miraycım yaa çok üzüldüm,inan bana seni çok ama çok iyi anlayabiliyorum.
herkesin bir hikayesi var yaa benim de var ama burada anlatmaya sayfalar yetmez şimdi.
özetle şunu söyleyeyim,ne yazık ki benim de kardeşimi ve beni haketmeyen bir anne-babamız var.bunlar 2004'te falan boşandılar,bir sürü can sıkıcı şey yaşandı.Sonra annem de babam da başkalarıyla evlendiler.İkisi de ne kardeşimi ne beni arayıp sormadılar bile.Biz de onlarla görüşmeye can atmıyorduk,küsmüştük kırılmıştık bi yerde ama benim aklım almıyor bir anne baba nasıl evlatlarından vazgeçebilir ? Nasıl kendilerine yeni hayatlar kurup evlatlarını eski hayatlarında bırakabilir ki.Tamam başta biz de görüşmek istemedik ama onlar da hç ısrarcı olmadılar zaten.Herkes kendi hayatını yaşamaya başladı.Modern bir ailede büyüdüm aslında ama babamın yerine göre kıskançlıkları vardı.Mesela ben boğaziçi ingilizce öğretmenliği istedim falan istanbula yollamadı o zamanlar beni dizinin dibinde olayım diye.Sonra ben de belki babama inat turizmci oldum ve bodrum,antalya,marmaris her yere gittim çalışmak için yıllarca.
hep merak ettim ya beni o kadar kıskanan,yeri geldiğinde okul çıkışlarımda bile takip eden babam şimdi ben nerde napıyorum diye hiç mi merak etmiyor diye.10 seneyi aşkın süredir yalnız yaşıyorum,istesem istediğim her haltı yerim peki şimdi nerde babam ? yok işte yeni hayatında ve yeni eşinin çocuklarına babalık yapıyor.inanın yıllar vardır yüzünü görmeyeli.annem deseniz ona keza.evlendi başla bir adamla,geziyorlar tozuyorlar,tatillere gidiyorlar.neden bizim başımızda değil,çok mu şarttı başka bir adamı hayatına sokması hadi soktun bizden nasıl vazgeçebiliyorsun.ama hep diyorum Allah çok büyük,bunlar elbet yaşlanıp elden ayaktan düşecekler.o zaman o adam yada o kadın mı bakacak bunlara,yine evlatlarına muhtaç olacaklar.o zaman mı hatırlayacaklar bizi acaba ?
o kadar çok istiyorum ki yuvamı kurayım çoluğa çocuğa karışayım.özellikle onlara göstermek istiyorum nasıl aile,nasıl anne olunurmuş.
çok büyük ahım vardı ne cenazelerine,ne düğünüme diyordum.hiç bir türlü yüzlerini görmek istemiyordum.ama gelin görün ki belki de hiç sevmediğim bir özelliğim hiç kin tutamıyorum,yelkenlerim hemen suya iniyor.bundan 7 ay kadar önce annem benim evime gelmişti,yüzüne bile bakmıyordum.sonra rahatsızlandı falan kıvranıyor,dayanamadım yaa hastaneye falan götürdüm ettim.sarıldı bana,ağladı,çok özlemişim seni kızım dedi.ben içimden katılarak ağlıyorum ama dışardan dimdik ve sert durmaya çalışıyorum.beni affet dedi.çünkü hiç yaşatılmayacak şeuler yaşattılar bize ne yazık ki.o an için çok kolay durmuyordu ama ben salak barıştım napayım yaaa.Allah şu içimdeki merhameti alsın diye hep dua ediyordum ama onlardan çıkmama rağmen onlara benzememişim demekki napayım yani.şimdi iyiyiz.eskisi gibi mi bilmiyorum,kırgınlık içimde hep olacak belki ama eskiye yakınız.düşünsenize ben nerdeyse 8 sene sonra falan ilk kez anneler gününü kutladım annemim.normalde anneler,babalar gününde sokağa bile çıkmazdım.babamdansa hala haberim yok.neyse o da karısıyla mutlu olsun da o da yeter bana.neyse uzatmayayım dedim ama uzamış yine,insan içini dökmeye başlayınca arkası geliyor.demek istediğim şu ki miray seninki yada abininki gibi bir annem babam olsa ayaklarının altına dünyaları sererdim,gözlerinin içine bakardım,başımın tacı ederdim.ama çok yazık işte Allah her kulunu o kadar şanslı yaratmıyor.Allah anne babanın da,kardeşinde,evladın da hayırlısını nasip etsin.Ama işte kocanı,arkadaşını seçme şansın var ama onları seçme şansın olamıyor