- 23 Eylül 2023
- 1.847
- 12.051
Evladının anasını düşünmeyen adam sence çocuğuna ne kadar bir baba olabilir?
Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek.
Böyle bir şerefsizle evli olmayı kendine nasıl yedirebiliyorsun cidden? Düşüp löecek kıvama gelmişsin adam dönüp bakmamış bile, çocuğuna babalık zaten yok ama adam senin ahstalığındna faydalanıp bir de devleti kazıklamak istiyor??Adam düz şerefsiz, toplumda böyle insanlara yer yok konu açmana bile gerek yok ayrıl kaç.
Sürekli nereden bileyim o kadar hasta olduğunu diyip duruyor. Tamam anlamafın ben de kendimi anlayacak durumda değildim ama insan bir tedirgin olmaz mı bir ilgilenmez miBöyle bir şerefsizle evli olmayı kendine nasıl yedirebiliyorsun cidden? Düşüp löecek kıvama gelmişsin adam dönüp bakmamış bile, çocuğuna babalık zaten yok ama adam senin ahstalığındna faydalanıp bir de devleti kazıklamak istiyor??Adam düz şerefsiz, toplumda böyle insanlara yer yok konu açmana bile gerek yok ayrıl kaç.
Sanırım haklısınız.Evladının anasını düşünmeyen adam sence çocuğuna ne kadar bir baba olabilir?
Sürekli nereden bileyim o kadar hasta olduğunu diyip duruyor. Tamam anlamafın ben de kendimi anlayacak durumda değildim ama insan bir tedirgin olmaz mı bir ilgilenmez mi
Ayrilmaz bunca seye ragmen ayrilmamis hamileyken bile siddet gormesine ragmen kendi meslegi olmasina ragmen...
Kendinizi kandırmayın değer veren kişi eşinin başı ağrıdığı zaman bile üzerine titrer ki siz zaten perişan haldeymişsiniz teşhisi falan bir önemi yok. Millet regl oluyor da eşi/sevgilisi pervane oluyor siz kendinize bu kadar değeri mi çok görüyorsunuz?Acaba gerçekten haklı mı diyordum. Gerçekten çok hasta olduğumu anlamamıştır. Ama insan biraz endişelenir ya da der ki gece işgilenmezler zor olur sabah gidelim o da yok. Eminim ki evli diğer insanlar böyle değil.
boşan diyemem ama sende onun istediklerini yapma diyebilirim sağlık bu böyle söylenilmesi kötü bir durum sorumsuzluk neticesinde yani6 yıllık evliyim. Bir çocuğum var. Eşimle evliliğin ilk zamanlarından beri problemlerimix oluyor. İlk yıllar ben çalışmıyordum. Birkaç kere şiddet durumu oldu. Tokat atma koluma vurma gibi. Tabii ki ilk yaşadığımda mahfoldum. Evlenirken kimse böyle birşey başına gelebileceğini düşünmüyor. Ve hamileydim. Ağlarken nefesimin kesildiğini bilirim elim karnımda ağladığımı. Hamile olarak ayrılmaya cesaret edemedim. Hep çalışıp atanıp ayrılırım dedim. Ve gerçekten çalışıp kpss ile atandım. 3 yıldır çalışıyorum. Eşim maalsef şiddet göstermese bile son zamanlarda bazı durumlar canımı çok sıkıyor ve güvenemiyorum. Ayrılmak fikri hiç çıkmıyor ama cesaret de edemiyorum. Eşim sorumluluk almayan biri. Hazır çorba bile yapmaz. Dışarıdan yemeyi çok sever. Bir iş yapıcam dedi bununla ilgili masraf yaptı ortalama 60 70 bin gibi. Şu an hiçbir hareketlilik yok bir yıldır. Haftasonu öğlene kadar uyur banyo yapar yemek yer günü bitirir. Bir de yakın zamanda bir kronik rahatsızlığa yakalandım. Tip1 diyabet. Bir ay hep hasta gibiydim. Bir gece çok rahatsızlandım. Kustum sürekli. Gece tuvalete kaldırdım çocuğu beynimin içi sanki yer değiştiriyordu aynı anda kusuyordum ve ölüyorum sandım. Eşime acile gidelim dedim. Bağrındı bu saatte gidip kimi bulcaz diye birşey yapmaya mecalim olmadığı için o şekilde yattım sabah gittim. Ve şekerim 300 çıktı. Şeker koması geçirmişim. Ve ben o gün ölebilrdim. Felç geçirebilirdim. Şeker koması bunlara neden olabiliyor bildiğim kadarıyla. Ama eşim yanımda yoktu. Bu olayda sürekli bilmediğini savunuyor ama sonrasında da hastalığım teşhis alınca belki işimize yarar tayini kolay alırız dedi. Hiç üzülmedi bile. Tüm bunları düşününce bana iyi davransa bile. İçime dinmiyor. Bilmiyorum. Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek. En çok kafamı kurcalayan bu.
