- 25 Şubat 2020
- 792
- 567
- 33
- Konu Sahibi elif ceren
-
- #21
Evlilikte baştan konuşulması gereken bazı konular vardır.sevgi ,aşk bunlar olur elbette ama nerede yaşanacağı,aile kültürlerinin sonradan getireceği yükler ve elbette evliliğin meyvesi çocuk...kişi fiziken çocuk sahibi olamıyorsa ya da olmayı istemiyorsa bunu söylemeli ki haksızlık etmesin karşısındakine...bunun evlilik terapistiyle alakalı bir konu olduğunu düşünmüyorum.terapi temeli olmayan veya sonradan bozulmuş bir yapıyı onarır ancak çocuk özlemi çeken bir kadına evlilik terapisi değil ,eğer evliliği sürdürecekse “kişisel” terapiye ihtiyacı var, (çünkü çocuk istemeyen taraf gayrt net ve kendince gerekçeleri var ve tek hatası başta söylememesi) eğer adamın fikrini evlilik terapisiyle değiştiririm diye düiünürseniz bunun olacağını sanmıyorum.iş kavgaya kadar gitmiş ve dimdik kalabilmiş ise karar değiştirmeyecektirMerhaba, 35 yaşındayım, 10 yıllık ilişki 7 yıllık evliliğimiz var. Eşimi çok seviyorum, her konuda anlaşıyoruz. İnanılmaz anlayışlı, beni hiç sıkmayan, eğlenceli, ev işlerinde ve kariyerimi sonuna kadar destekleyen biri. Ama çocuk istemiyor3 yıl önce bendeki sinyalleri görüp kendiliğinden istemediğini söyledi. Önce çok şaşırdım, sonra üzüldüm, sinirlendim neden bana bunu baştan söylemedin diye. Sonra konu çıkmaza girince daha fazla üzülmemek adına ve o dönem kendimle ilgili başka konularla ilgilenmem gerektiği için konuyu şimdilik rafa kaldıralım dedim. Artık yaşım da ilerlediği için konuyu tekrar açtım. Kendisinde bu konuda bir adım ilerleme yok maalesef. Yine üzüntü, ağlama, kavga, depresyon dolu günler geçiriyoruz. Aile terapisini düşünüyoruz ama bir yandan da bu terapiler ilişkimizi yıpratır mı diye düşünmeden edemiyorum (Bunun bazı örneklerini duydum). Bu arada maddi anlamda sıkıntımız yok, ikimizin de işleri iyi. Neden istemediğini sorduğumda içinde böyle bir istek olmadığını, iş vs. nedeniyle kendisine bile zor vakit ayırdığını, çocuk sorumluluğunu alamayacağını söylüyor. Böyle bir nedenle aile terapisine giden ve sonuç alan biri varsa deneyimlerini öğrenmek isterim. Evliliğimi bitirmek istemiyorum, çünkü aramızdaki sevgi nedeniyle böyle bir şey olursa kesinlikle pişman olacağımı düşünüyorum.
Büyük hataymış. Ayrıca o zaman yaşlar da küçük olduğundan çocuk yapmak konusu geçmiyordu bile. O bu konuyu açmadı evet, ama ben kendimde de hata buluyorum. Keşke konuyu bir şekilde açıp sorsaymışım.Evlenmeden once neden konusmadiniz hu konuyu?
Tamamen çocuğa ayıracak vakit - enerji eksikliği ve sorumluluk almak istememesi. Ayrıca ailelerimiz yanımızda değil, kirada oturuyoruz bunları da mazeret olarak gösteriyor, ama yazdığım gibi maddi sorunumuz yok ikimizin de iş ve geliri Türkiye ortalaması üstü. Dolayısıyla genel bir isteksizlik var. Ben bunların üzerinden tek tek geçelim diye de konuştum. Ama maddi (ev-bakıcı vs) konuları çözsek de yine istemeyebilirim söz vermek istemiyorum diyor.Nedeni neymiş?
