayat hala size bişeyler ifade ediyor o zaman? bakin hissettiklerim sizin yazdıklarınızla ayni..her seyi bomboş goruyorum, dogumlar, ölümler eskiden beni kaygidan delirtse de simdi hissizim..herkesin acısı bana siradan geliyor ki eskiden uyuyamazdim başkalarının dertleri yüzünden.bana zaten bu hastalıktan sonra dünyadaki en gerçekçi varlıklar bebekler ve hayvanlar gibi gelmeye başladı. ikisini de çok seviyorum ama şu an hayvan sahiplenme veya evlenip bebek sahibi olmak konusunda kendimden emin hissedemiyorum. sanki yapmak istediğim daha çok şey var gibi ve korkuyorum da açıkçası... dünya eskisi kadar güvenli bir yer değil.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?