Ben yaptıgım planlara hayatım boyunca hiç uymadım
zaten zar zor yaptım istemeyerek yaptım o planlarıda. Ama böyle canı gönülden heveslenıp başladığım hicbir işi yarım bırakmadım. Hamileyken sabah esimi gonderir sonra öglene kadar uyurdum. Simdi bebegimle 3 gündür toplasan 4 5 saat anca uyumusumdur ama o yeter ki iyi olsun diyorum. Yetmezmiş gibi bide bu halde ders calistim finallere girdim. Belkide biraz mecburiyet gerekiyor. Misal hamileyken oncaaa boş vaktimde yarım saat ders calışmazken şimdi bulduğum her fırsatta calışıyorum çünkü çalışmazsam tekrar öyle bi fırsat bulamayabilirim diye dusunuyorum. Yada biran önce kurtulmak istiyorum. Herseyi hızlı hızlı halletmeye calisiyorum. Cünkü bebegim bana muhtac yetismem gerekiyor. Eskiden bi yemek yapıp ev süpürmek ders calismak zor gelirdi simdi hepsini aştım bide cocuk bakìyorum çünkü mecburum.
Sartlanmak gerekiyor. Hani insan rahat olunca istedigi kadar plan yapsın uygulayamıyor. O yüzden kursa git işe gir diyorum. Yoksa evde kendi kendine yazar çizersin ancak ama faaliyet olmaz. Kursa falan gitmiyorsan spor salonuna git canım kütüphaneye git bir yere git mutlaka bir rutin oluştur kendine. Ama öyle planım bu bunu yapmalıyım seklinde degil. Öyle olmuyor çünkü