Eşim çocuk istemiyor

elif ceren2 .!.:

Açılın, yıllar sonra konu sahibi geri döndü :) Üyeliğim iptal olmuş o yüzden ismimi aynı şekilde alamadım. Geriye dönüp tek tek okudum her yazıyı. Öncelikle teşekkürler ilginize. Hala burayı takip eden varsa bizdeki gelişmeleri özetliyorum. Bu yazıyo yazdıktan sonra hatırladığım kadarıyla her gün girip bakmak beni moral olarak düşürmüştü. (Ayrıl diyenler, bencil sensin diyenler, vs) Kimseye neden öyle yazdın demiyorum, herkes istediği yorumu yapmakta özgür. Ben de konudan biraz uzaklaşmak istemiştim. Öncelikle terapiye başlamadık, bence bu yine hataydı. Konu ara ara gündeme gelip uzunca süreler rafa kalktı. Bu arada o güzel işlerimizi bırakıp eşimle yurt dışına taşındık. Burada daha güzel işlerimiz oldu, evimizi de aldık. Çocuk mevzusu bu sürede hiiiç açılmadı çünkü ben işin peşini bıraktım. Her ay hormonların da etkisiyle 1-2 ağlama krizi yaşadım ama belli etmemeye çalıştım. Bir yandan içim kan ağlarken eşimi bırakamayacağıma karar verdim. Taaa ki bu yaz tatilde harika vakit geçirirken alakasız bir kavga esnasında eşimin konuyu çocuk meselesine getirmesine kadar! Benim hep bu konuda kendisini iğnelediğimi vs söyledi ben de öyle bir şey yok dedim ama belki de istemeden yapıyordum, gerçekten bilmiyorum. Neyse ben de en son ne düşüncede oldugunu sordum, sanki olumlu sinyal alıyor gibi hissettiğimi söyledim. O da hiç öyle bir durum olmadığını, düşüncelerinin aynı olduğunu söyledi. Ben de o zaman ben de artık kendisine olan sevgimin bitmesi için her gün dua edeceğimi, bu duruma kendimi alıştırınca da kendi yoluma bakacağımı söyledim. Baya kavga gürültü, aradan 1 ay geçti ben hala ruh gibi dolaşıyordum tabi her an aklımda bu düşünce var. Sonra bir gün kendisi yine damdan düşer gibi gelip, benim farklı şekilde mutlu olamayacağımı anladığını, eğer bu kadar istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Ayrıca şu andan daha mutlu olmayacağımızı düşündüğünü de ekledi. Ben şaşkınlıktan sevinemedim bile, sadece beni çok mutlu ettiğini söyledim. Ama önce vitamine başlamam lazım zaten 3 ay yapamayız dedim. Folik asite başladım bu arada mevzuyu da pek açmadım. Dün kendisine ilacımın bittiğini söyledim. Hala kendisinin aynı düşüncede olduğunu, şu andan daha mutlu olamayacağımızı, kendisini maddi-manevi hazır hissetmediğini, ama ben istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Bu yanıtın nahoşluğu dünden beri beni düşündürüyor, bugun tüm gün ağlamamak için zor tuttum kendimi. Ama artık gurur yapıp kavga etmeyeceğim, denemelere başladıktan sonra hemen de olmayacağını düşünüyorum zaten. Bu durumda olöayacak korkusundan kendisinin tavrı da değişir gibi geliyor. Kafamda da hala kendisinin gelecekte tavrı ne olur diye binbir düşünce var. O yüzden buraya gelip konuya bakmak istedim, yazılanları görünce de son durumu aktarmak istedim. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

elif ceren2 .!.:

