Selam kizlar hepinize..
Biz yaklasik 13 yildir isvecte yasiyoruz esimle ve cocuklarimla..cocuklarim burda dogdular..cok zor sartlarda yasadik burda..Esimin TR deki islerinin kotu olmasi yuzunden solugu Avrupada aldik..Esim cok istedi gelmeyi buralara..Ben hic istemedigim halde,bu ulkede yasamak zorunda kaldim..Esimin aileside sagolsunlar hicbir zaman sicaklik gostermediler bana..Banada malum oldu gidelim dedim..
Ben biliyordum gurbet zordu ama esime her ne kadar diretip soylesemde lafimi geciremedim..
Kendisi cok gururludur,buralarda issiz gucsuz kalip kimseye muhtac olamam deyip, gozunu Avrupaya gitmeye dikti...
Buraya geldik,cok zor gunler gecirdik,cok emek verdik..neler cektik neler..cocuklar burda dogdu,
suan hepsi okula da gidiyorlar..ilkokul yani.. Ama gel gelelim etrafimizda hickimse yok..
Ne bir komsum var, nede bir tanidik,nede bir dost..
Aileler bile ayni ulkede degil bizimle.. koskoca isvecte bir ben,bir esim birde cocuklarimiz..
Her gurbetcinin her zaman dusundugu gibi geri donmeyi cok dusunuyorum bu gunlerde.. inanin cok patliyorum,bunaliyorum burda..
Butun gun evin icinde hapis gibiyim..ben buranin yalnizligini cok cektim..ama cocuklarima uzuluyorum..
yapayalnizlar..cok bunaliyorlar..Anne canimiz SIKILIYOR diyorlar,bunaliyoruz kimse yok diyorlar..
sahidende oyle kimse yok yanimizda.. ben diyorum esime TR ye geri donelim..O da is bulamazsam ya? diye korkuyor..
cocuklar okula gidiyor diyor burda.. o sicak bakmiyor geri donme meselesine..
Ama ben boguluyorum..kendisi ise gidiyor geliyor.. hemde sabah gidip gece gec saatlerde geliyor..
ben? ben yapayalnizim..ne bir komsum var, ne bir arkadasim.. hepsi yabanci..
ehliyetim yok,hicbir sosyal aktivitem yok..etrafimda gidip gorecegim hicbirsey yok.. TR de bir sinema filmi cikiyor ben onu 7 ay sonra izliyorum anca dvd cikinca.. istedigim an kitapcilara gidip kitap alip okuyamiyorum mesela..Bir gazete alamiyorum.. ezan sesi duyamiyorum.. namazi bile ezansiz kiliyorum bunlar beni cok yaraliyor..
Gurbeti sevmiyorum, sevemedim.. sevmeyecegim de...
cok sukur ekmek paramizi burdan kazaniyoruz yillardir.. bunu inkar edemem..
Ama insanin kendi vatani gibisi yok.. havasini,suyunu,kokusunu ozluyorsun ....
esim suan ise gitti yine biz yine evde yapayalniziz cocuklarimla... oysa TR de olsan boyle mi olur, al cocuklarini annene git, arkadasina git, gezmeye git, sinemaya git, bir sahil kenarina in, gezdir.. kendi ulken, kendi dilin..
off offf ne yapacagimizi bilemiyorum..
sizce geri donmek iyi olur mu ? onca emek vermisiz buralara.. ama burda kalirsak da ne bir cevre yapabiliriz nede bir dostane muhabbet bulabiliyoruz.. Avrupada yasayan Turkler gruplasmis haldeler, kendi memleketisi olanlar kendilerince takiliyorlar, seni icine almiyorlar.. Hos kimse bile yok yanimizda.. bu yalnizlik bizi mahvetti...
Geri donenler var mi ? yada kalsak mi Turkiyenin sartlari ne durumda onuda bilemiyorum..cocuklar ve cocuklarin giderleri? Hayat pahali mi, bilemiyorum.. Bana bir fikir verirseniz cok mutlu olurum.. icim cok bunaliyor ...
Tsk.lerimi sunarim..
