Herkese selamlar, iyi geceler umarım aranızda uyumayan ve beni teselli edebilecek olan arkadaşlar vardır
bu konuyu açmak birden aklıma geldi, aslında uzun zamandır hayatımda olan ama benim dile getiremediğim bir mevzu diyelim...
Benim bir göz hastalığım var doğuştan ''Allah öyle yaratmış'' demek isterdim ama demeyeceğim çünkü bu konuda isyan ediyorum şükredemiyorum çünkü ilk okula başladığımdan beri hep alay edildim.
Orta okula başladım orta okulu başka bir ilçede okudum orada olmaz diye düşündüm ama daha beteri oldu hemde kat kat, malum orta okul ergenler çok. Kimse ile göz teması kuramıyordum ''Bir gözü allaha bir gözü toprağa bakıyor'' veya ''sen hangi tarafa bakıyosun'' gibi kelimeler çok çok fazla işittim. Ha böyle anlatınca şimdi kesin aşırı şaşılık var diyeceksiniz ama yok sürekli aynaya bakardım fotoğraf çekilirdim ama yok fasulye tanesi kadar kayma vardı ve doktora gittiğimizde bunu bir gözümün büyük bir gözümün küçük olduğundan dolayı olduğunu söyledi . 6. sınıftan 8.e sınıfa kadar hep dalga geçtiler öyle ki okula bile gitmedim hep kaçtım o ortamdan şuan pişman miyim? hemde deli gibi çünkü okul hayatımı çok kötü etkiledi. okuldakiler dışında bütün çevrem arkadaşlarım çok sevimli duruyor derdi ama onlardan çok kötü eleştirilere dikkate alıyodum şuan 19 yaşındayım biriyle hala göz göze gelebiliyor muyum? HAYIR. Sosyal medyadan aylarca konuştuğum bir insanla dahi buluşamıyorum. 1 bucuk senelik ilişkim vardı onunla dahi göz göze gelmeye çekinirdim. Kısacası bir kaç ergenin sözleri ile senelerdir özgüvenim çok düşük ve ben bunu toparlayamıyorum. Aileme ameliyat olayım diyorum oda yok herkes gözünde hiç bir şey yok diyor ama ben kendimi o kadar o konuya alıştırmışım kı sürekli oyle görüyorum kendimi. Kendime yeni arkadaşlıklar edinemiyorum, biriyle göz göze temas kuramıyorum ki bence göz göze temas iletişim için çok önemli bir şey ama ben yapamıyorum