Çok linç yiyeceğimi bile bile bu konuyu açıyorum. Uzun yıllardır birlikteyiz sevgilimle. Ve uzun yıllardır benim kıskançlık krizlerim bitmiyor. Öncelikle şunu belirteyim, 26 yaşındayım. fiziken kendimi beğenmiyorum. Gerçekten güzel bir kız değilim. Kilolu değilim, ortalama bir kilodayım. Ama zayıflık güzellik veya fizik değildir. Yapısal olarak dümdüzüm, bir ara sporla kafayı yemiştim, istediğim gibi bir değişiklik olmadı. Sevgilimin de dolgun kalça ve göğüslerden hoşlandığını anlayabiliyorum, biliyorum. Bende her ikisi de yok. Çat diye söylemedi tabi ki ama anlıyorum. Benim o kıvrımlarım yok.. 56 kilo olmama rağmen yok..
Kafamda öyle bağdaştırmışım ki ne zaman dışarıda beraber yürüsek önümüzde bu tip kadınlar yürüse yerin dibine giriyorum. Onun hoşlanarak baktığını düşünüyorum. O gün bana zehir oluyor. Yada diyelim bir yere girdik çalışan çok güzel bir kız. Ezik büzük kalıyorum hemen masada. Ben olmadığımda da dışarı çıktığında çok tedirgin oluyorum aklım hep onda oluyor. Ezik gibi hissediyorum. Telefonu bozuldu birkaç ay önce. Tuşlu telefona geçti bir süreliğine. Sosyal medyayı kullanamıyor ya bir rahatım sormayın. Kızları göremez bakamaz diye, yeni telefon alma diyorum üstelik ertelemesini sağlıyorum. Oysa ki içinde olan her türlü her haltı yer biliyorum. Başka kadınları beğenip bakacak olması bile beni üzüyor. Arkadaşlarıyla ne zaman buluşsa tartışıyoruz. Sahilde yürüyüş yapmaya gidiyorlar bazen, aklıma neler geliyor tahmin edebiliyorsunuzdur. Bazen alttan alıyor bazen inanılmaz kızıyor. Böyle giderse evlenemeyeceğimizi, evlenirsek ikimize de yazık olacağını, ama değişebileceğimi umduğunu ve beklediğini söylüyor. Arkadaşları da bu durumun farkında.
Bazen çok sinirlendiğimde sertçe ittiriyorum. Hem psikolojik hem fiziksel şiddet uygulamış oluyorum aslında. Psikolojik şiddet belki de fizikselden çok daha yıkıcı biliyorum. Ne başka bir kızla konuşmasını yakaladım gördüm ne de başka bir falsosunu. Annem çok kıskanç bir kadındı, sanki onun kopyala yapıştır versiyonuyum. Aynı hareketler,tavırlar. Bilemiyorum, çok üzgünüm. İçimden başkası çıkıyor sanki, mantığım devreden çıkıyor tamamen. Öz güven eksikliği insana bunları yaptırır mı?
Bir psikiyatrist buldum, bu hafta içine randevu aldım. Birkaç kez daha almıştım ama iptal etmiştim anlatmaya bile utanıyorum çünkü.
Fakat ilk önce sizlere de sormak istedim. Bunları yaşayıp atlatan oldu mu? Sebepleri sizce neler olabilir, bana neler iyi gelebilir? Biliyorum herkes çok kızacak ama objektif yorumlara da çok ihtiyacım var. Kitap, video,makale tavsiyeleri bile bana yarar sağlayabilir belki. Teşekkür ederim.