- 14 Ekim 2014
- 3.265
- 3.578
- 168
Canım sıkkın, cidden sıkkın, hani ağladım ağlayacağım..
Oldum olası çevresinde sürüyle arkadaşı olsun isteyen biri olmadım. Çevresinde çok arkadaşı olanın aslında hiç arkadaşı yoktur buna inanırım. Ben hep 1-2 tane ama güvenebileceğim dostum olsun, onlarla da herşeyimi paylaşabileyim istedim. Hep bu doğrultuda ilerledim. Bir insana zor güvenirim, hemen dost edinemem ama güvendiğim insana da tam güvenirim, onun için her türlü fedakarlığı gösteririm. Dostluk konusunda çok fedakar ve sadığımdır. Ama bu konuda yüzüm cidden gülmedi, hiç gülmedi. Çok da kazık yedim afiyetle..
Örnek vermem gerekirse, hatırlıyorum; üniversitede edindiğim, hasta diye başında sabahladığım, o sınava giremiyor dersten kalacak diye benimde o sınava girmediğim "dost"umun, sevgilimi ayartmaya çalışan ve "QueenBee bence öyle çokta güzel bir kız değil"vari beni yerden yere vurduğu ve yer yer de kötülediği mesajlarını yakalamıştım.. Hani üzerinize afiyet on numara bir kazıktı, bende afiyetle yedim..
En son canımı sıkansa; evlenmeden önce çok samimi olduğum 10 küsür yıllık iki dostumla (ikiside bekar) evlendikten sonra tamamen kopmamız. Evlendim evleneli tövbe bismillah bir haller oldu bunlara. Düğünde yada ertesinde bir kırgınlık mı oldu diye gelmesin sakın aklınıza.. Aksine "evlendi unuttu" demesinler diye öncekinden de özverili olmaya çalıştım arkadaşlık konusunda. Ama resmen evlendiğimden beri benimle görüşmek istemiyorlar. 10 davetimin ikisine teşrif edilirse edilir. Attığım mesajlara doğru düzgün cevap bile verilmez. Nedenini soruyorum; "Sen artık evlisin rahatsız etmek istemiyorum" gibi saçma cevaplar alıyorum. Bana karşı buz kestiler resmen. Biri her doğum günümde gece 12'de arar kutlardı, evlendikten sonraki doğum günümü kutlamadı bile.. Ki düğün günümde "ya eskisi gibi görüşemezsek QueenBee" diye salya sümük ağlayanlarda kendileriydi. Bilemiyorum ya, çok kötü hissediyorum. Evlendikten sonra arkadaşlarıma eskisinden daha çok ihtiyaç duyduğum bu günlerde arkadaş konusunda kendimi çok yalnız hissediyorum. Hani mesaj atarsında görülür ama o cevap saatlerce, günlerce belki de hiç gelmez ya, şuan o haldeyim. Acaba evlendim diye beni kendilerinden farklı görmeye başladılar da görüşmek mi istemiyorlar... Normal mi bu kopuş...
Oturup kendimi değerlendiriyorum acaba bende mi bir sorun var diye ama cidden fedakarlıktan başka yaptığım hiçbirşey göremiyorum. Dostum kötüyüm dese "neden" diye değil "nerdesin" diye soran biriyim. "Kendim gibi bir dostum olsun isterdim" diyebiliyorsam sorun bende değildir diye düşünüyorum. Lanet, aksi yada huysuz biri de değilim, aksine çok neşeliyim (yada neşeliydim).. Ki lanet, aksi yada huysuzların bile ne dostluklar yaşadıklarına şahit oldum ben..
3 aylık evliyim, çok şükür çok da mutluyum, Rabbim hepimizin yuvalarını korusun
Burada beni anlayacak çok insan olduğunu düşünüyorum. Belkide işin gerçeği herkes bir nebze benim gibi yalnız hissettiği yada baya baya yalnız olduğu için burada derdimizi, sıkıntımızı, tasamızı tanımadığımız insanlara açıp medet bekliyoruz..
Velhasıl kelam insan nasıl da muhtaç hissediyor kendini iki dost sohbetine ve bulamamak ne kadar da kötü...
