yaa sorma bu çocuk işini yaa.ben hiçbir zaman istemedim çocuk.2,5-3 yıllık evliyim.eşime kalsa daha evlendiğimiz gün çocuk olsun istiyordu.bende biraz zaman istedim.ama 3 sene oldu neredeyse.ben hala korunuyorum ve buna cok cok bozuluyor bılıyorum.ama hayatı tepetaklak olacak olan benım. 1,5 yıldır iş yerim sıkıntılıydı.şimdi tam kendime göre biriş buldum ve benım işim gereğide en iyi halde bile 7 -8 aylık olduktan sonra çalışmamam gerek ve en azından bebek 6 aylık olacak falan derken neredeyse 1 yıl işe ara vermem demek benım bır daha çalışamamam ve ev hanımı olmam demek olabilir
ANNE OLMASAYDIM EĞER
Ben anne olmasaydım eğer...
Topuksuz ayakkabılarla da şık olunabileceğini bilmeyecektim.
Hamileliğim... esnasında 80'li kilolara kadar çıkıp kendi çapımda ilk defa bir alanda rekorumu kıramayacaktım.
O küçücük ellerle renkli kartonlardan yapılmış bir kâğıt parçasının bu kadar değerli olabileceğini öğrenemeyecektim.
Kan yapsın diye danadili haşlayıp üzerine yumurta kırıp ağzının tadına da uysun diye çikolatalı pudingle karıştırmak gibi yaratıcılığın sınırlarını zorlayan tarifler keşfedemeyecektim hiç.
Su almak için elimde kumanda ile buzdolabını açtığımda kumandayı buzdolabına koyacak kadar ya da evden çıkarken telsiz telefonu çantama atacak kadar kendimden geçmeyecektim.
Birinin canı yandığında ötekinin bu acıyı hissedebilmesinin sadece ikiz kardeşlerde olduğunu sanacaktım.
Sabahın köründe gözü kapalı mutfağa kadar gidip, süt ısıtıp yine gözü kapalı dönme yeteneğini kazanamayacaktım.
Üzümün çekirdeklerini tek tek çıkarmak için insanüstü bir uğraşa asla girmeyecektim.
Bir insanın gaz çıkarması beni bu kadar mutlu edemeyecekti.
Büyüdüğünde arkadaşlarınla birlikte partilerde Süper Anne olarak eğlenmeyi hayal edemeyecektim.
Babanla belki daha az kavga edecek ama sevginin evlat denilen başka bir boyutuna giremeyecektik.
Sevginin böylesine karşılıksız olanını hiç tadamayacaktım.
Telaşsız sevişmenin hayalini kuramayacaktım.
Annemi bu kadar çok sevdiğimi anlamayacaktım.
Annesinden zorla ayırdılar diye "Uçan Fil Dumbo!" çizgi filminde böğürerek ağlamayacaktım.
Geceleri kesintisiz uyuyacak, hafta sonunda sabahları istediğim saatte kalkacaktım ama uyandığımda yanağıma konmuş minik ellerin sıcaklığı ısıtmayacaktı yüreğimi.
Çantamda sürekli bisküvi, ıslak mendil, bir adet oyuncak, düşer bir yerin kanar diye ayıcıklı yara bandı taşımayacaktım.
Acıyı geçiren öpücüğün gücüne inanmayacaktım.
38,5 derece ateş beni de yakıp kavurmayacaktı.
Yağmur sonrası çamurlu sularda zıplamanın keyfine varamayacak, sen bir lokma daha fazla yiyesin diye kalabalığın ortasında kafamda peçete dansı yapmayacaktım.
Sen olmasaydın eğer yaşamın karmaşıklığını unutup tekrar basit yaşamayı öğrenemeyecektim.
Sen olmasaydın eğer ben asla "anne" olmayacaktım.
Bir çocuk doğduğu anda, bir anne doğarmış... Bu lafın doğruluğuna inanmayacaktım!.
annelik bir kadın yaşayıp yaşayabileceği en yüce en güzel en en ama en... mükemmel duygu. kim ne düşünüyor bilemem ama bence bir kadın mutlaka anne olmalı. hayatımda tüm zevkleri tattım sayılır. şunuda yaşasaydım dediğim şey çok az şey var şu hayatta. ama hayatı dopdolu yaşayan ben anne olduktan sonra hiçbirşey yaşamadığımı anladım.. bu kadar sosyal bir yaşamdan sonra böylesine anaç olabileceğime hayatta inanmazdım ama oldu ve iyikide oldu.. sokakta kalmış kedi yavrusuna saatlerce ağlarmı insan yaaaa evet ağlarmış.. anne olduktan sonra daha bir insan oluyosun..
