- 25 Eylül 2019
- 762
- 2.925
- 63
- 30
İyi pazarlar KK'nın güzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim için. Zaten sürekli dert yakınan biri değilimdir ama hani böyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden çözülüverirsiniz ya, hani sürekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyaçtan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan böyle hiç kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes öyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şöyle şöyleleri de var nankörlük etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine çevirme vs."
Ben zaten çözüm istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu söz söyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kötü hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de böyle davranıyorlar mı yoksa benim çevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı seçmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.