siteyi uzun zamandır takip ediyorum birbirinize olan yardımlarınız fikir alışverişleriniz beni cesaretlendirdi ve bende üye olup sizinle sıkıntımı paylaşmak istedim eşimle 4 yıl beraberliğin ardından 1,5 yıl zorlu bir nişanlılık dönemi geçirerek evlendik şuanda 1 yıllık evliyiz..eşimi çok seviyorum ama eşimle çok farklıyız..eşimin ailesi köyde yaşadığı için ilkokuldan sonra hep yatılı okullarda büyümüş ailesinden hep uzak olmuş o yüzden hiçbirine düşkünlüğü yok hep kendi ayakları üstünde durmuş kimseyi aramaz sormaz zorla gider ben ise hiç ailemden ayrılmadım ve onlara düşkünüm arayıp sormak gelmek gitmek istiyorum zaten ayrı şehirlerdeyiz eşim ailemi benim zorumla bayramlarda arar bazen inat yapar aramaz hep ailemle eşimin arasında kalırım çokk zor olsada idare etmeye çalışıyorum bir şekilde..kimseye gelmek gitmek istemiyor..eşimin ailesini ben arıyorum onlarda ayrı şehirde ama arada gidiyoruz..ben ablamla aynı şehirdeyim ablamlara iki ayda bir zorlaa yalvara yakara gidebiliyorum oda burnumda geliyo bikaç saat anca oturuyoruzben onunla girdiğim her ortama ayak uydururken o bana hiç bir ortamda ayak uydurmuyor hep onun dediği oluyor ve ben hep ona uymak zorunda kalıyorum uymazsam günlerce küsüyor bana hakaretler ediyor hatta çoğu zaman evden kovuyor..sakinleşince gitmeyeceğini bildiğim için evden kovuyorum senin beni bırakmayacağını bildiğim için senin evin burası ne gitmesi falan deyip gönlümü alıyor ona uyarsam benden iyisi yok.her fırsatta öper koklar sever iyiki evlenmişim iyiki varsın hayatımda ben karımdan çok memnunum der..ama biyere kadar sabrım benimde..bu bayram annemlere götürdü beni tabi yine zorla ve bir sürü uğraştım gidebilmek için..gittik ama yine burnumdan getirdi en ufak şeylere surat astı annemlere bayramda misafir geldi suratını astı kalktı gitti odadan sıkıldım bunaldım diye, pikniğe gittik zoraki götürdü zaten annem kardeşlerim ve beni sonuç piknik yaptırmadı eve geri getirdi bizi neymiş kalabalıkmış bende kızdım ona neden böyle yapıyosun diye bayram dönüşü evimize geldik yine küsüz surat beş karış ben nasıl annemin yanında ona kızarmışım ayrı yatıyor yüzüme bile bakmıyor yemek hazırlıyorum yemiyor yanına bile yaklaştırmıyor benii. Bir yıldır her türlü fedakarlığı yaptım hep alttan aldım hep onun dediği oldu küstüğümüzde hep ben koştum peşinden zorla öpüp barıştım inat işte yine adım atmıyor ne yapmamı istiyorsun diyorum benden uzak dur ne yaparsan yap diyor..ortada hiç bir sebep yok Sanırım eşimi çok şımarttım ben..ama napim onun dediği olmayınca hayatı zindan ediyor bana dün yanına gittim yatma yanımda dedi zoruma gidiyor. Iyice büyüttü ne yapayım bilemedim..o gelene kadar gitmeyim yanına diyorum sizce ne yapmalıyım kızlar çok yoruldum artık çok zor bir eşim var beni elinde oynatıyor resmen...bırakıp biraz uzaklaşsam herşey daha kötü olucak
canım eşin nereli[/QUOTE
eşim ordulu canım
canım eşin nereli[/QUOTE
eşim ordulu canım
BENDE 2 AYLIK EVLİYİM BENİMDE EŞİMİN AİLESİ KÖYDE ODA DIŞARI BÜYÜMÜŞ AİLESİNE ÖNEM VERMİYO AMA BEN AİLEME DE SOĞUK DAVRANMIYO ÇÜNKÜ AİLE OLMAYI ÖZLEMİŞ BENC E SENİN EŞİN HUYSUZ BEBEK YOKSA DAHA FAZLA ÇEKMENE GEREK YOK KENDİNİ SİNİR HASTASI YAAPRSIN
kızlar öncelikle yorumlarınız için çok teşekkür ederim inanın çok iyi geldi.benim eşim ordulu..evlenmeden öncede vardı tabiki bu tarz huyları ama bu kadar aşırı değildi düzelir sanıyordum zaten çok sık görüşemiyorduk üniversite askerlik derken çok ayrı kaldık bide başka şehirde işe başladı 2-3 ayda bir görüyordum eşimi..ailem bana hep söylüyordu bu çocuk dediğim dedik biri seni çok üzer diye ama o zamanlar onca yıl bekledim onu seviyorum yıllarımı verdim ben onunla büyüdüm diyordum kavuşma arzusu beni kör etti ben hep eşimin arkasında durdum onu savundum aileme karşı..evlenince herşeyin düzeleceğini zannettim. ama tam tersi oldu dediğiniz gibi psikolojik eziyet benimkisi
kızlar öncelikle yorumlarınız için çok teşekkür ederim inanın çok iyi geldi.benim eşim ordulu..evlenmeden öncede vardı tabiki bu tarz huyları ama bu kadar aşırı değildi düzelir sanıyordum zaten çok sık görüşemiyorduk üniversite askerlik derken çok ayrı kaldık bide başka şehirde işe başladı 2-3 ayda bir görüyordum eşimi..ailem bana hep söylüyordu bu çocuk dediğim dedik biri seni çok üzer diye ama o zamanlar onca yıl bekledim onu seviyorum yıllarımı verdim ben onunla büyüdüm diyordum kavuşma arzusu beni kör etti ben hep eşimin arkasında durdum onu savundum aileme karşı..evlenince herşeyin düzeleceğini zannettim. ama tam tersi oldu dediğiniz gibi psikolojik eziyet benimkisi
malasef öyle oldu evlenince düzeleceğini zannettiğim huyları tam tersi yönde arttı hiç bir ilerleme kaydedemedik genelleme yapmak istemiyorum ama burdan bekar arkadaşlarıma ders olur belkiallah herkesin bahtını güzel eylesin..dün o kadar konuşmaya çalıştım yüzüme bile bakmadı ve hala benden bekliyor ..hep ben yıpranıyorum hep benden gidiyor nasıl ders versem diye düşünüp duruyordum gerçekten beni kaybetme korkusunu hiç yaşatmadım ona.önerileriniz çok iyi geldi çok teşekkür ederim hayırlı olur inşallah
bu tip dedigim dedim erkekler kendileri herseyi yaparlar ama hatalıda olsa nasıl beceriyorlar bilmiyorum ayrı bir yetenek üste çıkmayı başarıyorlar.ne yapıp edip kendini haklıymış gibi gösteriyorlar.ailesinin yanında büyüyen insanlarda da var böyleleri.üzüldüm açıkçası.ben olsam evden kovuyorsa çekip giderdim bir arkadasıma ya da ablama.senin gitmeyeceğini biliyormuş ta yapıyormuş böyle mi saçmalık var mı ya ben olsam dediğim gibi ters köşe yapardım o evde yokken çıkardım hatta geldiğinde kala kalsın öyle sap gibi.arasın dursun seni.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?