Yazdığınız şeyleri konuştuk hep, terapiye kendisi de olumlu bakıyor. Çünkü kendisi de ilişkimizi devam ettirmek için elinden geleni yapacağını söylüyor. Terapiyi denemek şu an en mantıklısı sanırım.Bence çift terapisi mantıklı, neden ilişkiniz yıpransın ki terapiye gittiniz diye? Öyle bir şey olacağını sanmıyorum. Kesinlikle çocuk istememesinin altında belki kendinin bile farkında olmadığı bir sebep yatiyordur, bunu farketmesi sağlanır belki. Bu kadar karşıysa şimdiye kadar hiç lafı geçmedi mi bu konunun, laf arasında hiç açılmadı mı? Bence oturup konuşun ben çocuk sahibi olmak istiyorum. Senin bu kadar karşı olduğunu bilmiyordum, ama seni seviyorum bu sebepten ayrilirsam üzüleceğim. Terapiye gidelim bir orta yol bulalım diye. En azından terapiyi kabul eder bence.
Ben de bu durumun ilk farkına vardığımda burada olumsuz yorum yapan arkadaşlar gibi tepki verdim. Çok kavga ettim, ağladım, neden bana baştan söylemedin beni neden kandırdın, kullandın vb bir sürü kötü şeyBen adama bu kadar yüklenilmesini doğru bulmadım, neden derseniz konu sahibesi ve eş 25 yaşından beri birlikte. 25 yaşında hayat göze daha tozpembe geliyor, kolay geliyor. Gençsin, yeni mezunsun, ailenle yaşıyorsun, aile geçindirme derdin yok hayatta fazla sorumluluk yok.
35ken durum farklı. Nasıl geçinicem derdi var, kredi ödemesi var, iş stresi var sorumluluklar üstüne biniyor.
İş yorucu oluyor, zaten iş vaktin çoğunu alıyor, spora az zaman kalıyor, ailene akşamdan akşama vakit kalıyor derken gerçekten zaman yok. Böyle bakınca adam zamanım yok diyorsa gerçekten yoktur yani, çocuğa bakmakiçin enerjim yok, sorumluluk istemiyorum diyorsa da dünyanın en büyük suçunu işliyor sayılmaz. Adam rahat seviyorsa, sorumluluk istemiyorsa, gece 3te ağlayan çocuk dinlemek istemiyorsa ben o adama burda vurun kahpeye yapamam. Yukardaki yorumları fazla acımasız buldum. 35te evlenip 2 yıl sonra fikir değiştiren bir adam olsaydı yorumum farklı olurdu çünkü yetişkin hayatı tatmış oluyor ama 25te ilişkiye başlayan biri 35te fikir değiştirdiyse bile bir şey diyemem bu kandırmak değil. 35 yaşındayken 10 yıl sonrasının garantisini verebilirsin ama 25 yaşındaki birinden 10 yıl sonrasının sözünü isteyemezsin bence.
Fikrin hiç değişmez mi dediğimde bilemiyorum diyor. Yani 45 yaşında gelip çocuk istiyorum ben diyebilir. Öyle olursa ve benim için artık çok geç olursa ne yaparız dediğimde o zaman da belki evlat ediniriz veya farklı şekilde bu isteğimizi gidermeye çalışırız diyor. Evlat edinmenin çok daha zor ve çok daha özveri isteyen bir görev olduğunun farkındayım. Bunu kendisine de anlattım.Baya zor bir konu.Bu konudaki fikri asla mi degismez?
İlk istemiyorum dediğinde o kadar şaşırdım ki, sağlık problemin mi var bana söyleyemediğin diye sordum. Öyle bir durum olmadığını söyledi. Bu arada eğer öyle bir durum olsa sonuna kadar destekçisi olur, ne gerekiyorsa yapar, bu isteğimi de onu üzmemek için bir daha dile getirmem. Ama yapamamak başka yapmak istememek başkaOlmayacağını biliyordur belki
Hazır hissetmiyor demekki, insallah ikna edersinizTamamen çocuğa ayıracak vakit - enerji eksikliği ve sorumluluk almak istememesi. Ayrıca ailelerimiz yanımızda değil, kirada oturuyoruz bunları da mazeret olarak gösteriyor, ama yazdığım gibi maddi sorunumuz yok ikimizin de iş ve geliri Türkiye ortalaması üstü. Dolayısıyla genel bir isteksizlik var. Ben bunların üzerinden tek tek geçelim diye de konuştum. Ama maddi (ev-bakıcı vs) konuları çözsek de yine istemeyebilirim söz vermek istemiyorum diyor.
