Doğumdan sonra hayatının değiştiğini düşünenler ve eski hayatını özleyenler buraya.

merhaba kızlar benimde ikiz bebeklerim var.bende çocuklar doğmadan önce çalışan gezen tozan eşimle beraber heryere giden biriydim:sinifsinif: çocuklar olunca resmen eve kapandım tek başıma baktım yemek vs herşey bana baktı tek çocuk olsa al kucağına çık gez dolaş ama iki çocukla çıkmak gerçekten çok zor eşimlede eskisi gibi değiliz herşey sıfırlandı hayatımda çok sıkıcı,bunaltıcı,değişik hiç bişey yok o kadar bunalıyorumki alışamadım bu hayata pozitif olarak hiçbirşey düşünemiyorum ne yapacağımı şaşırmış durumdayım kendimide saldım iyice anlayacağınız çok bunalmış bitik vaziyetteyim ne sinir kaldı ne bişeymafoldumben
 
evet senin işin daha zor tek değil iki yani ama herşey senin elinde bence öncelikle yardım almalısın etrafında kim varsa yardım edebilcek geri çevirme ben yaparım deme bırak ilgilensinler yedirsin uyutsun ne bileyim önce kendine vakit ayırmaya çalış sen ii olki pozitif düşünki bazı şeylerde düzelebilsin canım üzülme..
 
bende 2 ay oldu doğum yapalı doğum sonrası depresyona girdim Şimdi ilaç kulanıyorum ve çocuğumu bir türlü sevemiyorum bu düzlecekmi sizce çok zor drumdayım
 
valla teklede gezılmıyo.benımkı cok huysz 1 saattr sallıyom uyumuyo,koptu bacaklarım:sinifsinif: eve tıkıldı bende srf bu uyku yuzunden,buyuselerde rahatlasakmafoldumben
 
bende 2 ay oldu doğum yapalı doğum sonrası depresyona girdim Şimdi ilaç kulanıyorum ve çocuğumu bir türlü sevemiyorum bu düzlecekmi sizce çok zor drumdayım

ayy güzel arkadaşım biliyorum elinde değildir ama yapmaaaa
o kuzucuğu anne sevgisinden mahrum etme
kokla öp
sırf tadını çıkarmak için şuan kucağımda uyuduğu halde yatağına yatırmıyorum
 
Eski özgür günlerimi çok özlüyorum.hayatım tamamen değişti.çok mutsuzum.kendimle ilgili geleceğe ait hayallerim bile kalmadı..hamileyken bebek olduktan sonra kariyer yapıcam kilo vericem gibi hedeflerim vardı.şimdi bomboş yaşıyor gibiyim.aklım bebekte kendim bakıyorum bi dakka bırakamıyorum kimseye aklım kalıyor ve kendmi yapayalnız çaresiz hissediyorum.depresyona girdim heralde
 
Eski özgür günlerimi çok özlüyorum.hayatım tamamen değişti.çok mutsuzum.kendimle ilgili geleceğe ait hayallerim bile kalmadı..hamileyken bebek olduktan sonra kariyer yapıcam kilo vericem gibi hedeflerim vardı.şimdi bomboş yaşıyor gibiyim.aklım bebekte kendim bakıyorum bi dakka bırakamıyorum kimseye aklım kalıyor ve kendmi yapayalnız çaresiz hissediyorum.depresyona girdim heralde

O bebeği kimseye emanet edememe psikolojisi bende de var canım.
 
vay aynı şeyleri yaşıyoruz demekki valla ben de çok yoğun çalışırken eve hapsoldum ve oğlumda gaz ve uyuma problemi vardı gerçi şimdi atlattık ama ben daha atlatamadım:( işe geri dönmek stiyorum aama kayınvalidemin büyüteceği çocuğun tıpkı onun gibi olmasından korkuyorum zira babası tıpkı annesi inatçının teki :S neyse onun öncesinde kendi psikoljim var bkalım ne zaman düzelecez bir de saçlarım çok dökülüoyr ve kilolar aldı başını gidiyor yürüeyen bir fil gibi oldum :( bu arada evde oldugum için senelerdir beni evde bulamayan eş dost komşu akraba hepsi acısını çıkartıyor evimiz hiç boş kalmıyor sağolsunlar ama biraz soluk almak isityorum şölee taksime gitmek ya da doyasıya alışveriş yapmak ya da sinemaya gitmek serigleri saatlerce gezmek istiyorum ama sanırım birkaç yıl daha bunları istemekle yetinecem çünkü dışarı çıkınca ya uyku geliyor ya kaksını yapıyor ya da kucaga istiyor yani bulnardan dolayı zevkini çıkartamıyorum:s neyse belki çabuk geçer 7,5 aydır geçmedi ama belki yaza atlatırım diyorum HEPİMİZE KOLAY GELSİNNNNNNNNNN
 