Açılın, yıllar sonra konu sahibi geri döndü :) Üyeliğim iptal olmuş o yüzden ismimi aynı şekilde alamadım. Geriye dönüp tek tek okudum her yazıyı. Öncelikle teşekkürler ilginize. Hala burayı takip eden varsa bizdeki gelişmeleri özetliyorum. Bu yazıyo yazdıktan sonra hatırladığım kadarıyla her gün girip bakmak beni moral olarak düşürmüştü. (Ayrıl diyenler, bencil sensin diyenler, vs) Kimseye neden öyle yazdın demiyorum, herkes istediği yorumu yapmakta özgür. Ben de konudan biraz uzaklaşmak istemiştim. Öncelikle terapiye başlamadık, bence bu yine hataydı. Konu ara ara gündeme gelip uzunca süreler rafa kalktı. Bu arada o güzel işlerimizi bırakıp eşimle yurt dışına taşındık. Burada daha güzel işlerimiz oldu, evimizi de aldık. Çocuk mevzusu bu sürede hiiiç açılmadı çünkü ben işin peşini bıraktım. Her ay hormonların da etkisiyle 1-2 ağlama krizi yaşadım ama belli etmemeye çalıştım. Bir yandan içim kan ağlarken eşimi bırakamayacağıma karar verdim. Taaa ki bu yaz tatilde harika vakit geçirirken alakasız bir kavga esnasında eşimin konuyu çocuk meselesine getirmesine kadar! Benim hep bu konuda kendisini iğnelediğimi vs söyledi ben de öyle bir şey yok dedim ama belki de istemeden yapıyordum, gerçekten bilmiyorum. Neyse ben de en son ne düşüncede oldugunu sordum, sanki olumlu sinyal alıyor gibi hissettiğimi söyledim. O da hiç öyle bir durum olmadığını, düşüncelerinin aynı olduğunu söyledi. Ben de o zaman ben de artık kendisine olan sevgimin bitmesi için her gün dua edeceğimi, bu duruma kendimi alıştırınca da kendi yoluma bakacağımı söyledim. Baya kavga gürültü, aradan 1 ay geçti ben hala ruh gibi dolaşıyordum tabi her an aklımda bu düşünce var. Sonra bir gün kendisi yine damdan düşer gibi gelip, benim farklı şekilde mutlu olamayacağımı anladığını, eğer bu kadar istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Ayrıca şu andan daha mutlu olmayacağımızı düşündüğünü de ekledi. Ben şaşkınlıktan sevinemedim bile, sadece beni çok mutlu ettiğini söyledim. Ama önce vitamine başlamam lazım zaten 3 ay yapamayız dedim. Folik asite başladım bu arada mevzuyu da pek açmadım. Dün kendisine ilacımın bittiğini söyledim. Hala kendisinin aynı düşüncede olduğunu, şu andan daha mutlu olamayacağımızı, kendisini maddi-manevi hazır hissetmediğini, ama ben istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Bu yanıtın nahoşluğu dünden beri beni düşündürüyor, bugun tüm gün ağlamamak için zor tuttum kendimi. Ama artık gurur yapıp kavga etmeyeceğim, denemelere başladıktan sonra hemen de olmayacağını düşünüyorum zaten. Bu durumda olöayacak korkusundan kendisinin tavrı da değişir gibi geliyor. Kafamda da hala kendisinin gelecekte tavrı ne olur diye binbir düşünce var. O yüzden buraya gelip konuya bakmak istedim, yazılanları görünce de son durumu aktarmak istedim. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

elif ceren2 .!.:

Açılın, yıllar sonra konu sahibi geri döndü :) Üyeliğim iptal olmuş o yüzden ismimi aynı şekilde alamadım. Geriye dönüp tek tek okudum her yazıyı. Öncelikle teşekkürler ilginize. Hala burayı takip eden varsa bizdeki gelişmeleri özetliyorum. Bu yazıyo yazdıktan sonra hatırladığım kadarıyla her gün girip bakmak beni moral olarak düşürmüştü. (Ayrıl diyenler, bencil sensin diyenler, vs) Kimseye neden öyle yazdın demiyorum, herkes istediği yorumu yapmakta özgür. Ben de konudan biraz uzaklaşmak istemiştim. Öncelikle terapiye başlamadık, bence bu yine hataydı. Konu ara ara gündeme gelip uzunca süreler rafa kalktı. Bu arada o güzel işlerimizi bırakıp eşimle yurt dışına taşındık. Burada daha güzel işlerimiz oldu, evimizi de aldık. Çocuk mevzusu bu sürede hiiiç açılmadı çünkü ben işin peşini bıraktım. Her ay hormonların da etkisiyle 1-2 ağlama krizi yaşadım ama belli etmemeye çalıştım. Bir yandan içim kan ağlarken eşimi bırakamayacağıma karar verdim. Taaa ki bu yaz tatilde harika vakit geçirirken alakasız bir kavga esnasında eşimin konuyu çocuk meselesine getirmesine kadar! Benim hep bu konuda kendisini iğnelediğimi vs söyledi ben de öyle bir şey yok dedim ama belki de istemeden yapıyordum, gerçekten bilmiyorum. Neyse ben de en son ne düşüncede oldugunu sordum, sanki olumlu sinyal alıyor gibi hissettiğimi söyledim. O da hiç öyle bir durum olmadığını, düşüncelerinin aynı olduğunu söyledi. Ben de o zaman ben de artık kendisine olan sevgimin bitmesi için her gün dua edeceğimi, bu duruma kendimi alıştırınca da kendi yoluma bakacağımı söyledim. Baya kavga gürültü, aradan 1 ay geçti ben hala ruh gibi dolaşıyordum tabi her an aklımda bu düşünce var. Sonra bir gün kendisi yine damdan düşer gibi gelip, benim farklı şekilde mutlu olamayacağımı anladığını, eğer bu kadar istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Ayrıca şu andan daha mutlu olmayacağımızı düşündüğünü de ekledi. Ben şaşkınlıktan sevinemedim bile, sadece beni çok mutlu ettiğini söyledim. Ama önce vitamine başlamam lazım zaten 3 ay yapamayız dedim. Folik asite başladım bu arada mevzuyu da pek açmadım. Dün kendisine ilacımın bittiğini söyledim. Hala kendisinin aynı düşüncede olduğunu, şu andan daha mutlu olamayacağımızı, kendisini maddi-manevi hazır hissetmediğini, ama ben istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Bu yanıtın nahoşluğu dünden beri beni düşündürüyor, bugun tüm gün ağlamamak için zor tuttum kendimi. Ama artık gurur yapıp kavga etmeyeceğim, denemelere başladıktan sonra hemen de olmayacağını düşünüyorum zaten. Bu durumda olöayacak korkusundan kendisinin tavrı da değişir gibi geliyor. Kafamda da hala kendisinin gelecekte tavrı ne olur diye binbir düşünce var. O yüzden buraya gelip konuya bakmak istedim, yazılanları görünce de son durumu aktarmak istedim. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

