- 24 Haziran 2017
- 84
- 93
- 3
- 34
- Konu Sahibi Fistikezmesi7
- #1
Merhaba; son zamanlarda beni üzen bir durum var, sizlerle paylaşmak fikrinizi almak istedim.
Babamın ikinci evliliğinden bir kız kardeşim var. Henüz 14 yaşında. Bense 20li yaşlardayım. Aynı evde yaşamıyoruz ama yakınız. Küçükken bana çok bağlıydı çok severdi ancak belki de ergenliğin etkisiyle bana daha mesafeli yaklaşmaya başladı. Son senelerde çok hırçınlaştı ve davranışları çok dengesiz. İki dakika önce canım ciğerim derken birden tavır değiştirip bağırıp çağırmaya hakaret etmeye başlıyor. Annesiyle babasına karşı da saygısız davranışları var. Ama özellikle babama ve bana çok yükleniyor. Böyle bağırıp çağırdığında annesiyle babamın tepkisi çoğu zaman gülmek. Net bir tavır takınmıyorlar. Bu yüzden terbiyesizliği iyice ele almış durumda. Ben dışında kimse insan gibi karşısına alıp sakin bir şekilde davranışının yanlış olduğunu bunun bizi kırdığını, istediği ve düşündüğü şeyleri sakin bir şekilde bize söyleyebileceğini vs konuşmadı bu zamana kadar ancak artık benim sakin ve mantıklı konuşmalarım bir anlam ifade etmiyor.
Arada şakalaşıyor vuruyor bir şey demiyorum ancak yüzüme çeneme vurmasını sevmiyorum benim bir de çenemle ilgili bir problemim var bunu da biliyor ama inadına gidip gelip çeneme şak diye yapıştırıyor. Bağırmadan sakince ablacım lütfen rahatsız olduğumu biliyorsun diyorum car car bağırmaya başlıyor. Bu hareketlerini dışarı çıktığımızda ya da misafirlerin içerisinde de yapıyor. Yapma deyince insan içinde rezil ediyor. Mal, gerizekalı başlıyor saydırmaya.
Bu arada pek çok şeyi kıskanıyor. Erkek arkadaşımın bana aldığı yüzüğü görünce gidip aynısının imitasyonunu aldı bijuteriden. Ondan ayrıl deyip duruyor. Neden ben esmerim sen sarışınsın ben çok çirkinim diyor. Sonra kıskançlığını beni küçük düşürmeye benimle dalga geçmeye çalışarak bastırmaya çalışıyor ve bunu insan içinde yapıyor. Giysilerimi alıyor ütü yaparken yaktım diyor. Sevdiğim eşyaları yanlışlıkla kırdığını söylüyor.
Biliyorum çoğu yaşı gereği örnek almasından ya da bazı şeylere imrenmesinden ama çok ileri gitmeye başladı sinirlerimi yıpratmış durumda hareketleri. Daha bir sürü durum var. Annesini de babamı da eksik buluyorum ona karşı yaklaşımlarında. Babama söylüyorum ben ona kızarım diyor. Ben kızmasını değil net bir tavır takınıp yanlış hareketlerinde güzelce uyarmasını istiyorum. Annesine söylüyorum ki onun yanında yapıyor ama o oralı olmuyor. Kötü bir hareketi olduğunda ablasına çekmiş diyor. Oysaki biri bir şeyini övdüğünde ben öğrettim ben alıştırdım diyor.
Karşımda büyük biri varmış gibi de küsemiyorum. Ben bu çocuğa nasıl yaklaşmalıyım ne yapmalıyım hiç bilmiyorum..
Babamın ikinci evliliğinden bir kız kardeşim var. Henüz 14 yaşında. Bense 20li yaşlardayım. Aynı evde yaşamıyoruz ama yakınız. Küçükken bana çok bağlıydı çok severdi ancak belki de ergenliğin etkisiyle bana daha mesafeli yaklaşmaya başladı. Son senelerde çok hırçınlaştı ve davranışları çok dengesiz. İki dakika önce canım ciğerim derken birden tavır değiştirip bağırıp çağırmaya hakaret etmeye başlıyor. Annesiyle babasına karşı da saygısız davranışları var. Ama özellikle babama ve bana çok yükleniyor. Böyle bağırıp çağırdığında annesiyle babamın tepkisi çoğu zaman gülmek. Net bir tavır takınmıyorlar. Bu yüzden terbiyesizliği iyice ele almış durumda. Ben dışında kimse insan gibi karşısına alıp sakin bir şekilde davranışının yanlış olduğunu bunun bizi kırdığını, istediği ve düşündüğü şeyleri sakin bir şekilde bize söyleyebileceğini vs konuşmadı bu zamana kadar ancak artık benim sakin ve mantıklı konuşmalarım bir anlam ifade etmiyor.
Arada şakalaşıyor vuruyor bir şey demiyorum ancak yüzüme çeneme vurmasını sevmiyorum benim bir de çenemle ilgili bir problemim var bunu da biliyor ama inadına gidip gelip çeneme şak diye yapıştırıyor. Bağırmadan sakince ablacım lütfen rahatsız olduğumu biliyorsun diyorum car car bağırmaya başlıyor. Bu hareketlerini dışarı çıktığımızda ya da misafirlerin içerisinde de yapıyor. Yapma deyince insan içinde rezil ediyor. Mal, gerizekalı başlıyor saydırmaya.
Bu arada pek çok şeyi kıskanıyor. Erkek arkadaşımın bana aldığı yüzüğü görünce gidip aynısının imitasyonunu aldı bijuteriden. Ondan ayrıl deyip duruyor. Neden ben esmerim sen sarışınsın ben çok çirkinim diyor. Sonra kıskançlığını beni küçük düşürmeye benimle dalga geçmeye çalışarak bastırmaya çalışıyor ve bunu insan içinde yapıyor. Giysilerimi alıyor ütü yaparken yaktım diyor. Sevdiğim eşyaları yanlışlıkla kırdığını söylüyor.
Biliyorum çoğu yaşı gereği örnek almasından ya da bazı şeylere imrenmesinden ama çok ileri gitmeye başladı sinirlerimi yıpratmış durumda hareketleri. Daha bir sürü durum var. Annesini de babamı da eksik buluyorum ona karşı yaklaşımlarında. Babama söylüyorum ben ona kızarım diyor. Ben kızmasını değil net bir tavır takınıp yanlış hareketlerinde güzelce uyarmasını istiyorum. Annesine söylüyorum ki onun yanında yapıyor ama o oralı olmuyor. Kötü bir hareketi olduğunda ablasına çekmiş diyor. Oysaki biri bir şeyini övdüğünde ben öğrettim ben alıştırdım diyor.
Karşımda büyük biri varmış gibi de küsemiyorum. Ben bu çocuğa nasıl yaklaşmalıyım ne yapmalıyım hiç bilmiyorum..
