- Konu Sahibi emelcik5500
-
- #21
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
Aslinda heoimiz bikmisiz aglamakdan, yani ayni kaderi paylasanlar...
Doktorlarada güvenim yok zaten artik, laf olsun diye yapiyorlar tedaviyi parayi aliyorlar bitti...
Allaha siginmak en dogrusu tabiki, ama önce kabullenmek lazim, ama benim icin mümkün degil su anda...
O duygu ne aci öyle degilmi...
En cok üzüldügüm sudurki, biz baskalari gibi sevgi dolu bir askdan olsusan, Meyvalari tadamiyacagiz, bizler Doktor Tedavi kosturup duracagiz... Belki olacak belki olmayacak...
Iki kisinin arasinda olan o özel hic bir zaman olmayacak, igneler hormonlar karar verecek, BIZler, askimiz yada sevgimiz degil...
Acaba bizim frakimiz ney bunu analamak istiyorum ben....Sucumuz -Günahimiz....
canımmm emın ol yalnız degılsın.senınle aynı duyguyu aynı kaderı yasayan ınsan o kadar cokkı.bole duygular zamanla korelır, kalpde zamanla taslasırmıs cevremdekıler oyle soluyo.ama olmuyo ıste bıgun anne olabılmek umuduyla yanıp tutustugumuzu gorenler ıllakı bızı tesellı etmeye calısıyolar.ama unuttukları bısey var.bunu soleyenlerın hepsıde en az bı kere o yuce annelık duygusunu tatmıslar.yanı bızlerı asla anlayamıcaklar.ancak bız bırbırımıze destek olabılırız.emın ol yalnız degılsın ve hepımızınde ıcınde yanan atese aklından gecenlere tercuman olmussun.Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
Selamlar benim annem ben küçükken hep derdi senden yüksektekilere bakıp üzülme senden aşagıdakilere bak sevin... Oda kimden duyduysa :)canım annem benim dah çok olmadı 1,5 yıl oldu ama etrafında moral bozmaya programlanmış insanlar ve senle beraber evlenenler dogum yapanLAR ve hatta bir yıl sonra bile evlenip 6 7 aylık hamile olnları görünce pskoljin çöküyor dogal olarak fazla uzatmım yine çökük oldgum bir zamanda kiiii bu sadece memlekete gidince oluyor malum..eşimin bir akrabası genç kız ben 24 yasındayım tahmini o 27 falan ama çok güzel bir kız o bana sordu bebek falan varmı bende dedm yok sgara içmeye balkona çıkmıştı nie içion yazık degilmi falan maval okurken birden agladı uzatmim doğuştan rahimi vajinası yok muş sonra bana dedi gene sen her ay umutla bekleyeceksin benim evlenme gibi bir şansım BİLE yok ogünden beri üzüldükçe o kız aklıma gelir UTANIRIM RABBİMDEN ve 2 3 tnıDık var biri 55 yaşında biri 32 DGERİ 46 falan hala bekarlar onlarında hiç sansı yok.... Bence elimzde olmayanlara üzülüp haşa isyan edip o derdin mükafatınıda kaybetmeyelim elimizde olanalrın şükrünü eda edelim.. BU DÜNYA BİR MİSAFİRHANE BizDE birer misafiriz önemli olan bizim isteklerimiz degil ev sahibinin istekleri.. Zordur allah yardımcınız olsun ama zman imtihan zamanı rabbim mükafatını verecektir çünkü şüphesiz allah kuluna azap etmez VE ALLAH DİYEN MAHRUM KALMAZ kusura bakmayın uzttım iyi gec
arkadaşlar bende çok fazla uzatıp sizi sıkmadan yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim. daha öncede burdan böyle şeyleri okuyup moral buluyodum şimdi de belki ben sizlere moral olurum diye düşündüm. bende 3 senelik evliyim, 7 ay bekledikten sonra doktora gittim yumurtalarım tam gelişmiyomuş klomen kullandım sonra çatlatma iğnesi ama sonuç alamadım üstelik doktor yumurtam tam gelişmeden iğneyi yaptırdığı için kist oluştu. sonra başka bi doktora gittim o da doğum kontrol hapı verdi kist için ve fsh değerimin çok yüksek olduğunu (12 civarıydı) çocuk sahibi olmamın çok zor olduğunu vakit kaybetmeden tüp bebek merkezine gitmemi söyledi. tabi o an yıkıldım çok üzüldüm ama o gerizekalı doktorun söylediklerini eşime bile anlatmadım onun da morali bozulmasın diye. daha sonra ilacı da kullanmadım (soğan kürünü yaptım) başka bi doktora da gitmedim sadece Allahıma sığındım hergün belki her saniye ona dua ettim ama hiç inancımı kaybetmeden ve Allahım bana mucizemi 2 ay sonra verdi. şuan Allahın izniyle 13 haftalık hamileyim. size bunları yazmamın nedeni lütfen inancınızı kaybetmeyin biliyorum insanın morali çok bozuluyo zor bir süreç ama herşey Allahtan geliyo. inşallah bi gün hepinizin duaları kabul olur Allahım bu duyguyu isteyen herkese nasip eder.
zaten her şey duayla canım ya.yoksa bütün ilaçları iç dua etmedikçe boş bence.bende pko luyum bu ay meryem suresini okuyorum.inşallah bende senin gibi sevinirim bu ay.sende sağ salim kucağınaalırsın inşallah bebişini
Dicek biseu bulamiyorum nekadardaSelamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?