Konu sahibi, insanlar bizim canımızı yakabilir, hayat herkes için harika değil. Bize düşen görev canımızı yaktırmamak. Benim bir gün canımı birisi çok yaktı. Normalde üzülmem böyle şeylere, Allah’a havale ettim çok içten şekilde ve daha 5 dakika bile olmadan o kişinin başına öyle bir iş geldi ki kendimden hala utanıyorum. Vicdan azabı duyuyorum. O günden sonra artık kimseyi takmamaya özen gösterdim. Ve beni kimsenin üzmesine izin vermedim. Beni üzen olursa da uzak tuttum kendimden. Daha mutlu olduğumu anladım.
Israrla beni üzen birinin yanında durup da belasını istemek doğru değil bence.