Bir ara o konuyu da araştırdım. Kadın için çok zorlu bir süreç gibi geldi. Ayrıca büyük sağlık problemi olan kişilere yapıldığını okumuştum bir yerden. Ama bu günlerde yine arada geliyor aklıma bu fikir.Baştan konuşmak gerekiyor gerçekten ama buna ah vah etmek için çok geç artık. Bence çift terapisine gidin çünkü birinin ikna olması lazım. Ya o isteyecek ya siz vazgeçeceksiniz. Ama ben sizin yerinizde olsam yaşım çokta geçmeden yumurtalarımı dondururum.
Fikrin hiç değişmez mi dediğimde bilemiyorum diyor. Yani 45 yaşında gelip çocuk istiyorum ben diyebilir. Öyle olursa ve benim için artık çok geç olursa ne yaparız dediğimde o zaman da belki evlat ediniriz veya farklı şekilde bu isteğimizi gidermeye çalışırız diyor. Evlat edinmenin çok daha zor ve çok daha özveri isteyen bir görev olduğunun farkındayım. Bunu kendisine de anlattım.
Esimin arkadas grubundan bir cift vardi.Sizden farkli olarak ikisi de cocuk istemiyorlardi.Hayatlari boyu istemiyorlardi.Simdi 40 yasinda ya da 38 39 falandir ikisi de ,cocuk istemeye basladilar.Ama bu sefer de olmuyor.Tup bebek denemesine baslamislardi.Hayat cok degisik ...Cocuk evet coook ciddi bir hayat sorumlulugu ama bakis acisi iste istemek ya da istememek mantikli ya da mantiksiz diyemiyosun .Hele de esler arasindaki farkli beklenti isteyen tarafi bunalima surukler.Terapiye sicak bakiyorsa esiniz deneyin muhakkak.Fikrin hiç değişmez mi dediğimde bilemiyorum diyor. Yani 45 yaşında gelip çocuk istiyorum ben diyebilir. Öyle olursa ve benim için artık çok geç olursa ne yaparız dediğimde o zaman da belki evlat ediniriz veya farklı şekilde bu isteğimizi gidermeye çalışırız diyor. Evlat edinmenin çok daha zor ve çok daha özveri isteyen bir görev olduğunun farkındayım. Bunu kendisine de anlattım.
Ben de bu durumun ilk farkına vardığımda burada olumsuz yorum yapan arkadaşlar gibi tepki verdim. Çok kavga ettim, ağladım, neden bana baştan söylemedin beni neden kandırdın, kullandın vb bir sürü kötü şeySonra hem üzerine çok düşündüm hem de biraz olgunlaştım sanırım. Artık ona da hak verdiğim noktalar bulunuyor. Dediğiniz gibi 25 yaşındaki ve 35 yaşındaki fikirler çok değişiyor. 15 yaşındayken de evlenmeyeceğimi düşünüyordum mesela :) Tam olarak yazdığınız sebepleri önüme sürüyor bu arada. Kendini hayatın merkezine alıp, rahatını bozacak konuları uzak tutmak biz ve sonraki jenerasyonlarda biraz daha yaygın gözlemlediğim kadarıyla.
Fikrin hiç değişmez mi dediğimde bilemiyorum diyor. Yani 45 yaşında gelip çocuk istiyorum ben diyebilir. Öyle olursa ve benim için artık çok geç olursa ne yaparız dediğimde o zaman da belki evlat ediniriz veya farklı şekilde bu isteğimizi gidermeye çalışırız diyor. Evlat edinmenin çok daha zor ve çok daha özveri isteyen bir görev olduğunun farkındayım. Bunu kendisine de anlattım.
