Benim o:) kalbinizi karartmayın lütfen. Ben artık anlara bakıyorum devamlılığa ya da yıllara değil. Kürtaj olduğumda bir ay sonra oturmaya gelen arkadaşlarımın aksine karşı komşum(kendisi yabancı) bir an olsun iki aylık bebeğiyle beni yanlız bırakmadı. Bi de hastanede "üzülme lütfen, al bak benim bebeğim senin bebeğin" diye teselli etti
diğer komşum da keşke senin dilini bilsem de seni teselli etsem diye yakındı durdu.. Kalbimi çıkartıp onlara vermek istedim o anlarda. Ben bu anı, bu insanların yaptığını hangi arkadaşa, hangi sohbete değişebilirim ki diye düşünüyorum hep o günden beri. Bir de memlekette bir M. ablam vardı. Çok muhabbetimiz yoktu 1 yıllık tanışmışlığımız 5-6 kere bir araya gelmişliğimiz vardı. Masal gibi kadındı. İnsan gibi muamele görmediğimde de hep onu hatırlar "benim hayatımda öyle bir abla var" derim. Gerçekten çok güzel insanlar var. Kendi ihtiyaçlarımız uğruna tüketmemek lazım duyguları. Demlendirelim