Öncelikle derdime derman olmak isteyen herkese teşekkür ederim. 26 yaşındayım eşimle iki çocuğum var ve ayrılma durumuna geldik. Eşim iyi ve fedakar bir insan ancak son zamanlarda birbirimizi çok yıprattık aileler yüzünden olsun şahsi sebeplerden olsun tahammülsüzlük başladı. Eşimle durum bu dereceye gelince evden eşyasını alıp gitti ama geri geleceğini biliyordum. O akşam annem de başka bir ile gidip bir kaç gün kafa dinlemek iyi gelir biz senin hep yanındayız gibisinden konuşup başka bir ile gitmek için sözleştik. O akşam yola çıktık üç dört günlüğüne başka bir yere geldik bu sabah sorunlar başladı annemle. Depresyonda gibiyim aylardır vücut ağrılarım geçmiyor yatmak hiç bişey yapmamak istiyorum bunları biliyor farkında. Saat 12 olmuş süpürge açtı o sıra uyandım. Kahvaltı hazırlamış suratı beş karış bişey demedim çabuk sinirlenen bir insan ben de öyleyim. Akşam üstüne doğru dışarıdan yemek söyledik hamburger niye küçük gelmiş bir dünya para ödemişiz o çocuk muymuş bunu yemezmiş. Benimkini ye sen dedim yok. Parasını ben öderim dedim yok. Ben gidicem şimdi bu hamburgeri geri vericem. Yeter ama anne çocuk musun sen diye dayanamadım söylendim. Sabahtan beri bi garipsin ben buraya kafa dağıtmaya geldim bunlarla mı uğraşıcam falan derken bana dediği laf çok zoruma gitti. Senin kocan kaçmakta haklı sen saygısızsın adam kaçmayıp napsın dedi. O saatten sonra da erkek kardeşime yaptığı ayrımcılığı yüzüne vurmak zorunda kaldım. Sana müstahak o çocuk dedim. Benim kocam da bana müstehakmış :) bana verdikleri sözleri hiç bir zaman tutmadılar herşey hep lafta kaldı. Kardeşimin yaptıklarını yapmadığım halde ben kötü oldum. Şimdi böylece kaldım vicdanım susmuyor evet fedakar bir anne ama hep lafta. Boşansam dahi çocuklarıma bakamayacağını biliyorum küçükler daha okul mevzusu yok. Eşimi de kullandılar zamanında nankörlük ettiler ettiklerini yaşadılar ama yine de ilk kavgada benim yüzüme bişeylerin vurulması beni artık bıktırdı. Ne yapmam gerekir bilmiyorum görüşlerinize ihtiyacım var lütfen şimdiden teşekkürler