Sanırım haklısınız.
Amaan siz ne düşünüyorsunuz o düşünsün ya. Çocuğunu düşünen adam,adam gibi davranır. Karısına iyi davranır,evinin düzenini,huzurunu bozmaz. Sizin kadar düşünse böyle yapmazdı.Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek. En çok kafamı kurcalayan bu.
Lütfen çocuğunuzu, çocukları bahane etmeyin Allah aşkına ya6 yıllık evliyim. Bir çocuğum var. Eşimle evliliğin ilk zamanlarından beri problemlerimix oluyor. İlk yıllar ben çalışmıyordum. Birkaç kere şiddet durumu oldu. Tokat atma koluma vurma gibi. Tabii ki ilk yaşadığımda mahfoldum. Evlenirken kimse böyle birşey başına gelebileceğini düşünmüyor. Ve hamileydim. Ağlarken nefesimin kesildiğini bilirim elim karnımda ağladığımı. Hamile olarak ayrılmaya cesaret edemedim. Hep çalışıp atanıp ayrılırım dedim. Ve gerçekten çalışıp kpss ile atandım. 3 yıldır çalışıyorum. Eşim maalsef şiddet göstermese bile son zamanlarda bazı durumlar canımı çok sıkıyor ve güvenemiyorum. Ayrılmak fikri hiç çıkmıyor ama cesaret de edemiyorum. Eşim sorumluluk almayan biri. Hazır çorba bile yapmaz. Dışarıdan yemeyi çok sever. Bir iş yapıcam dedi bununla ilgili masraf yaptı ortalama 60 70 bin gibi. Şu an hiçbir hareketlilik yok bir yıldır. Haftasonu öğlene kadar uyur banyo yapar yemek yer günü bitirir. Bir de yakın zamanda bir kronik rahatsızlığa yakalandım. Tip1 diyabet. Bir ay hep hasta gibiydim. Bir gece çok rahatsızlandım. Kustum sürekli. Gece tuvalete kaldırdım çocuğu beynimin içi sanki yer değiştiriyordu aynı anda kusuyordum ve ölüyorum sandım. Eşime acile gidelim dedim. Bağrındı bu saatte gidip kimi bulcaz diye birşey yapmaya mecalim olmadığı için o şekilde yattım sabah gittim. Ve şekerim 300 çıktı. Şeker koması geçirmişim. Ve ben o gün ölebilrdim. Felç geçirebilirdim. Şeker koması bunlara neden olabiliyor bildiğim kadarıyla. Ama eşim yanımda yoktu. Bu olayda sürekli bilmediğini savunuyor ama sonrasında da hastalığım teşhis alınca belki işimize yarar tayini kolay alırız dedi. Hiç üzülmedi bile. Tüm bunları düşününce bana iyi davransa bile. İçime dinmiyor. Bilmiyorum. Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek. En çok kafamı kurcalayan bu.