Sevgiler...
Biz yaklasik 13 yildir isvecte yasiyoruz esimle ve cocuklarimla..cocuklarim burda dogdular..cok zor sartlarda yasadik burda..Esimin TR deki islerinin kotu olmasi yuzunden solugu Avrupada aldik..Esim cok istedi gelmeyi buralara..Ben hic istemedigim halde,bu ulkede yasamak zorunda kaldim..Esimin aileside sagolsunlar hicbir zaman sicaklik gostermediler bana..Banada malum oldu gidelim dedim..
Ben biliyordum gurbet zordu ama esime her ne kadar diretip soylesemde lafimi geciremedim..
Kendisi cok gururludur,buralarda issiz gucsuz kalip kimseye muhtac olamam deyip, gozunu Avrupaya gitmeye dikti...
Buraya geldik,cok zor gunler gecirdik,cok emek verdik..neler cektik neler..cocuklar burda dogdu,
suan hepsi okula da gidiyorlar..ilkokul yani.. Ama gel gelelim etrafimizda hickimse yok..
Ne bir komsum var, nede bir tanidik,nede bir dost..Aileler bile ayni ulkede degil bizimle.. koskoca isvecte bir ben,bir esim birde cocuklarimiz..
Her gurbetcinin her zaman dusundugu gibi geri donmeyi cok dusunuyorum bu gunlerde.. inanin cok patliyorum,bunaliyorum burda..
Butun gun evin icinde hapis gibiyim..ben buranin yalnizligini cok cektim..ama cocuklarima uzuluyorum..
yapayalnizlar..cok bunaliyorlar..Anne canimiz SIKILIYOR diyorlar,bunaliyoruz kimse yok diyorlar..
sahidende oyle kimse yok yanimizda.. ben diyorum esime TR ye geri donelim..O da is bulamazsam ya? diye korkuyor..
cocuklar okula gidiyor diyor burda.. o sicak bakmiyor geri donme meselesine..
Ama ben boguluyorum..kendisi ise gidiyor geliyor.. hemde sabah gidip gece gec saatlerde geliyor..
ben? ben yapayalnizim..ne bir komsum var, ne bir arkadasim.. hepsi yabanci..
ehliyetim yok,hicbir sosyal aktivitem yok..etrafimda gidip gorecegim hicbirsey yok.. TR de bir sinema filmi cikiyor ben onu 7 ay sonra izliyorum anca dvd cikinca.. istedigim an kitapcilara gidip kitap alip okuyamiyorum mesela..Bir gazete alamiyorum.. ezan sesi duyamiyorum.. namazi bile ezansiz kiliyorum
bunlar beni cok yaraliyor.. Gurbeti sevmiyorum, sevemedim.. sevmeyecegim de...
cok sukur ekmek paramizi burdan kazaniyoruz yillardir.. bunu inkar edemem..
Ama insanin kendi vatani gibisi yok.. havasini,suyunu,kokusunu ozluyorsun ....
esim suan ise gitti yine biz yine evde yapayalniziz cocuklarimla... oysa TR de olsan boyle mi olur, al cocuklarini annene git, arkadasina git, gezmeye git, sinemaya git, bir sahil kenarina in, gezdir.. kendi ulken, kendi dilin..
off offf ne yapacagimizi bilemiyorum..
sizce geri donmek iyi olur mu ? onca emek vermisiz buralara.. ama burda kalirsak da ne bir cevre yapabiliriz nede bir dostane muhabbet bulabiliyoruz.. Avrupada yasayan Turkler gruplasmis haldeler, kendi memleketisi olanlar kendilerince takiliyorlar, seni icine almiyorlar.. Hos kimse bile yok yanimizda.. bu yalnizlik bizi mahvetti...
Geri donenler var mi ? yada kalsak mi Turkiyenin sartlari ne durumda onuda bilemiyorum..cocuklar ve cocuklarin giderleri? Hayat pahali mi, bilemiyorum.. Bana bir fikir verirseniz cok mutlu olurum.. icim cok bunaliyor ...
Tsk.lerimi sunarim..
Sevgiler...
