- 23 Eylül 2020
- 333
- 448
- 53
- 36
- Konu Sahibi whispersOFhope
-
- #1
Çok merak ediyorum aranızda eşi ile birlikte eğlenebilen var mı yoksa biz mi anormaliz ?
2012’den beri birlikteyiz. Eğlendiğimiz anlar parmakla sayılacak kadar az. Eğlenmek derken neyden bahsettiğimi de aktarayım: böyle kahve içerken ya da sohbet ederken ya da film izlerken geçirdiğiniz keyifli, huzurlu anlardan bahsetmiyorum. Gülmenizi kontrol edemediğiniz, kahkahalar attığınız veya yüzünüzden şapşal bir gülüşün eksilmediği, içinizden durduramadığınız dans etme hissinin geldiği, zıplayarak yürüdüğünüz anlardan bahsediyorum. Bilmem anlatabildim mi.
Ben bu aralar bunun eksikliğini ve özlemini çok hissediyorum. Biraz önce bu konuyu konuştuk. En son eğlendiğimiz anları hatırlamaya çalıştık. En son 2018’de tesadüfen Amsterdam’da denk geldiğiniz bir festivalde böyle eğlenmiştik. 2019’da da Çeşme’de gittiğimiz bir plajda bir duba üzerinde kahkahalarla eğlenmiştik. Üzerine konuştuk Ama ben hiç böyle bir adam olmadım ve şu an bunun eksikliğini hissetmiyorum dedi. Ben de ‘bu eğlenmeyeceğimiz anlamına gelmez’ dedim. Zaten ülke olarak kasvetli, huzursuz, üzüntülü süreçler yaşadık. Ne zaman en son kahkaha attığımı unuttum resmen. Ömür geçiyor. Gerçekten eksikliğini hissediyorum bu konunun. Özellikle çocuktan sonra bu tarz eğlence anlayışımız çok çok azaldı. Merak ediyorum, sadece biz mi böyleyiz? Bu konuda aranızda bir şeyler yapan bir formülü olan var mı?
Konu bitti ama biraz daha içimi dökeyim. Yani bakıyorum bazı çiftler ortak zevkleri var, konser va takip edip gidiyorlar. Bizimkinin hiç öyle tutkusu hevesi yok. Kaç yıldır söylediğim etkinlikler var, bir tanesine gitmiş değiliz. Sen git, sen eğlen diyor olur mu öyle? Onunla eğlenemedikten sonra ne anlamı var ? Onun yeri ayrı, ben yine giderim ama ben onunla da eğlenmek istiyorum belki. Gerçekten bilmiyorum, normali mi bu, benim beklentim mi fazla, gençlik özlemi mi çekiyorum işin içinden çıkamadım.
2012’den beri birlikteyiz. Eğlendiğimiz anlar parmakla sayılacak kadar az. Eğlenmek derken neyden bahsettiğimi de aktarayım: böyle kahve içerken ya da sohbet ederken ya da film izlerken geçirdiğiniz keyifli, huzurlu anlardan bahsetmiyorum. Gülmenizi kontrol edemediğiniz, kahkahalar attığınız veya yüzünüzden şapşal bir gülüşün eksilmediği, içinizden durduramadığınız dans etme hissinin geldiği, zıplayarak yürüdüğünüz anlardan bahsediyorum. Bilmem anlatabildim mi.
Ben bu aralar bunun eksikliğini ve özlemini çok hissediyorum. Biraz önce bu konuyu konuştuk. En son eğlendiğimiz anları hatırlamaya çalıştık. En son 2018’de tesadüfen Amsterdam’da denk geldiğiniz bir festivalde böyle eğlenmiştik. 2019’da da Çeşme’de gittiğimiz bir plajda bir duba üzerinde kahkahalarla eğlenmiştik. Üzerine konuştuk Ama ben hiç böyle bir adam olmadım ve şu an bunun eksikliğini hissetmiyorum dedi. Ben de ‘bu eğlenmeyeceğimiz anlamına gelmez’ dedim. Zaten ülke olarak kasvetli, huzursuz, üzüntülü süreçler yaşadık. Ne zaman en son kahkaha attığımı unuttum resmen. Ömür geçiyor. Gerçekten eksikliğini hissediyorum bu konunun. Özellikle çocuktan sonra bu tarz eğlence anlayışımız çok çok azaldı. Merak ediyorum, sadece biz mi böyleyiz? Bu konuda aranızda bir şeyler yapan bir formülü olan var mı?
Konu bitti ama biraz daha içimi dökeyim. Yani bakıyorum bazı çiftler ortak zevkleri var, konser va takip edip gidiyorlar. Bizimkinin hiç öyle tutkusu hevesi yok. Kaç yıldır söylediğim etkinlikler var, bir tanesine gitmiş değiliz. Sen git, sen eğlen diyor olur mu öyle? Onunla eğlenemedikten sonra ne anlamı var ? Onun yeri ayrı, ben yine giderim ama ben onunla da eğlenmek istiyorum belki. Gerçekten bilmiyorum, normali mi bu, benim beklentim mi fazla, gençlik özlemi mi çekiyorum işin içinden çıkamadım.