ben yasadıklarım lohusalıktır diyip geçiştiryordum ama yasananlar baya uzun zaman gecmek bilmiyormuş tühh gözüm korktu şimdi:(((
bende daha 15 gun olmasına karsın asırı bunaldım ,işimi özledim,soluk almayı özledim,uyumayı özledim...ama bazende diyroum ki hayıflanmak anlamsız bunu sen istedin zorluğunu biliyordun diyorum ama genede bu psikolojiyi atmak cok zor...
 
benimde kizim dogdukanda 5-6 ay sonra eski hayatima dönebilmisidm eski kiloma kavusmus bakimlarimida yapiyordum,suan kizim 3 bucuk yasinda birde oglum oldu oda 3 bucuk aylik,hala 10 kilo fazlam var,kas biyik orman oldu ,arada aliyorum ama firsat buldukca ,eskiden body kremleri felan eksik etmezdim banyodan cikmam 45 dakkami alirdi bazen simdi 10 dakkada girer cikar oldum,parfüm felan almaz oldum,magazalarda kiyafet felan hic bakmiyorum kendime artik ,kilolu oldugum icin,saclarim eskiden hep fönlü cikardim simdi o taradigiml kaliyor bazen bagliyorum ,ev temizliigi eskiden 3 güne bir kesin yapardim ,ama simdi 10 günü buluyor yani dip köse temizligim bir ütü bitiriyorum ertesi gün bir sepet geri cikiyor,ev dagnik oldumu cok agresiv oluyorum,cocuklar ögle uykusuna yattimi yaparim diyorum islerimi onlar yatinca elim ayagim kimildamiyor sarjim bitmis oluyor önceleri yattigimda uykuya dalana kadar biseyler düsünür ,yarin ne yapsam nereye gitsem felan diye düsünürdüm,simdi kafami yastiga koydumu rüyaya daliyorum,esimle özel iliski meselesindede hic olmasin his aramam :) durumum cok vahim naisl düzelicek bilmiyorum
 
yazılanları okudumda tek tek...
ben istanbuldayım we eşim muglada calısıyor..yanı 24 saat sadece ben we oglum..bazen o kadar sınırlenıyorumkı ogluma....
karnını doyuruyorum altını kuruluyorum..oyun oynuyorum uyutuyorum ama hooop kalkıyor we aglıyor tekrar tekrar denıyorum uyutmayı olmuyor...ve ıste o zaman bende hırslanıyorum dıslerımı sıkıyorum...
ve o bunu hısseıdyor daha cok bagırarak aglıyr ...
kısır döngu ben daha cok gerılıp onu besıgın ekoyup kapıları kapatıyorum aglasın dıye..yoksa gercekten bu psıkolojıyle ona zararwermekten korkuyorum..onu cok ama cok sewıyorum
ama yalnızım bıtıgım...aç kaldıgım gunlerım war...daha ıkı gun once o agladıkca ben delırdım poposuna wurdum daha cok agladı bende aglamaya basladım sınırlerıme yenık düştum...duş almak diş fırcalamak yemek yemek artık hayal......korkuyorum herseyden zaman gecıyor,tukenıyorum o buyuyor...baska cocuk yapmayı hıc dusunmuyorum..yalnızlıgı sewıyorum
kafam karma karısık..çok mutsuzum cok

okuyunca bile icim gitti.lutfen ne kadar sinirli olsanda birdaha yapma boyle bisi.daha cok kucuk hic biseyi bilincli yapmio ki.ben de tek basima bakiyorum.kimse yok yanimda.hamilelikten once cok aktif bi hayatim vardi.ise gidiyodum, sinemalar, sehir disi gezmeler, esimle hic durmazdik evde.ama simdi 10 gun evden cikmadigimi bilirim. ciktigimda da bi markete gidiodum dusun,bazen inanilmaz sinirleniyorum.bide benim kiz cok istahsiz yemiyo bisi.cok sinirlendigimde hemen dilimi isiriyorum sinirimi atmak icin.
 
