- 27 Kasım 2019
- 1.453
- 1.343
- 133
Rabbim rahmet eylesin mekanını cennet eylesin. Zor gerçekten ne desek boş
Rabbim rahmet eylesin mekanını cennet eylesin. Zor gerçekten ne desek boşSukredin annenuz hayatta ya benim gibi 20 yildir annesiz olsaydiniz. Kesle rahmetli annem hayatta olsaydi neler vermezdim
Kimse anlamaz sonra gelır yuzune bururlar.Ben boşanmıştım bi arkadasım vardı ona anlatıodum kötü zamanlarımdı.Bi konudan dolayı alındım aramız bozuldu dedım kı bak boyle yapıosun ben bu konudan rahatsızlık duyuyorum bu sebepten dolayı dedım.Banakaldırıp bende senın dertlerini dinledim dedi.Düşünebiliyomusun?İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Ben de galiba buraya yazıcam artık, herkes memnun gibi :) Hem de anonim ne güzelkesfettigimden beri sadece buraya anlatiyorum.
tanidigima anlatip agizlarina sakiz olacagima hic deilse iki guzel fikir yorum yaziyorlar
en buyuk kk
İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.duvara anlat daha iyi ben artık kimseye anlatmam iyice moralim bozuluyor psikoloğa giderim daha iyi
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Anneniz hayattaysa bir tek ona anlatıp dertleşin yoksa meditasyon yapıp rahatlamaya çalışın.İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Hayatta çok şükürAnneniz hayattaysa bir tek ona anlatıp dertleşin yoksa meditasyon yapıp rahatlamaya çalışın.
Ne mutlu anneniz hayatta. Neler vermezdim annem hayatta olsun diye(
Bir yengeç burcu bulup ona anlatmalısın. En yakın arkadaşım yengeç burcu, süper dinler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?