Ya beni ne kadar iyi anlamışsiniz. Çok hassas bi dönemimdeyim zaten, gözlerim doldu. Insan en yakınında böyle iyi anlayan kişileri bulamıyor bazen.
Biz bu arkadaşımla çok şey atlattik. Benim çok zor zamanlarımda yanımda oldu inkar edemem, ama ben de ona çok yardımcı oldum bunu görmesi gerekirdi. Ben bir kez değer verince epey yogun yaşıyorum o insana karşı hislerimi, değer verdiğim TEK dostumun o olduğunu ve bunun da kişisel bir tercih olduğunu çok iyi biliyordu. Genelde ailemle problemler yasarim, genelde destek oldu. Ama bu benim en zor zamanım, bu zamanda böyle olmaması gerekiyordu. Başka arkadaşlarım yanımda olmaya calisiyolar sağolsunlar, sürekli buradayım zaten bu aralar.
Ben ilk başlarda çok etkilendim gerçekten, boşanma düşüncesi beni hep gerdi, ama artık bunu o kadar istiyorum ki anlatamam size. Bir evlat anne babasının boşanmasini nasil ister demeyin, gerçekten ne yaşadığımı bir ben bilirim neler duyduğuma bir duvarlar şahit. Ya barışırlarsa? Barışırlarsa hayat gözümde çok basitlesecek inanin ki. Herşey yaşanıyor hersey kaldığı yerden devam ediyor derim öyle olursa, daha az onemserim daha az heyecanlanirim daha az hissederim. Böyle, şu an olduğum gibi kalırım. Ne olacaksa olsun istiyorum, okulum eylülde başlıyor babama okul açılmadan yerlesmemiz lazım gideceksek dedim, önceden okulun yanında bi ev bakalım diyordu, şimdi senin okulun benim işime çok uzak nasıl yapıcaz buralardan mi baksak diyor. Annem davayı açmadığı için, bir adım atmadığı için banam anneme zerre bişey hissetmemesine karşın acaba diyor, hani bosanmasalar da aynı evde görüşmeden yasasalar hep, babama uyar. Dava açılsın istiyorum artık, annemle de konusamiyorum konuşmuyor benimle en son beni çok kırdı ben de konuşmuyorum, napmayi düşünüyor hiç bilmiyorum. Bu tedirginlik hali yoruyor ama