6 yıllık evliyim. Bir çocuğum var. Eşimle evliliğin ilk zamanlarından beri problemlerimix oluyor. İlk yıllar ben çalışmıyordum. Birkaç kere şiddet durumu oldu. Tokat atma koluma vurma gibi. Tabii ki ilk yaşadığımda mahfoldum. Evlenirken kimse böyle birşey başına gelebileceğini düşünmüyor. Ve hamileydim. Ağlarken nefesimin kesildiğini bilirim elim karnımda ağladığımı. Hamile olarak ayrılmaya cesaret edemedim. Hep çalışıp atanıp ayrılırım dedim. Ve gerçekten çalışıp kpss ile atandım. 3 yıldır çalışıyorum. Eşim maalsef şiddet göstermese bile son zamanlarda bazı durumlar canımı çok sıkıyor ve güvenemiyorum. Ayrılmak fikri hiç çıkmıyor ama cesaret de edemiyorum. Eşim sorumluluk almayan biri. Hazır çorba bile yapmaz. Dışarıdan yemeyi çok sever. Bir iş yapıcam dedi bununla ilgili masraf yaptı ortalama 60 70 bin gibi. Şu an hiçbir hareketlilik yok bir yıldır. Haftasonu öğlene kadar uyur banyo yapar yemek yer günü bitirir. Bir de yakın zamanda bir kronik rahatsızlığa yakalandım. Tip1 diyabet. Bir ay hep hasta gibiydim. Bir gece çok rahatsızlandım. Kustum sürekli. Gece tuvalete kaldırdım çocuğu beynimin içi sanki yer değiştiriyordu aynı anda kusuyordum ve ölüyorum sandım. Eşime acile gidelim dedim. Bağrındı bu saatte gidip kimi bulcaz diye birşey yapmaya mecalim olmadığı için o şekilde yattım sabah gittim. Ve şekerim 300 çıktı. Şeker koması geçirmişim. Ve ben o gün ölebilrdim. Felç geçirebilirdim. Şeker koması bunlara neden olabiliyor bildiğim kadarıyla. Ama eşim yanımda yoktu. Bu olayda sürekli bilmediğini savunuyor ama sonrasında da hastalığım teşhis alınca belki işimize yarar tayini kolay alırız dedi. Hiç üzülmedi bile. Tüm bunları düşününce bana iyi davransa bile. İçime dinmiyor. Bilmiyorum. Ayrılırsam memleketlerimiz uzak çocuğunu her zaman göremiycek. En çok kafamı kurcalayan bu.