- 19 Mart 2023
- 1.380
- 2.261
Evet ama birde bana sor hatta tüm sülalemize
Halâ dün gibi çok çok kötü anlardı ve daha 17 yaşındaydı
O anın etkisini ölene kadar unutamam
Psikolojim alt üst oldu
Evet ama birde bana sor hatta tüm sülalemize35 yıl mı ne kadar uzun bir süre
Daha önce bu kadar yakınımı travmatik bir şekilde hiç kaybetmediğim için ne kadar anlamaya çalışsam da bir yerde tıkanıyorumHalâ dün gibi çok çok kötü anlardı ve daha 17 yaşındaydı
O anın etkisini ölene kadar unutamam
Psikolojim alt üst oldu
Evet ama birde bana sor hatta tüm sülalemize
Halâ dün gibi çok çok kötü anlardı ve daha 17 yaşındaydı
O anın etkisini ölene kadar unutamam
Psikolojim alt üst oldu
Eşinizi mutlaka tedaviye ikna edin35 yıl mı ne kadar uzun bir süre
Rabbim kimseye yaşatmasınDaha önce bu kadar yakınımı travmatik bir şekilde hiç kaybetmediğim için ne kadar anlamaya çalışsam da bir yerde tıkanıyorum
Basiniz sagolsun. Bir keresinde ruyamda kardesimin öldugunu gordim. Birkac gun kendime gelemedim gercek gibiydi"İlişkimizi düzeltelim" diye çift terapisine başlayabilirsiniz..Psikolog oradan kontrolü ele alır zaten, eşiniz de rahatladığını gördükçe gitmeye devam edecektir.
Çok zor bir şey kardeş kaybetmek. Anne-baba kaybı gibi değil, başka bir acı.
Benim eşim de eşinizle aynı dönem erkek kardeşini kaybetti. Ben de yıllar önce kızkardeşini kaybetmiş bir kadınım. Dediğim gibi kardeş kaybı bambaşka bir acı gerçekten.
Dediğim gibi başlayın, gerisi gelir.
Hayır doğru düşünüyorsun önce siz iyi olmalısınız. Sen çok aklı başında birisisin sakın kocanın lafına bakıp çocuk yapma önce düzelme alametleri göstersin. Böyle sana da zulüm oluyorHanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Hiçbir şeyden dünyadan bihaber minicik bir insana haksızlık olacak biliyorum. Teşekkür ederim :)Hayır doğru düşünüyorsun önce siz iyi olmalısınız. Sen çok aklı başında birisisin sakın kocanın lafına bakıp çocuk yapma önce düzelme alametleri göstersin. Böyle sana da zulüm oluyor
Rica ederim ayrıca hayatta herkesin kaybı oluyor kimse bunun arkasına saklanmamalı. Dozunda olmayan agresiflik ve sorun çıkarmaya çalışması normal değil. Tedaviyi kendi ve etrafına zararlı olmamak için görmeli. Ek olarak buradaki herkesle aynı şeyi düşünüyorum ben iki yaşında bir çocuk annesiyim bu çok büyük sorumluluk onları hayatımıza yara bandı olsunlar acılarımızı hafifletsinler diye getiremeyiz. Büyük haksızlık. 3 yılda bu psikolojiden kendi başına çıkamamış yardım almadan geçmeyeceğini kabullenmek zorunda size de ailesine de zulüm ediyor. Ailesinin de acısı katlanıyordur. Sürekli acıyı tazeleme durumu görüyorum adını yaşatma isteği vs. normal gelmedi bana.Hiçbir şeyden dünyadan bihaber minicik bir insana haksızlık olacak biliyorum. Teşekkür ederim :)
Hep onun adına yardımlar yapıyor kimi görse onun ruhu için el uzatmaya çalışıyor artık sadece bu kadar faydam olabilir diyor kendi içini ancak bu şekilde rahatlatıyor sanıyorumRica ederim ayrıca hayatta herkesin kaybı oluyor kimse bunun arkasına saklanmamalı. Dozunda olmayan agresiflik ve sorun çıkarmaya çalışması normal değil. Tedaviyi kendi ve etrafına zararlı olmamak için görmeli. Ek olarak buradaki herkesle aynı şeyi düşünüyorum ben iki yaşında bir çocuk annesiyim bu çok büyük sorumluluk onları hayatımıza yara bandı olsunlar acılarımızı hafifletsinler diye getiremeyiz. Büyük haksızlık. 3 yılda bu psikolojiden kendi başına çıkamamış yardım almadan geçmeyeceğini kabullenmek zorunda size de ailesine de zulüm ediyor. Ailesinin de acısı katlanıyordur. Sürekli acıyı tazeleme durumu görüyorum adını yaşatma isteği vs. normal gelmedi bana.
