Rica ederim ..
Aynı yollardan iki defa geçtim, anlayabiliyorum ne kadar zorlandığını.
Evime gelen yardımcı abla önemli bir sebepten ötürü gelemedi ,ev de fenaydı, sabredemedim, 7 aylık çocuk kucağımda evi süpürmeye başladım . Eşin gelmiş ,duymadım. Beni o halde görünce gözleri dolmuş, arkamı dönüp onu görmesem ağlayacaktı. Ben bebek bakmanın bu denli zor olduğunu düşünememiştim daughter ,tamam ne yaşadığını görüyorum fakat bu derece zorlanacağını tahmin etmezdim dedi .bebeğimiz de aşırı huysuz ,kucaktan inmeyen bir çocuktu. Kucağımdan aldı hemen. O sıralar çocuk bakmak bana göre birşey olmadığı için caresizligimden bağıra çağıra ağlamak geçti içimden ..Eşin görmesin diye döndüm arkamı ,açtım süpürgeyi, patlarsam duymasın, beni öyle görmesin diye ..bebeği bırakmış beşiğine, geldi süpürgeyi alıp koridora firlatti. Yakarım bu evi ,bir daha bu şartlarda elini birseye sürersen çok ciddiyim yakarım bi evi dedi .gittim bebeğimin yattığı odanın kapısını kapatıp, ona en uzak olan odayı seçip, böğüre böğüre ağladım:) Ben böyle olacağını bilmiyordum dedikten sonra daha fena ağladım :)) doğurunca o köşesinde sessiz sakin duracak sanıyordum:) psikolojim çok bozuldu .Eşim zaten ev işi yemek bekleyen bir adam değildi ama ben biraz inatciyim ve gereksiz gurur yaptım, kimseden yardım istemedim .iki çocuğumu büyütürken de çok zorlandım. Acaba zamanı değil miydi ,iyi bir anne olamayacak miyim diye çok ağladım . Gerçekten olağanüstü zordu benim için ama büyüdüler ,en azından artık bebek değiller ve kabus bitti:) senin bebişin de büyüyecek, bu günleri hatırladığında gülümseyeceksin. Yalniz öyle temizlik yemek diye kendini paralama .olduğu kadar ,olmadığı yerde de esin girsin devreye .ruh sağlığı önemli:)