- 29 Ekim 2014
- 947
- 733
- 78
- 38
ben bu konuya taktım.
konu sahibesi eski konularınızdan alıntıladım bunları.
hep aynı şeyleri söyleyip duruyorsunuz.
sanırım şunu çıkarabiliriz yazdıklarınızdan.
1. ihtimal: siz bu adamı eziyet etmesine rağmen seviyorsunuz (stockholm sendromu)
2. ihtimal: belirttiğiniz gibi "bu adamdan boşanırsam bir daha evlenemem" korkusu
3. ihtimal: boşanırsam onlar kazanmış olacak, bu kavganın kazananı benden başkası olamaz saçmalığı
4. ihtimal: çok ciddi bir psikolojik sıkıntınız var. tedavi olmanız lazım.
aradım taradım bir tane akıllı mantıklı sebep bulamadım şu durumunuza.
Guc ve gururla tam tersini yapman gerekmiyor mu? Gucluysen tek basina kalmayi goze alabilirsin, gururluysanda onun hakeretlerine ve tavirlarina katlanmazsin. Insana hayati bu kadar zehir eden biriyle zorlamanin anlami hic yok bence. Calisiyorumda demissin, ne guzel iste. Boyle bi hayat gecmes, sagligindan olursun.güçlü olduğum ve gurumdan hasta olmak pahasına yürütmeye çalışıyorum
daha önceki konulardan da bilen bilir. evlendiğimden beri mutsuzum...kirada oturuyoruz ama gösteriş meraklısı...ailesi tarafından çok güzel sömürülüyoruz. sırf aileme yardım edemem diye ne çocuk ister ne bir borca girer...ben ne anladım bu evlilikten...keşke evlenmeseydim, keşke ailemle otursaydım çok mutlu ve huzurlu olurdum. kavgasız bir haftamız, huzurlu geçen bir günümüz yok...ne konuşur ne hatır sorar..ikimizde çalışıyoruz...sadece uzanır tv izler, herşeyi benden bekler...psikolojik sorunları olduğunu da düşünüyorum garip hareketleri var...seni doktora götüreyim derim, sen delisin sen git der...sen anormalsin der....sürekli tehdit ediyor. sen kimsin diye aşağılıyor. ben çocuğumuz olsun aile olalım diye evlendim dediğimde, sırf çocuk için evlenmek istediysen, evlenmeden de çocuk sahibi olabilirdin. ameliyatla tüp bebekle babasız da çocuk olurdu dedi. şok oldum. hep sineye çektim. topluma onunla çıkmaya dahi utanıyorum...nefret ediyorum. rabbim inşallah sesimi duyuyordur ya benim canımı alsın ya da onun...sürekli ağlaya sızlaya huzursuz ve mutsuz bir ömür
Ayrılmanız için birinin ölmesi mi gerekiyo?? İlginç bi mantıkdaha önceki konulardan da bilen bilir. evlendiğimden beri mutsuzum...kirada oturuyoruz ama gösteriş meraklısı...ailesi tarafından çok güzel sömürülüyoruz. sırf aileme yardım edemem diye ne çocuk ister ne bir borca girer...ben ne anladım bu evlilikten...keşke evlenmeseydim, keşke ailemle otursaydım çok mutlu ve huzurlu olurdum. kavgasız bir haftamız, huzurlu geçen bir günümüz yok...ne konuşur ne hatır sorar..ikimizde çalışıyoruz...sadece uzanır tv izler, herşeyi benden bekler...psikolojik sorunları olduğunu da düşünüyorum garip hareketleri var...seni doktora götüreyim derim, sen delisin sen git der...sen anormalsin der....sürekli tehdit ediyor. sen kimsin diye aşağılıyor. ben çocuğumuz olsun aile olalım diye evlendim dediğimde, sırf çocuk için evlenmek istediysen, evlenmeden de çocuk sahibi olabilirdin. ameliyatla tüp bebekle babasız da çocuk olurdu dedi. şok oldum. hep sineye çektim. topluma onunla çıkmaya dahi utanıyorum...nefret ediyorum. rabbim inşallah sesimi duyuyordur ya benim canımı alsın ya da onun...sürekli ağlaya sızlaya huzursuz ve mutsuz bir ömür
ya benim canımı alsın ya da onun...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?