Böyle bir cevap okuduğuma ne kadar sevindim anlatamam :) Çok teşekkürler ve tebrikler öncelikle. Umarım sağlıkla kucağınıza alırsınız. Her normal insan gibi benim de çocuk sahibi olma konusunda endişelerim var, ama bunların o çocuğa önem vermekten kaynaklandığını düşünüyorum. Terapistinizden memnun kalmışsınız, bana ismini iletme şansınız olabilir mi? Eşim de terapiye gitmeye olumlu bakıyor, sanırım artık daha fazla uzatmadan bu yolu denememiz gerekiyor.Evlenmeden önce herkes kaç çocuk yapalım evlenince tarzı muhabbetlere girmiyor ki ? Konu sahibinin aklına gelmemiş olabilir. Ama eş bu kadar ciddi bir şekilde çocuk istemeyen biriyse bu bir karardır ve evlenmeden önce kesinlikle eş adayı ile paylaşılması gerekir. Ayrıca herkes tabiki anne baba olmak zorunda değil bu bir tercihtir ama paylaşılması gerekir Tekrar söylüyorum binlerce insan sağlık problemi yüzünden anne baba olamıyor. O ayrı. İyi günde kotu günde bu yüzden diyoruz. Ama keyfi bi şekilde bu kararı almak çok yanlış. Çünkü konu sahibi ne kadar istiyor
Sonuç alan biri var mı demişsin ben varım
benim de eşim istemiyodu ama hep söylüyodu sonradan duymadım yani ben ameliyat geçirdim ve tek yumurtalığımı kaybettim o zaman dank etti ve artık istiyorum istemiyorsan boşanalım dedim kavga, kıyamet, depresyon eşime söylediğim tek bişey vardı bir gün anne olamazsam seni asla affetmem dedim anne olmak her kadının hayalidir ve biz en sonunda psikologa gitmeyi denedik ben telefonda konuştum bana senin gelmene gerek yok normal şeyler istiyo ve bekliyosun eşin gelsin dedi çoookkk faydasını gördük bi kere neden istemediğini bulduk ve bunu aşmasını sağladık istiyorum hazırım dediğinde de artık korunmayı bıraktık ve hamile olduğumu öğrendiğinde üzülecek diye çok korkmuştum ama çok sevindi psikologumuz hamile olduğumu öğrenip aradığında telefonda ağlaşmıştık böyle bir mutlulukta onun payı gerçekten fazlaydı allah bin kere razı olsun, sen eğer gerçekten istiyorsan yardım alın yaşın 35 ve geç kalma lütfen mutlaka sen de kararsızsan zamana bırakınSonuç alan biri var mı demişsin ben varım
benim de eşim istemiyodu ama hep söylüyodu sonradan duymadım yani ben ameliyat geçirdim ve tek yumurtalığımı kaybettim o zaman dank etti ve artık istiyorum istemiyorsan boşanalım dedim kavga, kıyamet, depresyon eşime söylediğim tek bişey vardı bir gün anne olamazsam seni asla affetmem dedim anne olmak her kadının hayalidir ve biz en sonunda psikologa gitmeyi denedik ben telefonda konuştum bana senin gelmene gerek yok normal şeyler istiyo ve bekliyosun eşin gelsin dedi çoookkk faydasını gördük bi kere neden istemediğini bulduk ve bunu aşmasını sağladık istiyorum hazırım dediğinde de artık korunmayı bıraktık ve hamile olduğumu öğrendiğinde üzülecek diye çok korkmuştum ama çok sevindi psikologumuz hamile olduğumu öğrenip aradığında telefonda ağlaşmıştık böyle bir mutlulukta onun payı gerçekten fazlaydı allah bin kere razı olsun, sen eğer gerçekten istiyorsan yardım alın yaşın 35 ve geç kalma lütfen mutlaka sen de kararsızsan zamana bırakın
O istemiyor, siz istiyorsunuz.
