Bebek hayatina anlam katabilir,doğrudur ama bunun için tedaviyi şart koşun bence
Bebek hayatina anlam katabilir,doğrudur ama bunun için tedaviyi şart koşun benceHanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Böyle ağladığı zaman siz de gaza gelip onun için ağlasanız sert çıkmadan, o an ikna olabilir. İyiliği için hatta abisi için gibi güzel laflar söylerseniz kıvama gelebilir.Boşanmak gibi bir düşüncem yok dediğiniz gibi iyi günler olduğu gibi böyle kötü günler için de söz verdik. Aile büyüklerine kadar herkes konuştu anlattı herkese çıkıştığı için artık insanlar da yaklaşmaya bir şey söylemeye çekinir oldu.
Acı bir şekilde öldü ve bu durum eşimin gözü önünde yaşandı her anına kadar. Genelde öfkeli, gergin ve abisinin adını yaşatmak için yardımlar yapıyor kendini buna adadı çok katlanamadığında da sadece benim yanımda ağlıyor ve özlemini dile getiriyor.
Haklısınız çocuk doğar doğmaz acıyı paylaşma misyonu ile doğuyor. Küçük bir bedenin ve taze bir psikolojinin yapabileceği birşey değil. Bahsettiğim konu ise aile diziminde geçen ana konulardan birisidir . Örnek olarak mesela Hande ercelin minik yeğenine kanserden vefat eden anaannesinin ismini verdiler ve zavallı yavrucak bebek yaşta kanser illeti ile uğraştı. İsim ile aktarılan ve devam eden hayat kaderleri var .Orasi ne kadar dogru bilmiyorum, ama insanlar cocuklari daha dogmadan bir aciya ortak etmemeli. Her cocuk mutlu büyümeyi hak ediyor. Babasinin bozuk psikolojisini düzeltme araci olarak degil. Adamin psikolojisi bozuk oldugunu yargilamiyorum. Bende eskiden depresyon ve panik atak tedavisi gördüm. Simdi anneyim ve iyiki önce tedavimi tamamlayip öyle anne oldum diyorum. Ebeveyn olmak saglam ve yapici bir psikolojisini gerektiriyor.
Ve zamanla konu sahibi de negatif etkilenecek. Huzur olmayan ortamda, esin veya en yakinlarin depresif halleri insani co-depresyona sürekliyebiliyor. O yüzden kendi sagligini da korumak zorunda
Benim de abim var gerçekten bu durumun düşüncesi ihtimali bile çok acı veriyor insanaÖmür boyu aklından cıkmaz sadece acısı zamanla biraz hafifler, empati yaptım ben yataktan dahi cıkamazdım, psikologa gidip ilaç alması lazım, böyle kardeşini depremde enkazda kaybeden bi tanıdık ilaç kullanıyor hayatına devam ediyor gülüp eğleniyor içi tabikide kan kusuyor ama ilaçlarla iyi gözüküyor
3 yıl süren ölüm acısı olmaz. Aklına gelir bi için sızlar, özlersin, ama 3 yıl yas tutamazsın. Bu normal değil.Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Aynen dediğiniz gibi oluyor aslında bende dayanamıyorum birlikte ağlıyoruz, kimseyi düşünmüyorsan kendini düşünmüyorsan annen için abin için bari en azından diyorum. Annesi de bir evlat acısından sonra sadece eşimin mutluluğuna iyiliğine sağlığına odaklanmış durumdaBöyle ağladığı zaman siz de gaza gelip onun için ağlasanız sert çıkmadan, o an ikna olabilir. İyiliği için hatta abisi için gibi güzel laflar söylerseniz kıvama gelebilir.
Ara ara erkek olursa ismini vermeyi de dile getiriyor bende pek onaylamıyorum ama henüz tam anlamıyla istemiyorum diyebilmiş değilimHaklısınız çocuk doğar doğmaz acıyı paylaşma misyonu ile doğuyor. Küçük bir bedenin ve taze bir psikolojinin yapabileceği birşey değil. Bahsettiğim konu ise aile diziminde geçen ana konulardan birisidir . Örnek olarak mesela Hande ercelin minik yeğenine kanserden vefat eden anaannesinin ismini verdiler ve zavallı yavrucak bebek yaşta kanser illeti ile uğraştı. İsim ile aktarılan ve devam eden hayat kaderleri var .