Kristialia .!.:

Aşırı dik bir adam gibi geldi bu tavırlar tripler beni soğuturdu açıkçası.

Genişletmek için tıkla...

Kristialia .!.:

Aşırı dik bir adam gibi geldi bu tavırlar tripler beni soğuturdu açıkçası.

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Bence de.kimbilir kadına ne sövüp sayıyor içinden? Belli ki 2 yalandan edebiyat parçalarım, insan gibi derdimi anlatıyor numarası yaparım, bir süre daha krizi idare eder diye düşündü.konu sahibi menopoza girene kadar kabullenmeyecek sanırım bu adamın düşüncesini.bazı insanlar kafasındaki hayatı zorla kendi hayatına uydurmaya çalışıyor.o koca bu koca değil koca kadınsın.kararını ona göre ver.

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

İlk yorumumu ılımlı yazmışım ama son mesajları okuyunca ben de bu durumu yapıyorum şimdi, adam soğuk mu uzak mı, acaip bir tip. Şu adamın peşine düşüp bir de ülke değiştirmiş konu sahibesi, ben asla yapmazdım şu adammla 5 dklık yola gitmezdim. Konu sahibesi boşanmalı, bu adamın boş egosunu daha fazla beslememelı. Hatta ben olsam şimdiden yeni bir erkek bakmaya başlardım, sonra da tekmeyi basardım böyleleri böylesini hak ediyor çünkü.

Genişletmek için tıkla...

elif ceren .!.:

Merhaba, 35 yaşındayım, 10 yıllık ilişki 7 yıllık evliliğimiz var. Eşimi çok seviyorum, her konuda anlaşıyoruz. İnanılmaz anlayışlı, beni hiç sıkmayan, eğlenceli, ev işlerinde ve kariyerimi sonuna kadar destekleyen biri. Ama çocuk istemiyor 3 yıl önce bendeki sinyalleri görüp kendiliğinden istemediğini söyledi. Önce çok şaşırdım, sonra üzüldüm, sinirlendim neden bana bunu baştan söylemedin diye. Sonra konu çıkmaza girince daha fazla üzülmemek adına ve o dönem kendimle ilgili başka konularla ilgilenmem gerektiği için konuyu şimdilik rafa kaldıralım dedim. Artık yaşım da ilerlediği için konuyu tekrar açtım. Kendisinde bu konuda bir adım ilerleme yok maalesef. Yine üzüntü, ağlama, kavga, depresyon dolu günler geçiriyoruz. Aile terapisini düşünüyoruz ama bir yandan da bu terapiler ilişkimizi yıpratır mı diye düşünmeden edemiyorum (Bunun bazı örneklerini duydum). Bu arada maddi anlamda sıkıntımız yok, ikimizin de işleri iyi. Neden istemediğini sorduğumda içinde böyle bir istek olmadığını, iş vs. nedeniyle kendisine bile zor vakit ayırdığını, çocuk sorumluluğunu alamayacağını söylüyor. Böyle bir nedenle aile terapisine giden ve sonuç alan biri varsa deneyimlerini öğrenmek isterim. Evliliğimi bitirmek istemiyorum, çünkü aramızdaki sevgi nedeniyle böyle bir şey olursa kesinlikle pişman olacağımı düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

elif ceren2 .!.:

Açılın, yıllar sonra konu sahibi geri döndü :) Üyeliğim iptal olmuş o yüzden ismimi aynı şekilde alamadım. Geriye dönüp tek tek okudum her yazıyı. Öncelikle teşekkürler ilginize. Hala burayı takip eden varsa bizdeki gelişmeleri özetliyorum. Bu yazıyo yazdıktan sonra hatırladığım kadarıyla her gün girip bakmak beni moral olarak düşürmüştü. (Ayrıl diyenler, bencil sensin diyenler, vs) Kimseye neden öyle yazdın demiyorum, herkes istediği yorumu yapmakta özgür. Ben de konudan biraz uzaklaşmak istemiştim. Öncelikle terapiye başlamadık, bence bu yine hataydı. Konu ara ara gündeme gelip uzunca süreler rafa kalktı. Bu arada o güzel işlerimizi bırakıp eşimle yurt dışına taşındık. Burada daha güzel işlerimiz oldu, evimizi de aldık. Çocuk mevzusu bu sürede hiiiç açılmadı çünkü ben işin peşini bıraktım. Her ay hormonların da etkisiyle 1-2 ağlama krizi yaşadım ama belli etmemeye çalıştım. Bir yandan içim kan ağlarken eşimi bırakamayacağıma karar verdim. Taaa ki bu yaz tatilde harika vakit geçirirken alakasız bir kavga esnasında eşimin konuyu çocuk meselesine getirmesine kadar! Benim hep bu konuda kendisini iğnelediğimi vs söyledi ben de öyle bir şey yok dedim ama belki de istemeden yapıyordum, gerçekten bilmiyorum. Neyse ben de en son ne düşüncede oldugunu sordum, sanki olumlu sinyal alıyor gibi hissettiğimi söyledim. O da hiç öyle bir durum olmadığını, düşüncelerinin aynı olduğunu söyledi. Ben de o zaman ben de artık kendisine olan sevgimin bitmesi için her gün dua edeceğimi, bu duruma kendimi alıştırınca da kendi yoluma bakacağımı söyledim. Baya kavga gürültü, aradan 1 ay geçti ben hala ruh gibi dolaşıyordum tabi her an aklımda bu düşünce var. Sonra bir gün kendisi yine damdan düşer gibi gelip, benim farklı şekilde mutlu olamayacağımı anladığını, eğer bu kadar istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Ayrıca şu andan daha mutlu olmayacağımızı düşündüğünü de ekledi. Ben şaşkınlıktan sevinemedim bile, sadece beni çok mutlu ettiğini söyledim. Ama önce vitamine başlamam lazım zaten 3 ay yapamayız dedim. Folik asite başladım bu arada mevzuyu da pek açmadım. Dün kendisine ilacımın bittiğini söyledim. Hala kendisinin aynı düşüncede olduğunu, şu andan daha mutlu olamayacağımızı, kendisini maddi-manevi hazır hissetmediğini, ama ben istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Bu yanıtın nahoşluğu dünden beri beni düşündürüyor, bugun tüm gün ağlamamak için zor tuttum kendimi. Ama artık gurur yapıp kavga etmeyeceğim, denemelere başladıktan sonra hemen de olmayacağını düşünüyorum zaten. Bu durumda olöayacak korkusundan kendisinin tavrı da değişir gibi geliyor. Kafamda da hala kendisinin gelecekte tavrı ne olur diye binbir düşünce var. O yüzden buraya gelip konuya bakmak istedim, yazılanları görünce de son durumu aktarmak istedim. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

Elenora_ .!.:

En azından eskiye göre yumuşama olduğu aşikar eşinizde
Zaten erkeklerin çoğunda ‘baba olmak’ diye bir gaye yoktur esas olan annelik güçlü bir duygu Siz onun bu tavırlarına çok takılıp düşünmeyin. Umarım en kısa zamanda hamilelik haberini yazarsınız buraya

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Bir de nasıl tatlı tatlı anlatıyorlar haa.ilk konu açtığı mesajı okudum da kıskanırsın resmen.gerçi buradaki butün ilişki konularında bu oluyor.

Genişletmek için tıkla...

Nazli Altin Oran .!.:

Tam tersi bi konu vardi burda. Kadin cocuk istemiyor ,esi cok istiyordu. Bence her insanda annelik ya da babalik icgudusu olmuyor, cinsiyetle alakasi yok. Bende de hic olmadi. Biolojik saat gelince olur dediler ama tik yok

Genişletmek için tıkla...