Büyük bir anlaşmazlık bu, ikinizden biri bu isteğinden feragat etmediği sürece evlilik yürümez.
Yürüse bile hayatında hep pişmanlık yaşanabilir.
Onunki ya da sizinki doğru demiyorum, bu insanın tüm hayatını etkileyecek bir karar ve baskıyla ikinizden birinin arzusundan vazgeçmesi ise çok büyük haksızlık değil mi...
Dediğiniz gibi onun çocuk sahibi olmak istememesi ne kadar doğalsa, benim istemem de o kadar doğal. Ben de sevdiğim adamdan çocuğum olmasını istiyorum, dolayısıyla bu uğurda elimden geleni yapmaya çalışıyorum.Neden israr ediyorsunuz ki? Siz cocugu ne kadar istiyorsaniz esiniz de o kadar istemiyor.
Bunu yaşayan insanlar da gördüm etrafımda. Bu konuyu yazmadan önce benzer yazıları okudum. Önce jinekoloğa gidip rezervimi kontrol ettireceğim. Bir yandan yumurta dondurma konusunu biraz daha araştıracağım. Bir yandan da terapiyi deneyeceğim. Elimden gelen şimdilik bunlar. Umarım bir tanesi işe yarar bir sonuç doğurur.Esimin arkadas grubundan bir cift vardi.Sizden farkli olarak ikisi de cocuk istemiyorlardi.Hayatlari boyu istemiyorlardi.Simdi 40 yasinda ya da 38 39 falandir ikisi de ,cocuk istemeye basladilar.Ama bu sefer de olmuyor.Tup bebek denemesine baslamislardi.Hayat cok degisik ...Cocuk evet coook ciddi bir hayat sorumlulugu ama bakis acisi iste istemek ya da istememek mantikli ya da mantiksiz diyemiyosun .Hele de esler arasindaki farkli beklenti isteyen tarafi bunalima surukler.Terapiye sicak bakiyorsa esiniz deneyin muhakkak.
Son söylediğinizi ima ettim kendisine, bu sefer seni üzen kişi olmak istemem sen karar ver ne yapmamız gerektiğine diyor. Bu yanıtın da üzerine gitmek istemiyorum, çünkü bu tarz kavgalarda söylenen sözler sonra geri dönülemeyecek noktalara taşıyabiliyor insanları.Şöyle diyeyim çocuk istemeyen erkek sayısı etrafımda o kadar çok ki, 30larının başında da tanıyorum 35lik de 28lik de. Sebepler gördüğüm kadarıyla 2 şekilde:
- Kötüleşen dünya koşullarına çocuk getirmemek
- Rahatını bozmamak, hayatından memnun olmak, çocuk ihtiyacı duymamak
En çok 1 numaralı sebebi görüyorum, 2 numarayı az sayıda gördüm diyebilirim. Son cümlenize de katılıyorum, artık sırtımda taş taşıyayım ailemi geçindireyim erkeği veya çocuklarıma kol kanat gereyim aile babası erkeği tipleri maalesef ortada yok, rahatını bozmak istemeyen acaip tipler var onların yerine. Bilemedim yani bence aile olmak güzel şey, bana da bir çocuğumuz olsun diyen tek erkek tanıdım o da boğa burcu evcimen ve duygusal bir erkekti. Açıkçası sizin durumda ne yapılır bilemedim, güzelce konuşsanız tekrar anne olmazsam olmaz çok önemli boşanmayı bile düşünürüm deseniz?
Kesinlikle katılıyorum :) ben konuyu mantıklı şekilde konuştukça köşeye sıkışıp saçmalamaya başlıyor sanırım :)Burda saçmalamış bence, zaten evlisiniz 45 yaşına kadar beklemenin ne mantığı var, şimdi vakti/enerjisi yokken 45te olmayacak ki. Ayrıca siz çocuk sahibi olamayacaksınız. Bu söyledikleri kusura bakmasın ama çok saçma ve dangalakça. Adamın kafa milyon bana kalırsa.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?