Bu da benden böylesi bir dert olsun...
Oldum olası çevresinde sürüyle arkadaşı olsun isteyen biri olmadım. Çevresinde çok arkadaşı olanın aslında hiç arkadaşı yoktur buna inanırım. Ben hep 1-2 tane ama güvenebileceğim dostum olsun, onlarla da herşeyimi paylaşabileyim istedim. Hep bu doğrultuda ilerledim. Bir insana zor güvenirim, hemen dost edinemem ama güvendiğim insana da tam güvenirim, onun için her türlü fedakarlığı gösteririm. Dostluk konusunda çok fedakar ve sadığımdır. Ama bu konuda yüzüm cidden gülmedi, hiç gülmedi. Çok da kazık yedim afiyetle..
Örnek vermem gerekirse, hatırlıyorum; üniversitede edindiğim, hasta diye başında sabahladığım, o sınava giremiyor dersten kalacak diye benimde o sınava girmediğim "dost"umun, sevgilimi ayartmaya çalışan ve "QueenBee bence öyle çokta güzel bir kız değil"vari beni yerden yere vurduğu ve yer yer de kötülediği mesajlarını yakalamıştım.. Hani üzerinize afiyet on numara bir kazıktı, bende afiyetle yedim..
En son canımı sıkansa; evlenmeden önce çok samimi olduğum 10 küsür yıllık iki dostumla (ikiside bekar) evlendikten sonra tamamen kopmamız. Evlendim evleneli tövbe bismillah bir haller oldu bunlara. Düğünde yada ertesinde bir kırgınlık mı oldu diye gelmesin sakın aklınıza.. Aksine "evlendi unuttu" demesinler diye öncekinden de özverili olmaya çalıştım arkadaşlık konusunda. Ama resmen evlendiğimden beri benimle görüşmek istemiyorlar. 10 davetimin ikisine teşrif edilirse edilir. Attığım mesajlara doğru düzgün cevap bile verilmez. Nedenini soruyorum; "Sen artık evlisin rahatsız etmek istemiyorum" gibi saçma cevaplar alıyorum. Bana karşı buz kestiler resmen. Biri her doğum günümde gece 12'de arar kutlardı, evlendikten sonraki doğum günümü kutlamadı bile.. Ki düğün günümde "ya eskisi gibi görüşemezsek QueenBee" diye salya sümük ağlayanlarda kendileriydi. Bilemiyorum ya, çok kötü hissediyorum. Evlendikten sonra arkadaşlarıma eskisinden daha çok ihtiyaç duyduğum bu günlerde arkadaş konusunda kendimi çok yalnız hissediyorum. Hani mesaj atarsında görülür ama o cevap saatlerce, günlerce belki de hiç gelmez ya, şuan o haldeyim. Acaba evlendim diye beni kendilerinden farklı görmeye başladılar da görüşmek mi istemiyorlar... Normal mi bu kopuş...
Oturup kendimi değerlendiriyorum acaba bende mi bir sorun var diye ama cidden fedakarlıktan başka yaptığım hiçbirşey göremiyorum. Dostum kötüyüm dese "neden" diye değil "nerdesin" diye soran biriyim. "Kendim gibi bir dostum olsun isterdim" diyebiliyorsam sorun bende değildir diye düşünüyorum. Lanet, aksi yada huysuz biri de değilim, aksine çok neşeliyim (yada neşeliydim).. Ki lanet, aksi yada huysuzların bile ne dostluklar yaşadıklarına şahit oldum ben..
3 aylık evliyim, çok şükür çok da mutluyum, Rabbim hepimizin yuvalarını korusun
Burada beni anlayacak çok insan olduğunu düşünüyorum. Belkide işin gerçeği herkes bir nebze benim gibi yalnız hissettiği yada baya baya yalnız olduğu için burada derdimizi, sıkıntımızı, tasamızı tanımadığımız insanlara açıp medet bekliyoruz..
Velhasıl kelam insan nasıl da muhtaç hissediyor kendini iki dost sohbetine ve bulamamak ne kadar da kötü...
Bu da benden böylesi bir dert olsun...