Arkadaslar esime karsi iyice doldum. Surekli ic sesimle ona sitem ederken buluyorum kendimi ama konusmak istemiyorum. Iyice icime kapandim.
Oldukca baskin bir karakteri var. Bense herkes tarafindan naif olarak nitelendirilen bir insanim. Duygusalim.
Isterim ki bir sikintim oldugu zaman esime acilayim ama ne zaman boyle bir girisimde bulunsam ya daha konusmanin baslarinda sozumu keser, alakasiz bir sey soyleyerek tum modumu dusurur, devam edesim gelmez; ya da olur da biraz daha dinlerse ki bu cok nadir olur, abarttigimi, bos yere dert ettigimi soyler.
Eger ikimiz hakkinda bir sey konusacaksam da daima bastirir, benim sorunum kucucuk kalir, onun sorunlari daha onemlidir.
Su dunyada yuregimi esime acamayacaksam, dertlendigimde benimle dertlenmeyecekse es olmanin ne anlami var?
Sorunumuzun ikinci ayagi da maddi. Kendimi maddi manevi huzurlu hissetmiyorum. Esimin ortalama bir maasi var. Guzel yonetilse hayli hayli yeter ama esim lukse duskun. Bir sey alacaksa en iyisi olsun ister. Benden cok markali ayakkabilari, kiyafetleri vs vardir.
Ben kart siskin, cocugun su ihtiyaci var vs diye hep kendimi ertelerim. Nakit yok diye ne varsa onu pisiririm. Zorunlu ihtiyaclari bile olabildigince idare etmeye calisirim. Bi bakarim bilmem ne marka ayakkabi almis, mont almis, spor kiyafeti almis.
Maas alinca ivir zivir dunya harcama yapar, ayin son gunleri 50 tlnin hesabini yapariz.
Ben arkadaslarim defalarca cagirir, dugun olur, bebek gorme olur para yok diye bahane bulurum, mahcup kalirim, esim parasi olmasa da annesinden alir spor salonu aidatini oder.
Bana ozel harcamalarim icin para birakmaz. Nadiren 50-100 biraktigi zamanlarda da bakarim ki market alisverisi yapilacak para yok, mecburen onu kullanirim, bana sira gelmez.
Dirdirci degilim, yapimda yok. Bir kere soylerim, insan olan anlamaz mi? Illa sabah aksam basini mi yemem lazim? Ihtiyacin varsa neden soylemiyorsun diyor. Parasi olmadigini bile bile ne soyleyeyim? Gormuyor mu durumu? 2 senedir 1 ayakkabi ve bir dis kiyafet aldim. Su an her seyim eskidi. Gormuyor mu?
Calis diyecek arkadaslar icin soyleyeyim, ufak bebegim var, bakacak kimsem yok. Iki sene oncesine kadar calisiyordum.
Bir sey desem kari kizla mi yedim, ickim mi var gibi bayagi bi konusma halini aliyor. Ben de konusarak basedemedigim icin giderek daha cok susmayi tercih ettim.
Sozde cok seviyor ama sevmek boyle mi olur?
Oldukca baskin bir karakteri var. Bense herkes tarafindan naif olarak nitelendirilen bir insanim. Duygusalim.
Isterim ki bir sikintim oldugu zaman esime acilayim ama ne zaman boyle bir girisimde bulunsam ya daha konusmanin baslarinda sozumu keser, alakasiz bir sey soyleyerek tum modumu dusurur, devam edesim gelmez; ya da olur da biraz daha dinlerse ki bu cok nadir olur, abarttigimi, bos yere dert ettigimi soyler.
Eger ikimiz hakkinda bir sey konusacaksam da daima bastirir, benim sorunum kucucuk kalir, onun sorunlari daha onemlidir.
Su dunyada yuregimi esime acamayacaksam, dertlendigimde benimle dertlenmeyecekse es olmanin ne anlami var?
Sorunumuzun ikinci ayagi da maddi. Kendimi maddi manevi huzurlu hissetmiyorum. Esimin ortalama bir maasi var. Guzel yonetilse hayli hayli yeter ama esim lukse duskun. Bir sey alacaksa en iyisi olsun ister. Benden cok markali ayakkabilari, kiyafetleri vs vardir.
Ben kart siskin, cocugun su ihtiyaci var vs diye hep kendimi ertelerim. Nakit yok diye ne varsa onu pisiririm. Zorunlu ihtiyaclari bile olabildigince idare etmeye calisirim. Bi bakarim bilmem ne marka ayakkabi almis, mont almis, spor kiyafeti almis.
Maas alinca ivir zivir dunya harcama yapar, ayin son gunleri 50 tlnin hesabini yapariz.
Ben arkadaslarim defalarca cagirir, dugun olur, bebek gorme olur para yok diye bahane bulurum, mahcup kalirim, esim parasi olmasa da annesinden alir spor salonu aidatini oder.
Bana ozel harcamalarim icin para birakmaz. Nadiren 50-100 biraktigi zamanlarda da bakarim ki market alisverisi yapilacak para yok, mecburen onu kullanirim, bana sira gelmez.
Dirdirci degilim, yapimda yok. Bir kere soylerim, insan olan anlamaz mi? Illa sabah aksam basini mi yemem lazim? Ihtiyacin varsa neden soylemiyorsun diyor. Parasi olmadigini bile bile ne soyleyeyim? Gormuyor mu durumu? 2 senedir 1 ayakkabi ve bir dis kiyafet aldim. Su an her seyim eskidi. Gormuyor mu?
Calis diyecek arkadaslar icin soyleyeyim, ufak bebegim var, bakacak kimsem yok. Iki sene oncesine kadar calisiyordum.
Bir sey desem kari kizla mi yedim, ickim mi var gibi bayagi bi konusma halini aliyor. Ben de konusarak basedemedigim icin giderek daha cok susmayi tercih ettim.
Sozde cok seviyor ama sevmek boyle mi olur?