- 14 Ağustos 2013
- 954
- 1.106
- 113
İşte sorun burada. Çocuk hep aynıdır aslında. Üç yaşındayken hayır denmeyen çocuk da ısrar eder istediği alınsın diye, on üç yaşında da aynısını yapar. Küçük çocuklar aileyi kandırmayı iyi bilir ve herkes "aaa bu daha küçük ben yavruma kıyamam" diyerek dediğini yapar ama büyüyünce de "neden bu kadar doyumsuz oldu" der halbuki sorun çocuktan ziyade gördüğü toleransta ve ondan aldığı güçle ısrarla, ağlayarak istemeye devam eder.
Bizim evde hayır dendi mi o evet olmazdı ben de öyleyimdir ısrardan pek hoşlanmam. Komşumun ilkokula giden bir kızı var hayır dendi mi "nooooluurrrr diye ısrar eder ağlar zırlar " annesi önce hayır der ikincide hayır diyemez o da alışmış bana karşı da çok ısrarı olmuştur ama hayır denince de trip atar. Çünkü ailesi şımartmış.
Sizin için anne baba hatalı deyip suçlamak istemedim, niyetim bu değildi sadece gençlik böyle demek yerine kaynağına inmek gerekiyor. Etrafımda çok örneği var zamanında aileden tolerans görmemiş katı yetişmiş, şimdiyse kendi çocuklarına inanılmaz anlayışlı bir dediğini iki etmiyorlar ama sonra da bu çocuk bizi takmıyor, bizi dinlemiyor, çok doyumsuz diye şikayet ediyorlar.
Sizin abla olarak yapacağınız şey onu anladığınızı, yanında olmak istediğinizi ama bütçe konusunda maalesef babanızın koyduğu sınırlara uymak zorunda olduğunuzu kardeşinize anlatmak. Ben de kardeşimi karşıma oturtur ablacım neyin var der, onu dinlemeye çalışırdım. Ailem illallah etmişken bir şekilde ben korurdum onu o da bana güvenip içini dökerdi. Yani biraz aileyle kardeş arası köprü olmanız lazım