İşte bunu ailesi bile duysa acıları tekrar tazelenir. Mesela ben de yıllar önce amcamı kaybettim çok da sevdiğim biriydi öyle içli dışlı harika bir hayatımız vardı. İki aile birlikte gezip tozar ne yapsak birlikte yapardık. Amcam bir anda öldü o kadar aniydi ki. Adamda tansiyon bile yok. Hiç bir şekilde beklediğimiz birşey değildi. Kalp krizi geçiriyor yere yığılıyor ambulans aradığı zaman kuzenim amcam sağmış. Beni görmek istemiş. Ambülansta da ölmüş daha hastahaneye yetişemeden. Yıllardır düşünüyorum amcam niye beni görmek istedi bana ne diyecekti. Çocukluktan beri aklımda bu. Şuan 28 yaşındayım ama çocuk yaştaydım amcam böyle öldü unutamadım. Hepimiz bunların arkasına sığınamayız ki öfkeli olmak haksa dünyada kaybı olan herkesin olması gerekirdi bu kadarı normal değil travma olmuş tedavisini alması gerekiyor. Psikolojik destek alan herkes deli olmuyor ki çağ öyle bir noktaya geldi ki destek almayan kaldı mı sizce? Direnmesi de saçma. Çocuğu yara bandı yapmasına izin vermeyin. Kötü günde yalnız bırakın demiyorum ama bazı şeyleri idare ettiğiniz için bu şekilde acısını size de yaşatıyor hiç hakkı yok benceHep onun adına yardımlar yapıyor kimi görse onun ruhu için el uzatmaya çalışıyor artık sadece bu kadar faydam olabilir diyor kendi içini ancak bu şekilde rahatlatıyor sanıyorum
Psikologları deli doktoru olarak görmüyor en azından o kadar vahim durumda değiliz neyse ki. Sadece anlatıp anlatıp nolucak düşüncesindeİşte bunu ailesi bile duysa acıları tekrar tazelenir. Mesela ben de yıllar önce amcamı kaybettim çok da sevdiğim biriydi öyle içli dışlı harika bir hayatımız vardı. İki aile birlikte gezip tozar ne yapsak birlikte yapardık. Amcam bir anda öldü o kadar aniydi ki. Adamda tansiyon bile yok. Hiç bir şekilde beklediğimiz birşey değildi. Kalp krizi geçiriyor yere yığılıyor ambulans aradığı zaman kuzenim amcam sağmış. Beni görmek istemiş. Ambülansta da ölmüş daha hastahaneye yetişemeden. Yıllardır düşünüyorum amcam niye beni görmek istedi bana ne diyecekti. Çocukluktan beri aklımda bu. Şuan 28 yaşındayım ama çocuk yaştaydım amcam böyle öldü unutamadım. Hepimiz bunların arkasına sığınamayız ki öfkeli olmak haksa dünyada kaybı olan herkesin olması gerekirdi bu kadarı normal değil travma olmuş tedavisini alması gerekiyor. Psikolojik destek alan herkes deli olmuyor ki çağ öyle bir noktaya geldi ki destek almayan kaldı mı sizce? Direnmesi de saçma. Çocuğu yara bandı yapmasına izin vermeyin. Kötü günde yalnız bırakın demiyorum ama bazı şeyleri idare ettiğiniz için bu şekilde acısını size de yaşatıyor hiç hakkı yok bence
Allah önce eşinize sonra size yardım etsin. Kesinlikle ilaç kullanabilir. O boyutta olmadığını görebiliyorum demek yanlış bir yaklaşım benve . Kesinlikle alsın demiyorum ama ilaç alabilir . Annem , abimin kaybından sonra gitti. Şansımıza cok iyi bir doktordu. Acısı üzerine konuşmadı annemle . Ne denir ki zaten. Annem de bunun doğanın kanunu olduğunu biliyordu. Ama sözün kar etmeyeceği acilari bazen ilaçlar daha kaldırılabilir hale getiriyor. Ve belki bir çocuk da onu motive edecektir. Eşinize sizin de çocuğu çok istediğinizi, ama aynı zamanda onun bir uzmanla görüşmesini beklediginizi soyleyebilirsiniz. Gitmeden bilemezsin faydasinoluo olmayacağını deyin . Gitmes i konusunda Kesinlikle talepte bulunan.Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Psikolojik yardim almazsa bebek olmayacagini soyleyin. Cok istiyorsa gidecek. En azindan deneyecek.Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;
Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.
Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.
Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.
Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.
Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.
Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.
Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.
Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?
Bu kadar istiyorsa bir adım atabilir diye düşünüyorum bende en azından bir kereliğine olsa deneseAllah önce eşinize sonra size yardım etsin. Kesinlikle ilaç kullanabilir. O boyutta olmadığını görebiliyorum demek yanlış bir yaklaşım benve . Kesinlikle alsın demiyorum ama ilaç alabilir . Annem , abimin kaybından sonra gitti. Şansımıza cok iyi bir doktordu. Acısı üzerine konuşmadı annemle . Ne denir ki zaten. Annem de bunun doğanın kanunu olduğunu biliyordu. Ama sözün kar etmeyeceği acilari bazen ilaçlar daha kaldırılabilir hale getiriyor. Ve belki bir çocuk da onu motive edecektir. Eşinize sizin de çocuğu çok istediğinizi, ama aynı zamanda onun bir uzmanla görüşmesini beklediginizi soyleyebilirsiniz. Gitmeden bilemezsin faydasinoluo olmayacağını deyin . Gitmes i konusunda Kesinlikle talepte bulunan.
Öfkesinin yerini artık hüzne ve güzel anılarla anmaya bırakması gerekiyor ama kendi başına başaramıyor demek ki başaramadığı gibi yardım da kabul etmiyorEsinizin acisina buyuk saygi duyuyorum. Basiniz sag olsun. Ancak siz bilincli olun ve esiniz bu kayipla barismadan bebek yapmayin. Terapiyi cok fazla kucumsuyor esiniz. Hatta belki kaybiyla yuzlesmemek icin boyle davraniyor. Abisinin olumuyle olan hesabini cocugundan tahsil etmeye calismasina izin vermryin derim.
Birden çok büyük bir sorumluluk demek ben çok iyi anlıyorum iş sadece sevmeyle bitmiyor kiBebekler genelde ilk yıllarda iç huzur yerine uykusuzluk, halsizlik ve telaş getiriyor. Eşiniz bunları kaldırmak da zorlanır. Bu sefer bebeği suçlar.
Hele erkek olursa bence abisinin yerine koymaya kalkabilir.