ben eşime bulaşıorum devamlı sinirlerim tepemde.. eve hapsoldum gibi geliyor normalde özgürlüğüme de çok düşkündüm.. bebeğimde gazlı bi bebek ondan hep ya ayagımda ya kucagımda .. annem şehir dışnda k. validem şehir dışında yalnıızım bende..daraldıgım zmnlarda tek dusundugum sey ya şimdi bebeğim olmasa ona bişey olsa napiim özgürlüğü gezmeyi tozmayı diyorum rabbim yavrumun eksikliğini vermesin onsuz herşey boş diyorum avutuyorum kendimi... yavrumu herşeyden cok seviyorum bu beni mutlu ediyor.bunların hepsi normal inşallah hepimiz eski pskilojimize dönücez bebeklere alışıcaz onlarla yasamayı en güzel şekilde öğrenicez...

rabbim bu güzel emanetlerini en iyi şekilde yetiştirebilmemiz için bize gerekli ilmi bilmi sevgiyi en önemlisi SABRI maddi manevi gücü kuvveti nasib etsin inşallah
 
Son düzenleme:
aynı benım hıssettıklerımı hıssedıyorsun kımseyede birşey belli etmemeye çalışıyorum eşimle dışarı cıktık bebeği anneme bıraktık uyuttuktan sonra onsuzda duramıyorum cıktıgım yerlerden zevk almıyorum.kımseyle muhabbet etmek ıstemıyorum sankı bazen yataktan bıle kalkmak ıstemıyorum bende kılo verımı olmuyor tam tersı can sıkıntısından ha bıre yıyorum ınsallah saclarımda dokuluyo durup dururken gozumden yas gelmeye baslıyo aglamalı oluyorum... kocama karsı asırı sınırlıyım hıc bısey yokken terslıyorum

canım bütün bu anlattıkların lohusa sendromu.senin yine annen felen varmış.bende hiç kimse yoktu.bebeğimi tek başıma büyüttüm.eşim sabah 7 akşam 9 anca geliyordu.sinirden otururdum saatlerce ağlardım isyan ederdim.iki dakika dinlenebilmek için neleri vermezdim.eşim de garibim hem çalışıyordu hemde akşam gelirken hedef tahtam oluyordu.adama piknik tüpü bile fırlattım.ah canım kocam.tek başına bebek büyütmek o kadar zor ki.hele ki ilk bebekse ve tecrübesizsen....
 
aygül65 bende tek başıma büyüttüm kızımı tıpkı senin gibi sinirden çıldırırdım madem vanlısın bilirsin hemde bahçesarayda bir başıma:((çok şükür 19 aylık oldu şimdi kızım geçen yılı düşününce bile tüylerim ürperiyor valla Allah hepinize sabır versin kızlar büyüyünce hemen hemen herşey düzeliyor
 
tüp fırlatman falan çok tehlikelimiş be kardeşim sen olayı çok yoğun yaşamışsın belliki ben sadece kendime zarar vermiştim tabi psikolojik olarak ve yorularak
 
benimde 3 hafaya kaldi bebegimi kucagim aalmaya
bizimkiside simdiden arka odayi hazirliyo kendine gece rahat uyumak icin oh ne alal
selametlke bi kucagim alayimda
bakalim
 
kızım suan 14 aylık eskıyı dusununce bıle delırıyorum cok huzursuz hiç uyumayan kolik bır bebekti saat başı ayaktaydık sabahlara kadar oturup ayagımda salladıgımı bılırım ama allaha sukurkı eşim hep yardımcı oldu nobetlese uyuyorduk işimi bırakmak zorunda kaldım dısarı cıkmadım ne zaman arabaya bınsek cıglıklar kopuyodu sımdı duzeldımı dersenız eskıye gore cok cock iyi en azından bazı seylerı anlayabılıyorum su ıstese soyluyo bısey ıstıcegı zaman parmagıyla gosterıyor 1 haftadıra emzırmayı bıraktık gecelerımızde duzene gırdı evde kendı basına oynayıp dolanıyo 2. cocugu dusunuyodum yınede bı kardesı olsun dıye ama vazgectım tam rahata kavusmusken gözüm hiç kesmıyo allahım uzun omurler nasıp etsın yavrularımıza allah olmayanlara versin aminnn
 
Back
X