Kesinlikle izin vermeyin. Benim dediğim konuyu araştırın lutfen aile büyüklerinin ismini vermek biraz tehlikeli bir işAra ara erkek olursa ismini vermeyi de dile getiriyor bende pek onaylamıyorum ama henüz tam anlamıyla istemiyorum diyebilmiş değilim
Mutlaka araştıracağım çok teşekkür ederimKesinlikle izin vermeyin. Benim dediğim konuyu araştırın lutfen aile büyüklerinin ismini vermek biraz tehlikeli bir iş
Hayır tabi ki o çocuğu gören herkes ah vah çekecek. Çocuğa yazık ister mi böyle feci şekilde ölmüş birinin adıyla anılmak? İnsanlar çocuğunuza bakınca önce çocuğunuzu görmeyecek ve bu onun hayatını çok çok kötü etkileyecek.Ara ara erkek olursa ismini vermeyi de dile getiriyor bende pek onaylamıyorum ama henüz tam anlamıyla istemiyorum diyebilmiş değilim
Evet bebek olunca yetmeyedebilir şu an ona iyi gelecek gibi geliyor ama içindeki boşluğu doldurmayadabilir ihtimaller üzerine de böyle bir sorumluluğun altına hazır olmadan girmek hiç doğru gelmiyorYa bebek yetmezse? Kız olur yada erkek olunca ismini koymak ister siz istemezsiniz zorla koyar
Eşiniz kendisini toparlamamiş bence bebek duşunmeyin.Çocuk babasinin davranişlarindan etkilenecek belki onunda piskolojisi bozulacak yani.Tamam çocuk neşe kaynagidir geldigi evi canlandirir daha mutlu yapar ama boyle bir ortamda degilki.Abisinin ismini yaşata bilir ama acisini o çoçuga aktaracaksa olmaz.Şu isim olaylarini aslinda asla sevmiyorum ama çogu insanlar koyuyor.Maalesef hayat devam ediyor sevdiklerimizi kayb etsekde digerleri için yaşamamiz lazim eṣinize profesyonel destek şart.Umarim yakinda kendine gelir aslinda yaşiniz tam çoçuk zamani.Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Aslında dediğiniz gibi tam yaşımızdayız bende öyle düşünüyorum ama maalesef herkesin sınavı farklı bizde böyle sınanıyoruz diğer konulara odaklanma şansımız olmuyorEşiniz kendisini toparlamamiş bence bebek duşunmeyin.Çocuk babasinin davranişlarindan etkilenecek belki onunda piskolojisi bozulacak yani.Tamam çocuk neşe kaynagidir geldigi evi canlandirir daha mutlu yapar ama boyle bir ortamda degilki.Abisinin ismini yaşata bilir ama acisini o çoçuga aktaracaksa olmaz.Şu isim olaylarini aslinda asla sevmiyorum ama çogu insanlar koyuyor.Maalesef hayat devam ediyor sevdiklerimizi kayb etsekde digerleri için yaşamamiz lazim eṣinize profesyonel destek şart.Umarim yakinda kendine gelir aslinda yaşiniz tam çoçuk zamani.
Zaman zaman farkedip seni çok üzüyorum dimi hiç haketmiyorsun kalbini kırdım yine senin dimi gibi şeyler söylüyor. Ufacık şeylerden yine büyük olay çıkartacağını anladığımda cevap vermemeyi seçiyorum en işe yarar böyle bir yol buldum.Sizin ve eşinizin etrafındaki insanların eşinize fazla müsamaha gösterdiğini düşündüm ben.
3 yıldır böyle agresif etrafını sürekli azarlayan birinin iyi bir baba olabileceğini düşünmüyorum açıkçası.
Açıkçası sizlerde eşinize sınır çizip yeter seni çekemiyoruz diyebilmelisiniz.
Ancak bu şekilde belki tedavi olmaya yanaşır.
Çünkü bu şekilde etrafında ki herkes bı şekilde onu idare ediyor zaten.
Benim etrafımdaki insanlara böyle davranmaya hakkım yok cümlesini kurabiliyorsa bir insan bir şeyleri halledebilir aksi takdirde etrafına eziyet eder durur.
Ayrıca size de yazık evliliğinizin en güzel zamanlarında hep bir iyileştirme şefkat gosterme modunda olmuşsunuz.
Peki size yeterince şefkat gösteriliyor mu ?
35 yıl mı ne kadar uzun bir süreYaklaşık 35 yıl önce kuzenim intihar etti henüz çocuktum aynı bahçenin içerisinde yaşıyorduk
Öldüğünden habersiz yanındaymışım
Tabi o dönemler beni kim psikoloğa götürecek?
Halâ atlatamadım, karanlıktan korkarım, yalnızlıktan korkarım çok zor
O nedenle eşinizin tedavi görmesi gerekiyor
Yanlış anlamayın ama bir süre sonra sizde bunalacaksınız