şartlarını elbette senin kadar iyi kimse bilemez ama eğer hayatının değişeceği düşüncesi ile bebek düşünmüyosan sana söyleyeceğim tek bir şey var. evet hayatın toptan yekten her açıdan tam anlamıyla değişiyo... ama tüm annelerin bildiği, senin şu anda hiç bilmediğin ve anne olunca daha bebeğin karnındayken öğreneceğin kesin tek gerçek birşey varsa oda;
dünyaya getirdiğin ve geri kalan herkezin hatta senin bile canından daha öte bu can için savaşmaya başladığındır. ve şöyle dersin:
Allah ım keşke daha önce anne olsaydım....
ANNE OLMASAYDIM EĞER
Ben anne olmasaydım eğer...
Topuksuz ayakkabılarla da şık olunabileceğini bilmeyecektim.
Hamileliğim... esnasında 80'li kilolara kadar çıkıp kendi çapımda ilk defa bir alanda rekorumu kıramayacaktım.
O küçücük ellerle renkli kartonlardan yapılmış bir kâğıt parçasının bu kadar değerli olabileceğini öğrenemeyecektim.
Kan yapsın diye danadili haşlayıp üzerine yumurta kırıp ağzının tadına da uysun diye çikolatalı pudingle karıştırmak gibi yaratıcılığın sınırlarını zorlayan tarifler keşfedemeyecektim hiç.
Su almak için elimde kumanda ile buzdolabını açtığımda kumandayı buzdolabına koyacak kadar ya da evden çıkarken telsiz telefonu çantama atacak kadar kendimden geçmeyecektim.
Birinin canı yandığında ötekinin bu acıyı hissedebilmesinin sadece ikiz kardeşlerde olduğunu sanacaktım.
Sabahın köründe gözü kapalı mutfağa kadar gidip, süt ısıtıp yine gözü kapalı dönme yeteneğini kazanamayacaktım.
Üzümün çekirdeklerini tek tek çıkarmak için insanüstü bir uğraşa asla girmeyecektim.
Bir insanın gaz çıkarması beni bu kadar mutlu edemeyecekti.
Büyüdüğünde arkadaşlarınla birlikte partilerde Süper Anne olarak eğlenmeyi hayal edemeyecektim.
Babanla belki daha az kavga edecek ama sevginin evlat denilen başka bir boyutuna giremeyecektik.
Sevginin böylesine karşılıksız olanını hiç tadamayacaktım.
Telaşsız sevişmenin hayalini kuramayacaktım.
Annemi bu kadar çok sevdiğimi anlamayacaktım.
Annesinden zorla ayırdılar diye "Uçan Fil Dumbo!" çizgi filminde böğürerek ağlamayacaktım.
Geceleri kesintisiz uyuyacak, hafta sonunda sabahları istediğim saatte kalkacaktım ama uyandığımda yanağıma konmuş minik ellerin sıcaklığı ısıtmayacaktı yüreğimi.
Çantamda sürekli bisküvi, ıslak mendil, bir adet oyuncak, düşer bir yerin kanar diye ayıcıklı yara bandı taşımayacaktım.
Acıyı geçiren öpücüğün gücüne inanmayacaktım.
38,5 derece ateş beni de yakıp kavurmayacaktı.
Yağmur sonrası çamurlu sularda zıplamanın keyfine varamayacak, sen bir lokma daha fazla yiyesin diye kalabalığın ortasında kafamda peçete dansı yapmayacaktım.
Sen olmasaydın eğer yaşamın karmaşıklığını unutup tekrar basit yaşamayı öğrenemeyecektim.
Sen olmasaydın eğer ben asla "anne" olmayacaktım.
Bir çocuk doğduğu anda, bir anne doğarmış... Bu lafın doğruluğuna inanmayacaktım!.
annelik bir kadın yaşayıp yaşayabileceği en yüce en güzel en en ama en... mükemmel duygu. kim ne düşünüyor bilemem ama bence bir kadın mutlaka anne olmalı. hayatımda tüm zevkleri tattım sayılır. şunuda yaşasaydım dediğim şey çok az şey var şu hayatta. ama hayatı dopdolu yaşayan ben anne olduktan sonra hiçbirşey yaşamadığımı anladım.. bu kadar sosyal bir yaşamdan sonra böylesine anaç olabileceğime hayatta inanmazdım ama oldu ve iyikide oldu.. sokakta kalmış kedi yavrusuna saatlerce ağlarmı insan yaaaa evet ağlarmış.. anne olduktan sonra daha bir insan oluyosun..
şartlarını elbette senin kadar iyi kimse bilemez ama eğer hayatının değişeceği düşüncesi ile bebek düşünmüyosan sana söyleyeceğim tek bir şey var. evet hayatın toptan yekten her açıdan tam anlamıyla değişiyo... ama tüm annelerin bildiği, senin şu anda hiç bilmediğin ve anne olunca daha bebeğin karnındayken öğreneceğin kesin tek gerçek birşey varsa oda;
dünyaya getirdiğin ve geri kalan herkezin hatta senin bile canından daha öte bu can için savaşmaya başladığındır. ve şöyle dersin:
Allah ım keşke daha önce anne olsaydım....