Ne vergisi onu kacirmisimBen durustluge cok onem veren bir insanim kanka, dayak yemeyi kabul edecek kadar dussem bile herhalde vergi kacirmayi kabullenemezdim. Toplumdaki herkesten caliyorsun, cok buyuk bir serefsizlik.
Bilemez tabii, dr değilse nerden bilsin?Sürekli nereden bileyim o kadar hasta olduğunu diyip duruyor. Tamam anlamafın ben de kendimi anlayacak durumda değildim ama insan bir tedirgin olmaz mı bir ilgilenmez mi
Kadına hastalığı için engelli raporu aldırıp vergisiz araç alma planı yapıyor koca olacak şerefsiz.Ne vergisi onu kacirmisim
Merhaba, öncelikle siz önce çocuğunu düşünen, ilk sıraya onu koyan güçlü bir annesiniz. Ve bu kadar güçlü bir kadın bence her şeyin üstesinden gelebilir. Ben babasız büyüdüm ve babamın anneme şiddet uygulamasını izleyerek mi büyümek mi yoksa babasız büyümek mi diye sorsalar yine babasız büyümeyi tercih ederdim. Anneler çocukları için çok kıymetli ve annemize zarar veren babamız da olsa ister istemez travmalar yaşıyoruz. Bir sürü güçlü kadın çocuğunu tek başına aslanlar gibi büyütüyor.6 yıllık evliyim. Bir çocuğum var. Eşimle evliliğin ilk zamanlarından beri problemlerimix oluyor. İlk yıllar ben çalışmıyordum. Birkaç kere şiddet durumu oldu. Tokat atma koluma vurma gibi. Tabii ki ilk yaşadığımda mahfoldum. Evlenirken kimse böyle birşey başına gelebileceğini düşünmüyor. Ve hamileydim. Ağlarken nefesimin kesildiğini bilirim elim karnımda ağladığımı. Hamile olarak ayrılmaya cesaret edemedim. Hep çalışıp atanıp ayrılırım dedim. Ve gerçekten çalışıp kpss ile atandım. 3 yıldır çalışıyorum. Eşim maalsef şiddet göstermese bile son zamanlarda bazı durumlar canımı çok sıkıyor ve güvenemiyorum. Ayrılmak fikri hiç çıkmıyor ama cesaret de edemiyorum. Eşim sorumluluk almayan biri. Hazır çorba bile yapmaz. Dışarıdan yemeyi çok sever. Bir iş yapıcam dedi bununla ilgili masraf yaptı ortalama 60 70 bin gibi. Şu an hiçbir hareketlilik yok bir yıldır. Haftasonu öğlene kadar uyur banyo yapar yemek yer günü bitirir. Bir de yakın zamanda bir kronik rahatsızlığa yakalandım. Tip1 diyabet. Bir ay hep hasta gibiydim. Bir gece çok rahatsızlandım. Kustum sürekli. Gece tuvalete kaldırdım çocuğu beynimin içi sanki yer değiştiriyordu aynı anda kusuyordum ve ölüyorum sandım. Eşime acile gidelim dedim. Bağrındı bu saatte gidip kimi bulcaz diye birşey yapmaya mecalim olmadığı için o şekilde yattım sabah gittim. Ve şekerim 300 çıktı. Şeker koması geçirmişim. Ve ben o gün ölebilrdim. Felç geçirebilirdim. Şeker koması bunlara neden olabiliyor bildiğim kadarıyla. Ama eşim yanımda yoktu. Bu olayda sürekli bilmediğini savunuyor ama sonrasında da hastalığım teşhis alınca belki işimize yarar tayini kolay alırız dedi. Hiç üzülmedi bile. Tüm bunları düşününce bana iyi davransa bile. İçime dinmiyor. Bilmiyorum. Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek. En çok kafamı kurcalayan bu.