Amin canım..Çok doğru söylemişler...Onun yaşıtları gibi gülemediğini,büyüyemediğini görmek kadar acısı yok inan...Oğlum 1 yaşındaydı ama 2 aylık bir bebek gibiydi..Oturamıyordu bile.Yaşasaydı da durumunun farkına varsaydı,niye ben de diğerleri gibi yürüyemiyorum,oturamıyorum deseydi bir anneyi asıl o öldürürdü işte...Şükrediyorum ki durumunu anlamadan gitti.Çok içten söylüyorum ki onun acılar içinde kıvrandığını görmek,her geçen gün eridiğini bilmektense Rabb'im şefkat gösterdi aldı diyorum..Ama gel gör ki özlem bitmiyor işte...Hasret bitmiyor...